هیجدهم مهر ماه برابر با دهم اکتبر روز جهانی مبارزه برای لغو مجازات اعدام است. سال ۲۰۰۳ میلادی برابر با ۱۳۸۲ خورشیدی در چنین روزی به ابتکار چند سازمان بین‌المللی مدافع حقوق بشر، این روز به عنوان روز جهانی پیکار برای متوقف ساختن مجازات اعدام در تمامی کشورهای جهان اعلام و رسمیت یافت.
از آن زمان تا کنون هر ساله به همت همین سازمانهای بنیان گذار و بسیاری از سازمانها و احزاب سیاسی ایکه این ایده را پشتیبانی کردند، کارزاری وسیع در ابعادی جهانی علیه مجازات اعدام به راه می افتد.
اکنون درنتیجه سالها مبارزه پراکنده در سراسر جهان و مبارزات سازمان یافته تر سالهای بعداز اعلام این روز جهانی، کمپین های بین المللی فراوانی در ابعادی جهانی علیه اعدام و برای لغو آن شکل می گیرند.
هم اکنون در بیش از دو سوم کشورهای عضو سازمان ملل یعنی۱۳۰ کشور، مجازات اعدام اعمال نمی کنند؛ اما در ۶۲ کشور همچنان مجازات اعدام صورت می گیرند. به حکم این احکام از سوی این دولت ها ابتدایی ترین حقوق انسانی انسان ها یعنی حق حیات و زیستن سلب می شود.
اعدام قتل نفس آگاهانه و از پیش برنامه ریزی شده دولت ها و حکومت هاست. اعدام واکنش خشمگینانه یک انسان به خشم آمده، یک آدم روانی ایکه تسلطی بر خود ندارد، یا یک جنایتکار حرفه ای نیست؛ قتل عمدی است از جانب دولت ها که برایش قانون وضع کرده اند، قاضی گمارده اند و مجری حکم برایش تعیین نموده اند.
اعدام قتل عمدی است از سوی دولت ها، که انگیزه ای و هدفی و سیاستی را در پشت دارد.
در بعضی از کشورهای جهان حکم اعدام صادر و باجرا در می آید. در برخی از کشورها هم قانون مجازات اعدام درسیستم قضایی شان پیش بینی شده است، اما عملا باجرا در نمی آید.
در آمریکا ایالاتی مانند ویرجینیا، کنتاکی، و تگزاس مجازات اعدام را درقوانین ایالتی خود دارند. اما در برخی ازایالات، مجازات اعدام در قوانین ایالتی شان منظور نشده است.
در کشورهایی مانند چین، ایران، عربستان، پاکستان و… حکم اعدام بیشتر از آنکه ”قصاص” آدمکشی باشد، (تحت این عنوان هم که باشد بازهم نا روا و جنایتکارانه است) انگیره های سیاسی و مذهبی و اخلاقی دارند.
در این کشورها بسیاری از انسان هایی که حکم اعدام میگیرند کمونیست ها و مخالفان سیاسی، مخالفان مذهبی و بقول حکومتی ها ضد دین ها و براندازهای حکومتی اند.
بنا به گزارشات سازمان های بین المللی بیشترین احکام اعدام های سالانه، در چین باجرا در می آیند و ایران در مرتبه دوم است. اما با «احتساب جمعیتی» ایران رکورددار اعدام ها در سراسر جهان است.
از میان کشورهای اسلامی بعد از ایران، عربستان سعودی در مرتبه دوم جای دارد. برای آمریکا هم مرتبه پنجم به ثبت رسیده است. ت. بنا به گزارشات ارگان هایی چون: «عفو بین الملل و سازمان دیده بان حقوق بشر» طی سال های اخیر، احکام اعدام ده ها نوجوان زیر ۱۸ سال به اجرا در آمده است و ده ها نوجوان دیگر در انتظار اجرای احکام اعدام خود هستند.
در طول دو سال گذشته ۳۲ مورد اعدام کودکان در کل جهان گزارش شده است که از این تعداد، ۲۶ مورد آن در ایران و شش مورد دیگر در چهار کشور: عربستان سعودی، سودان، پاکستان و یمن اجراء شده است.
***
اجرای حکم اعدام با هر عنوانی و با هرتوجیهی که باشد بشدت محکوم است و باید این جنایت رسمی دولت ها هرچه زودتر و بدون هیچ قید و شرطی و برای همیشه متوقف شود.
این جنایت رسمی زمانی بکلی و برای همیشه برچیده خواهد شد که کارزار جهانی علیه آن بیش از پیش تقویت شود. کارزاری که سالهاست راه افتاده است و نیاز به هر چه توده ای تر شدن دارد. هم اکنون به یمن کارکرد این کارزار «دهم اکتبر» بنام روز مبارزه علیه اعدام رسمیت بین المللی یافته است.
از قبل همین مبارزات وسیع بین المللی است که برخی از کشورها با وجود داشتن قانون مجازات اعدام، عملًا سالهاست کسی را اعدام نکرده اند.
از قبل همین مبارزات گسترده جهانی است که کشور چین که رکورددار این جنایت است، مجبور شده است اعلام کند که می خواهد قانون مجازات اعدام اش را بازبینی کند.
از قبل همین مبارزات عمومی انسان های انسان دوست بوسعت جهان است که تا کنون چند ایالت از ایالات آمریکا که آخرین شان ایالت نیوجرسی بود، قانون مجازات اعدام را لغو کرده اند.
از قبل همین مبارزات پیگیر توده های مردم درسراسر آمریکا و حتی جهان است که با وجود اینکه نزدیک به سه دهه از صدور حکم اعدام « مومیا ابو جمال » روزنامه نگار سیاه پوست آمریکایی می گذرد و دو بار هم تا آستانه اجرای حکمش پیش رفته است، آمریکا نه تنها جرأت نکرد حکمش را اجرا کند که این اواخر حکمش را هم لغو کرد.
با اینکه کارکرد چنین کارزاری تا حدودی ابعاد جنایات برخی از حکومت ها و دولت ها را محدود کرده است، اما بسیاری از کشورها از آنجمله برخی از ایالت های آمریکا که آدم کشی را در قوانین خود دارند، توجیه شان برای این جنایت دولتی و حکومتی خود، ”تأمین امنیت اجتماعی و آسایش مردم و پیشگیری و کاهش جنایات در سطح جامعه است”. این یک دروغ محض و یک فریب و ریاکاری صرف است. باستناد نظر جامعه شناسان و روان شناسان و برابر آمار رسمی موسسات پژوهشی، ق