نشریات و نوشته های رهبران و نویسندگان حزب کمونیست کارگری باز هم با آنچه در روز های بعد از "انتخابات" 88 و در جریان جنبش سبز و یا انقلاب جاری آنها، بود متفاوت است.

تصور کنید انقلاب بعد از ۲۲ خرداد به پیروزی میرسید. چه اتفاقی می افتاد؟ در بهترین حالت نتیجه این میشد که موسوی در همان نظامش، رئیس جمهور میشد و مردم و همه کارگران و محرومان که اگر در انقلاب بنا به فراخوان چپی ها و از جمله حزب کمونیست کارگری به شرکت فعال  فراخوانده شده بودند هم به خانه هایشان فرستاده میشدند و در انتظار میماندند!

 حزب کمونیست کارگری چه میکرد؟ با  میرحسین  که در دوره انقلاب به مقام اپوزیسیونی رژیم پرتاب شده بود و به سیاست و استراتژی این حزب در این دوره تبدیل شد چه میکردند؟ یا درستتر اینکه موسوی با حزب کمونیست کارگری و رهبرانش در فرودگاه چه میکرد!؟

خواننده کمونیست و انقلابی که مطالب این حزب را میخواند میتواند متوجه شود  که اگر  این حزب خود را به دوران حزب کمونیست کارگری منصور حکمت آویزان نکند، و مانند دوره ۳ ماهه اخیر بعد از "انتخابات" 88 خود را تمام قد و آنطور که هست، در معرض دید بگذارد، یک جریان سکولار لیبرال و یک جریان بورژوایی با ادعاهای کمونیستی را میبیند. این هم یکی از درس های مهم این دوره کوتاه بعد از انتخابات و همه تحولاتش برای کارگران و کمونیستها بود، دورانی بسیار کوتاه  اما برای شناساندن احزاب و جریانات سیاسی و گذاشتن آنها در جای واقعیشان بسیار آموزنده بود.  

سیاست این حزب همراهی با جنبش سبز بود. رهبران این جنبش، یعنی موسوی و رفسنجانی و کروبی که از مهمترین سردمداران جناحی از حاکمیت و  بخشی از سرمایه داران ایران را نمایندگی میکنند از طرف این حزب تطهیر شدند. سیاست رسمی این حزب  چنین شد که موسوی و رهبری سبز را به مقام اپوزیسیونی رژیم قبول کرد. در این دوره انقلابی! موسوی آن موسوی سابق نبود، و رهبران حزب  بدقت قدمهایش را تعقیب میکردند تا اگر مانعی! برای آنها باشد وارد کشتی گرفتن با او بشوند.( به نقل از حمید تقوایی رهبر حزب ک ک) که البته همراهی شدن در نماز جمعه و روز قدس  آنها هم هنوز این مقطع نبود و مانعی هم نشد!

 بعد از فروکش کردن جنبش سبز و در حال حاضر، موسوی برای آنها همان موسوی، سیاهتر از احمدی نژاد سالهای گذشته است! این حزب و رهبرانش هنوز قهرمانان دوران مبارزه با اصلاح طلبان حکومتی هستند در حالی که در چند ماه گذشته درست با موسوی و کروبی هم سو و هم جهت میشوند.

نوشته ای امروزشان را اگر آن روز ها کسی جرات داشت و مینوشت لابد بنا به سیاست های رسمی حزب که با اپوزیسیون! (منظور موسوی است و نه کمونیستها که جغد انقلابشان بودند!) وارد کشتی گرفتن میشد و  باید اخراج میشد و سکوت میکرد. اکنون که انقلاب فروکش کرده و در پیچ بعدی که کنگره باشد باز هم اوج میگیرد، میشود براحتی اینها را هم زیر فرش کرد.  

از جمله نکات مهم در مورد حزب کمونیست کارگری و عملکردش در جنبش سبز، یکی هم شعارهایش است.

شعار آزادی و برابری و حکومت کارگری، که قرار بود قطب نمای این حزب در هر قدمی تا رسیدن به سوسیالیسم باشد،  در نشریه "ندای انقلاب "  نشریه ای که در دوران همین انقلاب متولد شد و به زبان حال حزب کمونیست کارگری تبدیل شد، و در کانال جدید "کانال انقلاب" حذف شد و کنار رفت. این اتفاقی نبود، رهبر حزب حمید تقوایی معنی این حرکت را بعنوان سیاست و استراتژی حزب توضیح داد و گفت که "در دوره انقلابی میخواهیم پشت جمهوری اسلامی را بزنیم و در نبرد روبرو، ولی از بقیه میخواهیم که مسابقه را ببریم، من وارد کشتی گرفتن با موسوی نمی شوم مگر بطور مشخص موسوی مانعی بر سر این حرکت شودو… " حمید تقوایی و دیگر رهبران حزب که از این تصمیم سرحال و خشنودند! دقیقا منافع جنبشی که برایش مبارزه میکنند را نمایندگی کردند، یعنی جنبش رهایی از دست سرکوب و استبداد رژیمی و این، قطب نمای حرکت این حزب را در تحولات اخیر تعیین کرد. تحولات و حرکتی که بر علیه کارگران و جنبش کمونیستی و مردم محروم بود.

این انتخاب برای این حزب البته که  حرکت و سیاست درستی بود چون  قرار نبود این انقلاب به آزادی و برابری و حکومت کارگری ربطی داشته باشد. مدعیان کمونیسم کارگری این شعار را به نرخ روز تغییر دادند. شعار آزادی ،برابری حکومت کارگری درست در مقطع انقلاب! تغییر میکند و در انقلاب جاری تبدیل به شعار "انقلابی انسانی برای حکومتی انسانی " میشود.

شعار "انقلاب انسانی برای حکومت انسانی"

این شعار استراتژی این حزب در انقلاب جاری اش بوده است. این شعار به سر در نشریات برده شد . محور سیاست و شعار و خواست ها برای فعالین این حزب در همه جا شد.حزبی که ادعای کمونیست بودن و تعلق به جنبش کمونیسم کارگری منصور حکمت را داشت در تحرکات اخیر و انقلاب توده ای زبان حال  طبقه متوسط ایران برای خلاصی فرهنگی  برهبری جناحی از