از من بر نمی آید که…(۱)
در یک شوک تاریخی، واقعیتی در مقابل مان قرار گرفت که با ژرف نگری، تأمل، گذشتن از بندهای گذشته، جان کندن و صادق بودن، می توانستیم برایش پاسخی پیدا کنیم: جامعه ای که عنصر ترس درجانش لانه کرده بود؛ جامعه ای که در تبعید کسالت بارش به جز چند استثناء تاریخی، حرکتهای اعتراضی اش دیگر از مرز چند ده نفر تجاوز نمی کرد، این جمعیت عظیم را از کجا آورده بود؟ اینان کیستند، از کجا آمده اند، چه می خواهند و دهها پرسش دیگر. ادامه‌ی خواندن
۲۲ بهمن، از اولین به خاک افتادن مشتاقان آزادی و عدالت درزیر پوست شهر خودش را وضع کرده است. چه خوش مان بیاید، چه بدشان؛ خیابان ها را دوباره همانهایی قرق خواهند کرد که هموندانشان در زندانهای ایران در زیر شدیدترین شکنجه های جسمی و روحی قرار دارند. آنان دوباره می آیند و هزینه خندیدن شان را در آسمان ظلم پرداخت می کنند. ادامه‌ی خواندن
…گیریم که در بخش هایی از جامعه تبعیدی ایرانی قانون اساسی کره مریخ حاکم باشد؛
گیریم که انقلابهای کاغذی ی سوسیالیستی، کارگری و این آخری ها «انقلاب انسانی» عده کثیری را «ضد انقلاب» کرده و «انقلاب ایدئولوژیک» کمر بخش دیگری از اپوزسیون ایران را شکسته باشد؛
گیریم که اگر برنامه برخی از گروههای سیاسی کشورمان را برای شهروندان سوئدی یا سوئیسی بخوانیم، از خنده روده بر شوند و سرشان را به علامت تأسف تکان دهند؛ ادامه‌ی خواندن
در متون تاریخی یک قرن گذشته به نمونه ای برخورد نکرده ام که ایرانیان، ضعف ها و اشتباهات فاحش خود را به گردن گرفته و آنها را به حساب بیگانگان ننوشته باشند. صد سال، تمام توطئه ها و جنایت ها را «اجانب» مرتکب شده اند و مردم «مکافات» اش را کشیده اند! بدینسان بوده است که بعد از هر جنبش اجتماعی، مستبدی رفته و مستبدتری آمده و این درب چوبین همچنان بر همان لولای زنگ زده چرخیده است.
و حالا حکایت دوران اخیر است. موافقان و مخالفان حکومت اسلامی پا را در یک کفش کرده اند تا دیگری را مزدور و عامل بیگانه معرفی کنند. انگار «ژن پاک و رئوف ایرانی» قابلیت کشتن و بستن و دوختن و تجاوز کردن را ندارد. ادامه‌ی خواندن
سایه های همراه خاطرات حسن فخّاری از سالهای دور و دراز گذشته است. شرح خاطرات، کنتورش از سال ۱۳۴۶ شمسی زده می شود: «سال ۱۳۴۶، در تاریخ مبارزات مردم ایران علیه استبداد سلطنتی، سال غم انگیز و اندوهباری است. دستگیری بیژن جزنی، عباس سورکی… علی اکبر صفائی فراهانی تحت پیگرد قرار گرفته و به ناچار متواری می شود…» و سپس دویست صفحه به خاطرات نگارنده در رژیم پهلوی اختصاص دارد؛ سه دستگیری و نیز ملاقات و آشنایی با شکرالله پاکنژاد، جلیل انفرادی، علی اکبر صفائی فراهانی، سعید سلطان پور، هوشنگ دلخواه، کرامت دانشیان، بیژن جزنی و…
رژیم های استبدادی و خودکامه با مبارزات مردم به زیر کشیده خواهند شد. دور نیست که با بسته شدن طومار استبداد مذهبی در ایران جنایتکاران به جرم جنایت علیه بشریت در دادگاههای عادلانه محاکمه شده و بر صندلی عدالت نشانده شوند. دادخواهان اما برای دادخواهی به اسناد و مدارک معتبر احتیاج دارند.
بیش از دو دهه شرکت کنندگان مراسم زندان سیاسی در خارج را نسل اول پناهندگان تشکیل می دادند. حوادث اخیر ایران تا این تاریخ حداقل بیست درصد بر تعداد شرکت کنندگان مراسم یادمان زندانیان سیاسی افزوده است. این کمیّت، اغلب شامل کسانی می شود که در فعالیت های ایرانیان تبعیدی هرگز شرکتی نداشته اند.
بیش از دو دهه جامعه ی تبعیدی ایرانی انواع خیره سری ها، یکه تازی ها، حق کشی ها و حذف‌ها را تجربه کرده است. برخی از تبعیدیان ایرانی بیست سال پیمان بستند، عهد شکنی کردند، جدا گشتند، کتمان کردند، از اتحاد و وحدت گفتند، سپس اخراج کرده و اخراج شدند، قهر کرده و آشتی کردند، دوباره قهر کرده و همزمان از اتحاد دادِ سخن دادند؛ ویران کردند و ویرانی بر جای گذاشتند، آنگاه نصیحت کردند و راه حل نشان دادند، و برخی خطّ و نشان کشیدند… و رسانه های ما همچنان هوای رفقایشان را داشتند و از وظیفه خود عدول کردند.
موسم برگزاری مراسم سالانه زندان سیاسی در خارج است…
… این بار «سخنرانی» نکن… «تحلیل»ات را بگذار برای بعد… با من حرف بزن، با قلب ات با من باش؛ مثل گذشته های دور که خاکی بودی و هنوز کلام و نَفَس ات را به دروغ و ریا آلوده نکرده بودند… یادت می آید چه ساده می گریستی و با سادگی می گفتی: «قهرمان» نبودم، اما سربلند از زندان بیرون آمدم؟ حرفهایت بر دل می نشست و بی آنکه خود بدانی، قهرمان دلها بودی…
قطب بندی ها و موضع گیری های سیاسی در پیوند با خیزش اجتماعی مردم ایران، عموماً معطوف به تعابیر وتحلیل های ارائه شده از «جنبش سبز» بوده است.