مسئلۀ آزادی بدون قید و شرط بیان اساسی ترین رکن وسنگ بنای هر دولت وهر نظام و حکومتی در هر مملکتی است .
انسان به حکم انسان بودنش باید بتواند که به وسیع ترین شیوه و در نهایت آزادی کامل، بدون هیچ قید وشرطی حق ابراز نظر وعقیده وبیان داشته باشد . بدون اینکه از اظهار این عقاید ونظرات در جامعه هراسی داشته باشد. انسان باید بتواند در کمال آزادی وآرامش کامل، هر آنچه که در ذهن دارد بگوید ، بنویسد ، ومنتشر نماید. هر انسانی باید بتواند آزادانه در صدد کسب اطلاعات و شناسایی دقیق افکار خود برآید و در اخذ وانتشار آن بطور شفاهی و یا بصورت کتبی و یا به صورتهای گوناگون هنری از طریق رسا نه ها بدون هیچ مشکل و ملاحظه ای منتشر کند و درعین حال آنچنان فضایی وجود داشته باشد که بتواند تا جائیکه به آزادی دیگران لطمه ای وارد نکند از نوشته وگفتۀ خود از نقد خود در اشکال مختلف بدون هیچ قید و شرط و اما و اگری کاملاً آزادانه دفاع نماید .
کسی که می خواهد افکارش را ، ایدۀ درونی اش را، احساسش را به نما یش بگذارد ودیگران را توسط رسانه ها متوجه خود بکند، نباید هیچ سانسوری بر ایده اش ، بر افکار و عقایدش کشیده شود. این حق بدون چون وچرای او و هر انسانی دیگری است. هیچکس نباید بخاطر اعتقادات سیاسی خاص، اعم از مذهبی، غیر مذهبی، باخدا بودن، بی خدا بودن، ضد خدا بودن و غیره مورد تعقیب وسرزنش قرارگیرد. هیچ انسانی را نباید بجرم داشتن عقاید خاص از سر شغل و کار بر کنار کرد. ارادۀ مردم اساس اقتدار نظام آینده است. برای بشریت شرم است که دولتی ، نظامی ، ارگان ونهادی بیاید و نقد و آزادی انسانها را بهر دلیلی که باشد محدود کند. هر انسانی باید آزادانه قادر باشد در انتقاد و اعتراض به دولت با توسل به تظاهرات، اعتصاب، تحصن و به هر شیوۀ ممکن نظرات مخالف خود را در برابر نظام حاکم بیان دارد . نباید توده های مردم هیچگاه و در هیج شرایطی هیج سایه ای سنکینی را از طرف نظام حاکم یا ارگانهای ذیربط بر خود احساس بکنند. آزادی بیان ، مطبوعات ، متینگ و تظاهرات در نظام آیندۀ ایران باید تظمین شده باشد و این خواست انسانی باید عمیقاً و ریشه ای توده گیر شود. تخطی از این امر در حکم تجاوز علنی و آشکارا و تعدّی به حقوق مسلم آن مردم است . همۀ انسانها در زندگی خصوصی، اقامتگاه ، مکالمات ومکاتبات بدون چون وچرا آزاد هستند و بهیچوجه نباید مورد مداخله خود سرانۀ هیچکس و هیچ جریان و نهادی واقع گردند ، شأن وحرمت وشرافت آنها حفظ و نباید بهیچوجه مورد تعرض قرار گیرد. در چنین جامعه ودر چنین شرایطی است که انسان موجودیت خود را باز می یابد و انسانیت معنای خود را پیدا خواهد کرد ومردم در این مناسبات با شکوه و انسانی شده ، روزگار یا گذشتۀ خود را تسکین می دهند.
متنی را که ملاحظه نمودید بر گرفته از جلسه ای بود که در تاریخی ۲۲٫۴٫۲۰۰۵ برای جمعی از اعضای حزب و جمعی از مخالفان رژیم اسلامی ایران ارائه داشتم.
زنده باد انسانیت. ۲۷ سپتامبر۲۰۰۹