امّا علیرغم همهء فشارهای سیاسی و اقتصادی بر رژیم اسلامی در طی ماههای اخیر، بنظر میرسد یک چالشِ بزرگ بیشتر موجودیت جمهوری اسلامی را بمخاطره انداخته است و آنهم نزاعِ باندهای حکومت با یکدیگر بر سرِ استیلای کامل بر ایران. بسیار آشکار است که باندِ حامی «رهبر»ی اینبار بطور جدّی عزم جزم کرده است تا تکلیف خود و حکومت را با باندی هاشمی و جریانات «اصلاح طلب» یکسره کند. ادامه‌ی خواندن→

بدنبالِ استقرار سیستم دفاع موشکی پاتریوت در مرز ترکیه و سوریه، بحران نظامی در منطقه در سال میلادی جدید بسیار جدّی است. استقرار سیستم دفاعی موشک پاتریوت در مرز ترکیه و سوریه نه به منظور تهدیدِ حمله نظامی احتمالی سوریه بخاک ترکیه است، چرا که دولت سوریه نه دارای ظرفیت های نظامی قابل توّجهی است که بخواهد در هنگام تشدید بحران در سوریه بخاک ترکیه حمله کند و نه سامانهء درهم ریخته ارتش سوریه این توان را دارد که بتواند با قدرت به مرزهای یک کشور عضو ناتو تهاجم برد. ادامه‌ی خواندن→

شعارِ « برگزاری رفراندوم برای تغییر قانون اساسی رژیم» و یا شعار پیش بسوی «انتخابات آزاد» و «حق حاکمیت صندوق رأی» میتوانند تا ابدالدهر در حد شعار باقی بمانند و به آنها دلخوش کرد. امّا پرسش اساسی این است که چگونه و تحت چه روش مبارزاتی قرار است این شعارها متحقق شوند؟ آیا بنا است برای «گذار به دموکراسی» و حق «حاکمیت صندوق رأی» همگی دست در دست هواداران «اصلاحات» در همین رژیم بدهیم، به پای صندوق های رأی برویم و برای تعدیل استبداد مذهبی حاکم بر کشورمان آرای خود را در صندوقهای رأی بیاندازیم؟ در رابطه با پاسخ روشن به این سئوال هیچ لزومی ندارد که صفحات بیشماری را در جهت توجیه و تئوریزه کردن این خواست سیاسی قلمی کنید. همینکه کوتاه و مختصر شرح دهید برای تحقق شعارِ «انتخابات آزاد» چه تاکتیکِ مبارزاتی را برگزیده اید، بسهولت کافی است دریابیم که اساسا ً آن جایگاهی را که شما برای اپوزیسیون در مانیفست سیاسی خود در این برهه زمانی در مقابلهء با جمهوری اسلامی در نظر گرفته اید چیست. ادامه‌ی خواندن→

* چه روشن و با صراحت تدوین کنندگان «منشور ۹۱» اعلام میدارند؛ که هیچ قصدی برای سامان بخشیدن به اجتماعی از نیروهای واقعی اپوزیسیون علیه جمهوری اسلامی را ندارند. آنها به آشکار میگویند که «منشور ۹۱» نه یک حزب سیاسی است و نه قصد دارد زمینه سازِ برقراری حکومتی در ایران باشد. ادامه‌ی خواندن→

یقینا ً آن چهره هایی که امروز بسیار زیرکانه و حساب شده تلاش میورزند تا با تشدید فضای پراکندگی در بین مردم، آنان را نسبت به امر مبارزه مأیوس کنند، به ماندگارتر شدن جمهوری اسلامی بر سر قدرت یاری میرسانند. بی شک تاریخ در مورد آنها قضاوت خواهد و هرگز اندیشه و رفتار سر تا پا متناقض آنها را از نظر دور نخواهد داشت. شکی نیست اندیشه سیاسی این نوع «کنشگران» سیاسی در افقِ تنگی از فرهنگ سیاسی غیر مدنی محصور شده است که قادر به ادامه حیات خارج از آن پیلهء بسته خویش نیستند. ادامه‌ی خواندن→

*سکولاریسم سخت در ستیز با اندیشهء فرقه گرایی است که چندگانگی در سیاست، فرهنگ و مذهب را انکار میکند و حضور دراجتماع چند فرهنگی را مترداف با مرگ خویش برمیشُمرد. همزیستی با تنوع دین و آیین های سیاسی که پایبند به حقوق برابر انسان در مقابل قانون میباشند، از وجوهِ بارز سکولاریسم است. با کلامی دیگر باورمندان به سکولاریسم نیروهای دمکراتی هستند که به تنوع اندیشه و مذهب، همزیستی در ساختارهای متنوع اجتماعی، چون پیش شرطهای جامعه مُدرن، باور دارند که اصل گریز از سکتاریسم و فرقه گرایی محسوب میشوند. ادامه‌ی خواندن→

امّا فراموش نکنیم نخستین فدرالیسم خاورمیانه، همین عراق متکی بر جمهوری اسلامی، تصاویرِ اندوهبار و تلخی را از یک نظام سیاسی غیر متمرکز در پیش روی ما به نمایش گذاشته است. ادامه‌ی خواندن→

* روندِ همهء حوادث در سوریه حکایت از دخالت مستقیم جمهوری اسلامی در برهم ریختن اوضاع سیاسی این کشور میکند. کشوری که در سالها پیش برای دست یافتن به صلحی پایدار با اسرائیل بر سربلندیهای جولان، گامهای مؤثری را برداشته بود. ادامه‌ی خواندن→

تردیدی نیست وقتیکه یکی از دادگاههای فدرال ایالات متحده آمریکا با توّجه به اسناد معتبر، حکم صادر میکند که «رهبر» جمهوری اسلامی پیش از وقوعِ حادثهء ۱۱ سپتامبر از ابعاد ماجرا مطلع بوده است، یقین بدانیم پیگرد قضایی کارگزاران اصلی جمهوری اسلامی بعنوان مجرمین بین المللی در آینده، بدور از ذهن نخواهد بود. ادامه‌ی خواندن→

*با توجّه به همهء تجارب سیاسی از گذشته تا بامروز، آگاهیم، در همان دورانِ آغازین که جمهوری اسلامی، «جمهوری» نوبنیادی بود، شمار کثیری از فعالین سیاسی و فرهنگی کشورمان به سبب سرکوب خونین همین نظام اسلامی ناچار به ترک کشور شدند تا در برون مرز مأمنی برای مبارزات و کوششهای خود بیابند. ادامه‌ی خواندن→