"در دوره انقلابی میخواهیم پشت جمهوری اسلامی را بزنیم و در نبرد روبرو، ولی از بقیه میخواهیم که مسابقه را ببریم، من وارد کشتی گرفتن با موسوی نمی شوم مگر بطور مشخص موسوی مانعی بر سر این حرکت شودو… (تاکیدات از من است)

خودشان گفتند که موسوی مانع انقلابشان نبود و به همین دلیل موسوی اپوزیسیون شد. به همین دلیل  وارد کشتی گرفتن با این جناح از خود رژیم نشدند. معنای عملی این سیاست این است که شما در دوره گذشته با چشم انقلابی فقط یک جناح را میدیدید و الان باز هم دو جناح را میبینید چه اتفاقی افتاده است؟  این سیاست برای حزبی که خودش را متعلق به کارگر و کمونیست و منصور حکمت میداند چه نام دارد؟  این سیاست بنام این حزب ثبت شده است و این سیستم مشترکی برای همه پوپولیستها و نیروهای سینه چاک انقلاب و تحول از بالا تحت رهبری موسوی و رفسنجانی بود و با شعار " موسوی بهانه است، کل رژیم نشانه است" حال کردند! و وارد کشتی با او نشدند و خیلی ها مانند سازمان اکثریت و حزب توده و امثالهم   صریحتر زیر شانه هایش رفتند، بسیاری از آنها  از زمان خاتمی در کمین چنین شرایطی نشسته بودند. اینها همه در یک جبهه بودند. این جبهه هیچ ربطی به کارگر و کمونیسم و منصور حکمت هم نداشت.

رهبری و نویسندگان حزب کمونیست کارگری چگونه امروز میتوانند خود را سرداران مبارزه با هر دو جناح و از جمله موسوی بنامند در حالی که چنین کارنامه ای را در آرشیو دارند و خم  به ابرو نمیاورند  که در چند ماه گذشته این سیاست ضد کارگری و ضد کمونیستی را دنبال کردند.

کنگره هفتم این حزب به اصطلاح کمونیست، در پی تثبیت کدام سیاست است؟ اپورتونیسم تا کجا  در این حزب نهادینه میشود؟ آنچه پر واضح است این حزب برای نجات انسجام  لیبرالی و بورژوایی خط و استراتژی و سیاستی که از طرف رهبری اش در این جنبش سبز  جاری شد، به کنگره نیاز دارد.

۱۵ اکتبر ۲۰۰۹