سه شنبه شب این هفته بیش از ۴۰۰۰۰ نفر در تونس دست به تظاهرات زدند. تظاهرکنندگان با عکسهای محمد البراهمی و شکری بلعید، دو شخصیت سکولار چپ که در شش ماه گذشته ترور شدند، به خیابانها آمده بودند. آنچه در این اجتماع بروشنی خود را نشان میداد اینبود که جمعیت وسیعتری با صدای واحدی اعلام میکنند که؛ حکومت اسلامی نمیخواهند و دولت النهضه باید برود!  ادامه‌ی خواندن→

سخنرانی در مراسم دهمین سالگرد تشکیل سازمان آزادی زن، گوتنبرگ، سوئد

آزادى زن یک رکن اساسى آزادى جامعه است! ادامه‌ی خواندن→

ترور محمد البراهمی از چهره های غیر مذهبی و لائیک، جامعه تونس را بیش از پیش قطبی کرد. تقابل کارگران و مردم آزادیخواه تونس، زنان، انقلابیون و سکولارها با جریان اسلامی حاکم تشدید شد. این کشمکش قبلتر برسر خواستهای پایه ای مردم و بعدتر برسر قوانین اسلامی جدید وجود داشت. جامعه تونس از رویدادهای مصر و سرنگونی اخوان المسلمین فورا تاثیر پذیرفت و اعتراضات علیه النهضه دوقلوی سیاسی اخوان المسلمین آغاز شد. اما با ترور محمد البراهمی این اعتراضات به اوج رسید. پس از شکری بالعید، محمد البراهمی دومین شخصیت سکولار جامعه تونس است که مورد هدف گلوله تروریستهای اسلامی قرار میگیرد. خیابانهای تونس صحنه تظاهراتهای وسیع توده ای است و دیروز شنبه تشیع جنازه البراهمی با یک تظاهرات گسترده ضد حکومتی همراه شد. همه جا و از هر سو انگشت اتهام بسوی حزب اسلامی حاکم النهضه نشانه میرود و خواست سرنگونی حکومت اسلامی با صدای بلند در خیابانها اعلام شده است. ادامه‌ی خواندن→

اینروزها خانمهای حکومتی و حاشیه حکومت که بنوعی با طایفه های اسلامی از “دگر اندیش” و “اصلاح طلب” و “اعتدالگرا” و “علمای عظام” نشست و برخاست دارند، با صدور بیانیه ها و تومارهائی از جانب “زنان در ایران” سخن میگویند! گفتن این نکته بدیهی که این خانمهای حکومتی و هوادارانشان در حاشیه حکومت، تنها نماینده خودشان هستند و هیچ ربطی به اکثریت عظیم زنان آزادیخواه و برابری طلب در جامعه ایران ندارند، شاید اضافی و تکراری باشد. ادامه‌ی خواندن→

در مصر دولت اسلامی محمد مرسی با قیام میلیونی سرنگون شده است. تمام آن سوالات و انگیزه های اجتماعی که منجر به عملی انقلابی و سرنگونی محمد مرسی شد، مسائل بلافصل تناسب قوای امروز هستند که باید تعیین تکلیف سیاسی شود. سناریوی ارتش تکرار سناریوی دوره سقوط مبارک و تداوم وضع موجود است. ارتش، همانطور که در مطالب قبلتر اشاره کرده ایم، در دقیقه نود ابتکار عمل سیاسی را بدست گرفت تا کنترل اوضاع و تداوم آنرا داشته باشد. ارتش وقتی دید که مرسی رفتنی است و همراه با مرسی میتواند شعار “الشعب یرید اسقاط النظام” تحقق پیدا کند، مرسی را قربانی کرد تا کل نظام سیاسی – اقتصادی بورژوازی را نجات دهد و قدرت طبقه حاکم را در آرایشی جدید اعاده کند. ادامه‌ی خواندن→

شبح خیزش توده ای و انقلابی کماکان در تاریکخانه های کاخ اسلامیون در ایران در گشت و گذار است. وحشت از این شبح هر روز و با هزار زبان از تریبونها و رسانه های اسلامی بیرون میزند. محمد قوچانی از روزنامه نگار رژیم اسلامی اینبار وحشت اش را از انقلاب و عمل انقلابی در قالب تحلیل از “پیروزی” روحانی بیان کرده است. این تیپ ژورنالیست دست پروده رژیم اسلامی یک خصوصیت ثابت دارند و آن تقابل با عمل انقلابی، با آرمانخواهی، با تغییرات رادیکال، با آزادی زن، و با کمونیسم و کارگر است. در این راه تا دلتان بخواهد میتوانند به هر منبع و هر ادبیات ضد کمونیستی طبقه شان، مستقل ار اینکه “غربی یا شرقی” باشد، مراجعه کنند. ادامه‌ی خواندن→

دولت اسلامی محمد مرسی در مصر با قیام قهرمانانه دهها میلیون مردم معترض سقوط کرد. دخالت ارتش در دقیقه نود، نباید اهمیت حرکت بیسابقه تاریخی در منطقه را تحت الشعاع قرار دهد. آنچه باید توضیح داده شود نه لفظ “کودتا” و روایتهای مختلف از این لفظ بلکه جایگاه و هدف اقدام ارتش مصر در این تحول مهم است. ادامه‌ی خواندن→

عنوان “جنبش مطالباتی” عبارتی فریبنده و ماهیتا ارتجاعی است. این اصطلاح اساسا بر این تئوری سوار است که بخشهای مختلف جامعه که تحت ستم و انقیاد قرار دارند، برای رفع ستم و تبعیض موجود باید به روشهای معینی تکیه کنند و از روشهای معین دیگری اجتناب کنند. این چهارچوب اثباتا میگوید که تقابل با حکومت از پائین “غیر مدنی” است و جنبشهای “مدنی” (اسم دو خردادی جنبشهای اعتراضی) باید به “روشهای مدنی” و از جمله بردن عرض حال به حکومت بانی ستم و تبعیض و نابرابری متکی شوند. “جنبش مطالباتی” و یا “جنبش مطالبه محور” مفهومی دو خردادی و پرو رژیمی است که جنبش ملی اسلامی و ملی مذهبی ها از جمله در مضحکه انتخابات دوره قبل بیش از هر زمانی پرچم آنرا در خدمت پیروزی “اسلام رحمانی و بازگشت به دوره خمینی” برافراشتند. ادامه‌ی خواندن→

با از صندوق درآوردن حسن روحانی در مضحکه انتخابات رژیم اسلامی سوال “فلسفی عمیقی” برای بخش مهمی از نیروهای اپوزیسیون بورژوائی ایران طرح شده است. جریانات ملی – اسلامی، جمهوریخواه، ناسیونالیست و تکنوکرات، بخشا سلطنت طلبان و ناسیونالیستهائی که قطبنمای سیاسی شان را سیاست خارجی و اظهارات دیپلماتیک کاخ سفید تعیین میکند، قوم پرستانی که تنها امیدشان برای رسیدن به سهمی از قدرت تشدید تحریمهای اقتصادی و حمله نظامی است، جملگی گیج شده اند. بعضا اظهار پشیمانی و استغفار میکنند، بخشا موضع انتقادی نسبت به موضع “تحریم” انتخابات گرفتند، بخشا احساس میکنند که در این نمایش از “مردم جدا شده اند”! ادامه‌ی خواندن→

۲۰ ژوئن برابر با ۳۰ خرداد است. ۳۲ سال پیش در اینروز در ایران کودتائی خونین آغاز شد: کودتای ضد انقلاب اسلامی بر علیه انقلاب ۵۷ و نسلی که سودای آزادی در سر داشت. هدف این کودتا درهم کوبیدن انقلاب ۵۷ و نسل انقلابیونی بود که به جریان اسلامی خمینی، که توسط کنفرانس گوادولوپ به انقلاب آزادیخواهانه مردم ایران تحمیل شد، رضایت نداده بودند. انقلابیونی که به تمهیدات سیاسی و زد و بندهای موئتلفین جهانی و داخلی خمینی وقعی نگذاشتند و در ۲۲ بهمن با قیام رژیم سلطنتی را سرنگون کردند. ادامه‌ی خواندن→