مصاحبه تلویزیون پرتو با مظفر محمدی
تلویزیون پرتو: در دوره اخیر و همزمان با بازگشایی دانشگاه ها شاهد مجموعه ای از مبارزات و اعتراضات دانشجویی هستیم. با توجه به تحرکات اخیر اوضاع عمومی دانشگاه ها را چطور می بینید؟
مظفر محمدی: بازگشایی دانشگاه ها و مدارس امسال مواجه شده با تحولات اخیر بعد از انتخابات و در نتیجه بخصوص جنبش اصلاحات به نام سبز انتظار این را می کشید که بازگشایی دانشگاه ها تداوم و سیاهی لشکر جنبش شان را تامین کند. و ظاهرا این اتفاق به درجه ای دارد می افتد.
اما از طرف دیگر دولت و جناح مقابل هم خودش را برای یک تعرض پیشگیرانه آماده کرده و یک تمرکز و تهاجم از پیشی را به قول خودشان برای "اسلامی کردن دانشگاه" سازمان داده اند. خامنه ای محیط دانشگاه و دروس ادبیات را غیر اسلامی نامیده و خواستار تجدید نظر و پاکسازی دانشگاه از هر گونه ادبیات غیر دینی و سکولار و مترقی و حتی لیبرالی شده است. از حداد عادل تا شریعتمداری و دیگران در این حمله به دانشگاه ها شریک شده اند. محیط دانشگاه ها بیشتر نظامی و پلیسی شده، فرمانده سپاه از بسیجیان دانشگاه ها خواسته است که برای مقابله با اعتراضات دانشجویی منتظر دستور از بالا نشوند و خود راسا و مستقیما وارد میدان شوند. دسته دسته دانشجویان به کمیته های انضباطی و حراست و دفاتر پیگیری وزارت اطلاعات فراخوانده میشوند، احکام دستگیری و زندان صادر می گردند و تعطیلی کوی دانشگاه و محرومیت های از تحصیل گسترش می یابد.
این کشمکش جدید در ابعاد گسترده شروع شده و ادامه خواهد داشت. از طرفی سرکوب تشدید می شود و از طرف دیگر اعتراض و مقاومت در دانشگاه ها گسترش می یابد. این وضعیت فعلی و چشم انداز آن است.
تلویزیون پرتو: با توجه به ابعاد کمی و کیفی اعتراضات کنونی به نظر می آید که این دوره بادوره های قبل متفاوت باشد. برای مثال خواستهای کنونی دانشجویان همان خواستهایی نیستند که در دوره های قبل مطرح بودند. این تفاوت ها را چگونه می بینید؟
مظفر محمدی: در این دوره ها محور اعتراضات و مطالبات توده های دانشجو مبارزه با استبداد و سرکوب بوده است. دانشگاه به این لحاظ همیشه یک سنگر مبارزه سیاسی جامعه بوده است و آینه انعکاس مبارزات اجتماعی است. به این اعتبار مبارزات کنونی در دانشگاه ها به درجه زیادی مهر این دوره از تحولات در جامعه را برخود داشته و آن را بخشا نمایندگی می کند. هم اکنون خشم و اعتراض دانشجویان به احکام انضباطی، اخراج و زندان و شکنجه و تبعیض جنسی و غیره در قالب جنبشی ابراز می شود که جنبش سبز نام دارد. آیا دانشگاه میتوانست راه خود را برود و با موج جنبش سبز همراه و همگام نشود؟ حتما می توانست . اما این کار پیش شرطهایی دارد. برای مثال زمانی که چپ حضور دارد و اتوریته و نفوذ و کادر و فعال و سازمانده دارد، اعتراضات دانشجویی به استبداد و سرکوب به مسیر دیگری می رود. شعار آن دوره "دانشگاه پادگان نیست" و آزادی، برابری است.
اکنون که چپ را به عقب رانده اند، مجددا راست ، همان راست سابق تحکیم وحدتی و لیبرال ها و ناسیونالیست های قومی پاپیش گذاشته اند و زیر پرچم خودشان، پرچم سبز قرار گرفته اند. اینجا دیگر دانشگاه شاهد حضور و سیاست دو نیروی چپ و راست نیست. (در آن دوره بود). اکنون دانشگاه صحنه جدال دوجناح جمهوری اسلامی شده است. در نتیجه مطالبات و شعارهای این طیف راست دانشجویان ربطی به آزادی، برابری و آپارتاید جنسی و منافع و خواستهای طبقه کارگر و مردم زحمتکش ندارد. اکنون خواستها بر سر این است که احمدی نژاد برود و موسوی بیاید. در نتیجه حتی خواستهای مشخص خود دانشجویان هم زیر پرچم سبز گم و ناپدید می شوند. اکنون این طیف دانشجویی راست، توده معترض دانشجویان را به سوی انتخابات و اینکه تقلب شده و رای ها دزدیده شده و در نتیجه رویای تجدید انتخابات و آمدن موسوی و رفتن احمدی نژاد سوق می دهد. یعنی در واقع دفاع از کروبی و موسوی موضوع مبارزه دانشجویان شده. در غیاب چپ دانشگاه این تفاوت هست و این تغییر دارد اتفاق می ا فتد.
تلویزیون پرتو: در حال حاضر فعالین جنبش سبز هم سرکوب می شوند. اینها هم می گویند جلو فعالیت های ما را هم می گیرند. جواب شما به این سرکوب هر گونه مخالفتی در جمهوری اسلامی حتی خودی هایشان چیست؟
مظفر محمدی: مساله سرکوب در جدال های جناحی هم وجود دارد و بخصوص جناح دولت در واقع می خواهد طرف مقابل را وادار کند که به دولت و سیاستهایش راضی باشد و در خدمت آن قرار بگیرد. جناح اپوزیسیون هم این دولت و سیاست ها را به ضرر نظام ارزیابی می کند و راه دیگری را برای نجات جمهوری اسلامی در نظر دارد. در واقع جنگ جناح ها هر دو برای حفظ نظام است. طبیعی است کسی که خودش را محق تر می داند و زورش را هم دارد سعی می کند دیگری را از میدان بدر کند و به زور هم متوسل می شود.
اما برای مبارزه واقعی با استبداد و سرکوب و برای طبقه کا رگر و دانشجوی آزادیخواه و برابری طلب قبل از هر چیز مساله این است که باید صحنه جدال را نگاه کرد و دید که دعوا بر سر چیست؟ اتفاقی که دارد می افتد این است که جناح رفسنجانی، کروبی ، خاتمی و موسوی هدفشان آزادی و حقو