تجربیات ده سال اخیر جنبش مستقل کارگری ایران بیش از هر بحث تئوریک و تحلیل سیاسی با قدرت و صلابت نشان داده است که مسیر ایجاد تشکل های مستقل کارگری تنها از طریق طرد و نفی قانون گرایی و امکانگرایی در نظام ضد کارگری حاکم، و با اتکا به نیروی توده های کارگر و عمل مبارزاتی مستقیم آنان است که می توانند ایجاد شوند و به نظام حاکم تحمیل گردند. این تنها راه موثر و ثمر بخش و آینده دار و در عین حال شرافتمندانه برای ایجاد تشکل های مستقل و طبقاتی کارگران در جوامع سرمایه داری بطور کلی و بخصوص در ایران تحت سیطره جمهوری اسلامی می باشد. پیدایش دو سندیکای کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت تپه و تحمیل آنها به نظام حاکم برای همان مدت کوتاه با اتکا به این سنت مبارزاتی مستقل و طبقاتی بود که میسر شد و مهر خود را بر تاریخ مبارزات کارگری در ایران کوبید.   ادامه‌ی خواندن→

یادداشت های جنبش کارگری:

نگاهی به حضور محمد مالجو در سمینار ایلنا ادامه‌ی خواندن→

یادداشت های جنبش کارگری:ضرورت سیاست مستقل طبقاتی
در جهانی که بیش از هر زمان هیچ ایدئولوژی و سیاستی وجود ندارد که حامل منافع طبقه معینی نباشد، و در دورانی که این منافع طبقاتی مطلقا چیزی غیر از منافع متضاد و آشتی ناپذیر دو طبقه متضاد و متخاصم پرولتاریا و بورژوازی نیستند، و نیز هنگامی که سلطه ایدئولوژی بورژوازی به مثابه طبقه مسلط به واسطه پیشرفت های تکنولوژیک در عرصه های فرهنگ سازی و رسانه ای به هژمونی بلامنازع دست یافته است، این یک عرصه مهم مبارزه طبقاتی کارگران و ضرورت همیشگی این مبارزه است که ایدئولوژی و سیاست آن منظما مورد بررسی قرار گیرند که آیا بدرستی و آنطور که باید حامل منافع آنی و آتی طبقه کارگر و تامین کننده استقلال طبقاتی آن از ایدئولوژی و سیاست بورژوازی می باشد یا نه؟ ادامه‌ی خواندن→

آن صفبندی سیاسی تعیین کننده ای که جنبش کارگری ایران در آن قرار دارد و مبارزات اش در متن آن پیش می رود کدام است؟ عرصه نبرد اصلی در مقابل این جنبش چیست و در مصاف با کدام نیروی سیاسی قرار دارد؟ پاسخ این سوالات شکل دهنده سیاست ها و تاکتیکهای جنبش و مبنا و نقطه عزیمت اتخاذ تصمیمات آنست. پاسخ درست به گردآوری نیروی طبقه کارگر و انسجام سیاسی و توانمندی مبارزاتی و به حرکت متمرکز آن بسمت اهداف جنبش کمک می کند. پاسخ نادرست اما به تضعیف نیروی طبقه کارگر و تشتت و پراکندگی آن و درگیر شدن فعالین جنبش به استحکاک ها و درگیری ها درونی پایان ناپذیر و تباه کننده می انجامد. ادامه‌ی خواندن→

اکنون بیش از یک سده از این گفته مشهور لنین در «چه باید کرد؟» می گذرد که:

« آگاهی سوسیال دمکراتیک در کارگران اصولا نمی توانست وجود داشته باشد. این آگاهی فقط از خارج محیط کارگری می توانست بدان محیط برده شود. تاریخ تمام کشورها گواه بر آنست که طبقه کارگر تنها با نیروی خودش به چیزی جز آگاهی تریدیونیونیستی یعنی اعتقاد به ضرورت گرد آمدن در اتحادیه ها و مبارزه با کارفرمایان و واداشتن دولت ها به وضع این یا آن قانون مورد نیاز کارگران و غیره  نمی تواند برسد. ولی آموزش سوسیالیسم زاییده آن تئوریهای فلسفی، تاریخی و اقتصادی است که نمایندگان با سواد طبقات توانگر یعنی روشنفکران تدوین کرده اند. بنیانگذاران سوسیالیسم علمی عصر ما- مارکس و انگلس- خودشان هم از نظر وضع اجتماعی به روشنفکران بورژوا تعلق داشتند». ادامه‌ی خواندن→

توضیح:

برای جنبش کارگری ایران که تحت حاکمیت استبدادی سرمایه داری بهمراه وحشیانه ترین استثمار طبقاتی و اقتصاد نئولیبرالی قرار دارد و در سراسر تاریخ یکصد ساله این سرمایه داری از حق تشکل یابی مستقل محروم بوده است چیزی طبیعی تر از این نیست که همواره مساله تشکل یابی در صدر مباحث آن قرار گیرد. مباحث جاری در باره تشکل سراسری کارگران، مستقل از انگیزه ها و رویکردهای موافیق و مخالفین آن که چقدر فرقه ای و چقدر طبقاتی اند، و نیز مستقل از فضای تلخ و مضر حاکم بر این مباحث، اما همگی با هر سایه روشنی انعکاسی از یک نیاز طبقاتی عمیق یعنی نیاز طبقه کارگر در ایران به تشکل های توده و مستقل اش می باشند. ادامه‌ی خواندن→

توضیح: اخیرا دادگاه عمومی  بندر خمینی، ۴ تن از نمایندگان کارگران پتروشیمی رازی را به شش ماه زندان و پنجاه ضربه شلاق محکوم کرده است. جرم این کارگران صرفا تلاش برای کسب ساده ترین و در عین حال برحق ترین مطالبات کارگری و بطور مشخص بهبود وضعیت هزاران کارگر پیمانی پتروشیمی رازی است. بی شک صدور حکم شلاق علیه کارگران معترض برای ایجاد رعب در بین آنان و، همانطور که غلامحسین محسنی اژه ای سخنگوی قوه قضائیه و دادستان کل کشور در اوایل سال جاری اعلام داشت  «اگر افرادی به اسم اعتراضات صنفی اقدامی بر خلاف نظم عمومی و امنیت ملی انجام بدهند با آنها برخورد خواهد شد»، برای تشدید سیاست سرکوب علیه جنبش کارگری است. اما صدور چنین احکام وحشیانه ای بیش از هر چیز نشانه گسترش و تعمیق جنبش توده ای کارگران است که بویژه توسط مبارزات قهرمانانه پتروشیمی ها و معدنچیان چادر ملو و بافق پا به میدان گذاشت. رشد جنبش توده ای کارگران آنهم در متن بحران اقتصادی لاینحل سرمایه داری ایران و احتمال شعله ور شدن آن منشا نگرانی رژیم اسلامی و تشدید سیاست سرکوب آنست. ادامه‌ی خواندن→

آن درد و مشقت بزرگ و جانگداز انسانی را که هم اکنون در بین مردم زحمتکش و پُر رنج شمال عراق و شرق سوریه شاهدیم توسط چیزی به نام « داعش » واقع شده که مظهر و حامل نهایت غیر قابل تصور قساوت در کشتار و ویرانی و تباهی هر آنچه نشانی از انسان و زندگی دارد است. قساوتی که توسط جانورانی درنده و خون آشام و انسان نما انجام می شود. این « داعش » کیست و یا چیست و منشا قدرت آن کدام  است و چگونه توانست چنین برق آسا سلطه خونین خود را بر منطقه ای به این وسعت اعمال کند؟ ادامه‌ی خواندن→

یادداشت های جنبش کارگری:

در حمایت از موضع سه فعال کارگری در بند

بدنبال پیوستن منصور اسانلو به اپوزیسیون بورژوایی و سلطنت طلب و دریافت پول از آنان،  رضا شهابی و شاهرخ زمانی و محمد جراحی طی اطلاعیه ای از داخل زندان های رژیم اسلامی این حرکت دست راستی و ضد کارگری منصور اسانلو را محکوم نمودند. آنها ضمن آلوده نامیدن آن پول از فعالین کارگری خواستند که از پذیرش آن امتناع کنند و به اسانلو نیز توصیه کردند که آن را پس بدهد و از این جریانات ارتجاعی فاصله بگیرد. ادامه‌ی خواندن→

یادداشت های جنبش کارگری:
مخاطرات نقش جدید منصور اسانلو
یک سال و نیم پیش منصور اسانلو وارد زد و بند با جریان فوق ارتجاعی موج سبز امیر حسین جهانشاهی شد. این مساله بلافاصله مورد برخورد فعالین کارگری مستقل و چپ قرار گرفت و ایشان فورا عقب نشست.(۱) آن زد و بند آشکارا حالتی مافیایی داشت، اما منصور اسانلو گفت که اشتباهی لپی بوده است. علی رغم تردید جدی در صداقت آن عقب نشینی اما همان نیز به فال نیک گرفته شد به این امید که فرصتی باشد تا شاید ایشان در چنین سیاستی تجدید نظر کند. ادامه‌ی خواندن→