در دوره اخیر و با اتفاقاتی که درمنطقه خاورمیانه و علی الخصوص در لیبی و سوریه اتفاق افتاده، فضا برای میدان داری ناسیونالیست ها – که همیشه یک چشمشان در ۲۰ سال اخیر به مانور قدرت های سیاسی بین المللی در منطقه بوده- مهیاتر شده است. ( در این مقاله وقتی از ناسیونالیست ها صحبت می کنم تمامی جریانات و طیف های موجود و حتی آنان که جدیداً از چپ بریده و به اردوگاهشان پیوستند را مدنظر دارم). آنچه در کنار این فاکتور مهم به پا گرفتن ناسیونالیستها و نیز جمع نمودن نیرو در کردستان از طرف آنان کمک می کند ضعف جنبش کارگری و به تبع آن نیروی چپ و سوسیالیست در کردستان می باشد. ادامه‌ی خواندن→

اخیراً در سایت اخبار روز مقاله ای بلند با عنوان « دموکراسی ، جامعه مدنی ، طبقه کارگر در ایران » به قلم سهراب بهداد و فرهاد نعمانی منتشر شده است . ادامه‌ی خواندن→

بحث بر سر دستمزد کارگران تنها به آخر سال و تصمیم شورای عالی کار محدود نمی شود بخش بزرگی از مبارزه کارگران  و اعتصاباتشان به خواسته دستمزدهای معوقه و نیز خواست افزایش آن برمی گردد ، یعنی بحث دستمزدها عرصه مهمی از مبارزه طبقه کارگر با سرمایه داری ایران است. معمولا در انتهای هر سال بحث مربوط به دستمزدها داغتر می شود و در نبود تشکل های کارگری رژیم و نمایندگانش گرد هم می آیند تا بر سر معیشت کارگران در سال آینده معامله نمایند . ادامه‌ی خواندن→

داشتن تشکل کارگری همیشه یکی از دغدغه های طبقه کارگر و فعالین سیاسی این طبقه بوده است زیرا که بر همگان روشن است بدون تشکل های کارگری (که صد البته به نیروی خودشان ایجاد شده باشد) کارگران ایران نمی توانند حتی به خواسته های حداقل خود دست یابند چه برسد به خواسته های سیاسی که پایه مهم مبارزات طبقه کارگر ایران بوده و هست. ادامه‌ی خواندن→

با شروع دهه ۸۰ اجرای پیش شرط های پیوستن ایران به سازمانهای بین المللی همچون سازمان تجارت جهانی و یا سازمان بین المللی پول سرعت بیشتری گرفت و در این راستا عضویت در سازمان جهانی کار یکی از موارد مهم بود که رژیم می بایست این گام اساسی را با امضاء کنوانسیونهای مرکزی این سازمان بر میداشت. ادامه‌ی خواندن→

لیبرالیسم ایران که تا قبل از انتخابات دهم ریاست جمهوری ایران با به بن بست رسیدن اصلاح طلبان دوم خردادی در تناقضات استراتژیک و سیاسی خود سرگردان بود با حمایت از موسوی و کروبی به عنوان نمایندگان این دوره اصلاح طلبی سبز، به تمامی بی فرهنگی و بی آرمانی خویش را آشکار نمود. ادامه‌ی خواندن→

اخیراً در نشریه  شماره یک « کمونیسم کارگری » که نشریه تئوریک حزب کمونیست کارگری است مطلبی با عنوان « سال ۸۸ و جایگاه جنبش کارگری » به قلم خانم شهلا دانشفر درج شده است . ادامه‌ی خواندن→

اول ماه می امسال را باید در امتداد روندی دانست که اول می سال ۸۸ نقطه عطف آن بود در این سال جنبش کارگری و علی الخصوص گرایش چپ وارد فاز جدیدی از مبارزه سیاسی و صنفی خود گشت . اهمیت اول ماه می ۸۸ از آن روست که اولاً قطعنامه مشترک آن به نام کارگران ایران بود نه صرفاً فعالین کارگری و دو تشکل مهم کارگری موجود نیز پای این قطعنامه آمده بودند . ادامه‌ی خواندن→

وضعیت فلاکت بار طبقه کارگر علی الخصوص در چند سال اخیر دیگر بر هیچ انسان واقع بینی پوشیده نیست . اینکه کارگران از کمترین استانداردهای یک زندگی انسانی در ایران محروم هستند و اینکه آنها حتی برای پایه ای ترین حقوقشان که همان اندک دستمزد آنهاست ناگزیر از مبارزه با سرمایه داری و سیستم سرکوب حامی آن هستند . اینکه آنان به دلیل خفقان و سرکوب نمی توانند تشکلهای خودشان را داشته باشند و دولت سرمایه هم از همین فرصت استفاده می کند و هر چه بی حقوقی و شرایط غیر انسانی است را بر گرده طبقه کارگر تحمیل می کند اگر هم بخشی از طبقه کارگر با مبارزات پیگیر خود توانست تشکلهای واقعی خود را ایجاد نماید به دلیل سراسری نبودن این امر حفظ آنها به عنوان دستاوردی گرانبها بسیار مشکل شده است تا جاییکه رژیم به راحتی رهبران و فعالین این تشکلها را زیر فشار زندان و سرکوب قرار می دهد و یا در مقابل مطالبات و اعتراضات کارگران غیر از اسلحه سرکوب، سیاست بی توجهی طولانی مدت و یا در انتظار گذاشتن کارگران را در دستور قرار می دهد و بدین وسیله می تواند در صفوف کارگران متشکل و معترض شکاف ایجاد نماید . ادامه‌ی خواندن→

اوج گیری اعتراضات توده ای در ایران علی الخصوص  در ۶ دی ماه نشان داد که این تنها رژیم اسلامی نیست که از رادیکال و گسترده تر شدن جنبش توده ای جاری هراس دارد بلکه لیبرال ها هم دائماً در وحشت از این امر به سر می برند . تا جایی که به بهانه های مختلف مردم معترض را به آرامش و عدم عبور از خط قرمز نظام فرا می خوانند .

ادامه‌ی خواندن→