با روی کار آمدن حسن روحانی جنب و جوش و تقلای تازه ای از جانب جریانات مدافع حکومت اسلامی در اپوزیسیون و در درون حکومت به جریان افتاده است. این نیروها امیدی تازه یافته اند و دست به کار این شده اند که در سایه این تغییر برای حکومت اسلامی شان چندسالی دیگر عمر بخرند. به زعم آنها روحانی قرار است مشکلات اقتصادی را حل کند، فضای سیاسی را باز کند، و حکومت اسلامی را قابل تحمل نماید. کلید همه این تحولات نیز از نظر آنها آشتی حکومت با غرب و قطع تحریم هاست و روحانی گویا مصمم به این تغییر و تحول است. با این پروپاگاند است که جریانات حکومتی و اپوزیسیون رنگارنگ مدافع حکومت مردم را به انتظار فرا میخوانند و موعظه توقف مبارزه و طرح خواستها را به مردم میدهند. ادامه‌ی خواندن→

یک روند خطرناک توسط دولت اوباما و همدستان اروپاییش در پیش چشم ما در جریان است. و آن حرکت خزنده به سمت مشت آهنین و محدود کردن تدریجی آزادیهای سیاسی ای است که در قوانین آمریکا و اروپا وجود دارد. نحوه محاکمه بردلی منینگ در یک دادگاه نظامی٬ تعقیب و زیر فشار گذاشتن ژولیان آسانژ و اسنودن٬ باطل کردن غیرقانونی و بی سابقه پاسپورت رسمی ادوارد اسنودن و نمونه های دیگر و کم سر و صداتری از این دست نشان میدهد که این دولتها مدام دارند پا را از اختیارات رسمی شان فراتر میگذارند.  ادامه‌ی خواندن→

اکبر ترکان نماینده ویژه حسن روحانی برای انتقال قدرت٬ چند روز قبل گفت: “دولت بعدی برای پرداخت یارانه ها پولی در بساط ندارد. و برای تامین نیازهای اساسی مردم با مشکل روبروست” . او در جای دیگری میگوید “وضعیت اقتصاد خراب تر از تصور قبلی ماست”. خود روحانی نیز گفته است که: دولت قبلی سالیانه بطور میانگین فقط ١۴ هزار امکان شغلی ایجاد کرده و موج جدیدی از جوانان و فارغ التحصیلان بیکار در راهند. او میگوید نرخ تورم ۴٢ درصد است. منابع دیگر میزان تورم رسمی را ۶٩ تا ٧٠ درصد اعلام کرده اند. از سوی دیگر رسانه های دولتی خبر میدهند که دولت به نهادهای مختلف بدهکار است. یک قلم بدهی ها مبلغ ٨٠٠ میلیارد تومان بدهی به شهرداری تهران است. مشاوران روحانی میگویند این دولت در حالی پستها را تحویل میگیرد که خزانه خالی است. گفته میشود که بودجه سال ٩٢ دولت احمدی نژاد تماما پا در هواست و منابع در آمدی برای آن وجود ندارد. بعبارت بهتر بودجه بندی دولت احمدی نژاد را به مصداق دقیل کلمه میتوان خالی بندی نام نهاد!  ادامه‌ی خواندن→

در برابر چشمان همه ما یک جنایت گسترده٬ یک نسل کشی٬ یک قتل عام فجیع و بیرحمانه به گستره یک کشور در جریان است. جهان دارد با بهت و اندوه و استیصال این تراژدی انسانی و این جنایت در روز روشن را نظاره میکند. مردم سوریه دارند تاوان انقلابشان برای خلاص شدن از یک دیکتاتوری سرکوبگر و اسلامی و چپاولگر را با آوارگی میلیونی و کشتار عزیزانشان و ویرانی خانه و کاشانه هایشان پس میدهند. دیکتاتوری اسد با همراهی و همدستی حکومت اسلامی ایران و دارودسته های تروریست حزب الله و با حمایت دولتهای ارتجاعی روسیه و چین٬ یک جنگ تمام عیار را با تاکتیکهای کلاسیک یعنی بمباران هوایی و توپ باران و لشکر کشی گسترده٬ علیه مردمی که با تظاهرات و اعتصابات دست به اعتراض زده بودند٬ در پیش گرفت. ادامه‌ی خواندن→

دیروز ۴ ژوئیه یک اتفاق مهم و تاریخی در مصر صورت گرفت که برای همیشه در تاریخ بعنوان یک نقطه عطف مهم ثبت خواهد شد. در ادامه خیزش میلیونی مردم مصر محمد مرسی و حکومت اخوان المسلمین سرنگون شد. این کار را ارتش رسما انجام داد اما برای همه کس روشن است که انقلاب مصر با تظاهرات ٣٠ میلیونی کار این جریان را تمام کرد. ارتش پا به میدان گذاشت تا هم با “همراهی با مردم” برای خود اعتبار از دست رفته را احیا کند و هم مانع پیشروی بیشتر انقلاب شود. این یک رویداد بسیار با اهمیت تاریخی است و از جنبه های مختلفی قابل توجه است. مهترین جنبه اینست که یک جریان باسابقه و شناخته شده اسلامی با قدرت مردمی میلیونی از قدرت به زیر کشیده شد و بی اعتبار گردید. این رویداد در کشور به اصطلاح “اسلامی” به معنای سراشیب اضمحلال اسلام سیاسی در همه این کشورها و در هر رنگ و هیبتی است.  ادامه‌ی خواندن→

یک جوان ٢٩ ساله بنام “ادوارد اسنودن” در سطح بین المللی توسط پلیس جنایی امریکا تحت تعقیب است. جرم او؟ افشای کنترل گسترده و مخفیانه مکالمات و مراودات خصوصی میلیونها مردم توسط سازمان امنیت دولت آمریکا. سوال اینست که کدامیک مجرمند؟ دولت امریکا که مخفیانه وارد حریم خصوصی مردم شده است و اطلاعات آنها را بازبینی و کنترل کرده است٬  یا اسنودن که کنترل غیرقانونی مکالمات خصوصی شهروندان کشورش را افشا کرده است؟ به این سوال و این که اسنودن این اطلاعات را از کجا کسب کرده است بعدا می پردازیم. اما اول ببینیم اصل مساله چیست. ادامه‌ی خواندن→

“انتخابات” حکومتی تا همینجا یک خاصیتی که داشته چهره اپوزیسیون کذایی ملی – اسلامی یعنی رانده شدگان از حکومت٬ توده ای اکثریتی ها و لیبرال – اسلامی های رنگارنگ و رسانه های فارسی زبان دولتهای غربی نظیر بی بی سی و امثال آنها را بیش از پیش برملا کرده و نشان داده که این طیف حتی اگر صدبار هم از خود انتقاد کند و از سیاست و خطی که در ایران مردم آنرا بعنوان “خط خیانت” میشناسند اعلام برائت کند٬ اما بهیچوجه ازا ین سیاست جدایی پذیر نیست.  ادامه‌ی خواندن→

مراسم انتخابات رییس جمهور حکومت اسلامی پدیده جالبی است. همه میدانند انتخابی توسط رای دهندڴان در کار نیست و “انتخابات” این حکومت یک نمایش مسخره است. اما همه برای این نمایش روز شماری میکنند و هیجان دارند و نڴرانی. حتی سران اصلی حکومت هم که از قبل دقیقا میدانند که چه کسی را قرار است از صندوق بیرون بدهند، نڴرانند. و در واقع اینها بیش از همه وحشت زده اند. با توجه به این آیا هنوز هم میتوان این “انتخابات” را “نمایش” و “مسخره” و “بازی” و امثال اینها خواند؟ ادامه‌ی خواندن→

اخیرا رضا پهلوی با همراهی شماری از محافل عمدتا گمنام طرفدار سلطنت، نهادی بنام “شورای ملی ایران” را پایه گزاری کرد و مدیای فارسی زبان دولتهای غربی نیز حول و حوش آن تبلیغات نسبتا پرسروصدایی راه انداختند. این نهاد بنا به تعریف قرار است گویا ظرف در برگیرنده گرایشات مختلف اپوزیسیون ایرانی و ارگان رهبری سیاسی مردم برای کنار زدن جمهوری اسلامی باشد. در بیشتر تبلیغات و گزارشهایی که در مورد کنفرانس موسس این شورای کذایی منتشر شد، بر این تاکید گردید که نیروهایی که خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی هستند دور هم جمع شده اند و این “شورا” را پایه گزاری کرده اند. ادامه‌ی خواندن→

خاتمی نمی آید. خیال همه طرفدارانش تخت باشد. دو خردادیها و اکثریتی – توده ای ها و خیل خیر خواهان مضطرب نظام اسلامی که هر لحظه آرزوی کاندید شدن خاتمی را میکنند، باید دور او را خط بکشند. خاتمی نمی آید، چون جراتش را ندارد. چون امیدی به حفظ نظام اسلامیش ندارد. چون اوضاع حکومت را در هم ریخته تر از آن میداند که بشود کاری کرد. چون در برابر مردم میلیونی سرنگونی طلب این بار مطلقا کاری از دستش بر نمی آید. چون پیروان نادانش را که انتظاراتی غیر واقعی را بارش میکنند میشناسد. چون سال ٨٨ و تظاهراتهای میلیونی را دیده است. چون تنها آرزویش اینست که شاید همین سیاست سرکوب و کهریزک و زندان و بگیر و ببند چند صباحی بیشتر کارایی داشته باشد. چون…  ادامه‌ی خواندن→