سیل بنیان کن تغییرات جمعیتی!
عدم توافق جمهوری اسلامی با جامعهء بین المللی در رابطه با برنامه های هسته ای اش، و یا بروز بحران های عمیق اقتصادی در کشور، و یا تداوم اقدامات باندهای حکومتی علیه یکدیگر، تنها تهدید هایی محسوب نمی شوند که موجودیت این حکومت مذهبی را بمخاطره انداخته اند. روند رو به رشد تغییرات دِمُوگرافیک در ایران واجد آن خطرات بالقوهء جدّی تری است که علیه موجودیت بنیادهای مذهبی و ایدئولوژیک حکومت اسلامی پدیدار گشته اند. ادامه‌ی خواندن
توّهم نجاتِ اقتصاد
همزمان با تشدید هشدارهای مسئولین حکومتی در خصوص فروپاشی بنیادهای تولید در کشور از یکسو، و کوک شدن ساز مصالحه جویی با غرب بر سر برنامه های هسته ای، از سوی دیگر، دگر باره شاهد نغمه خوانی گروه های اصلاح طلبی هستیم که اعلام می دارند: «پیش از آنکه در اندیشهء تغییر رژیم و روندِ سیاست در ایران باشیم به نجاتِ اقتصاد کشور فکر کنیم». در واقع، این خیل ِ ناهمگونِ نیروی هوادارِ اصلاح رژیم دیگر باره بهانه ای یافته اند تا همچنان برای ماندگار ساختن حکومت ملایان اقدامات جدیدی را در پیش گیرند. ادامه‌ی خواندن
دلایل تسلیم رژیم اسلامی در مقابل غرب ادامه‌ی خواندن
خواستاری حقوق بشر: شعاری ساختار شکن
سامان دهی کمپینی بین المللی در ارتباط با اجرای مصوبات قطعنامهء اخیر اتحادیهء اروپا در خصوص رعایت حقوق بشر در ایران، توسط نیروهای مبارزهِ داخل کشور و اصرار در تحقق مفاد این سند، اعلام چالشی جدّی بر علیه موجودیت جمهوری اسلامی است. این واقعیتی است ملموس اگر روزی در ایران همهء مصوبات منشور جهانی حقوق بشر اجراء و رعایت گردد، جمهوری اسلامی از پهنه سیاست ایران محو خواهد شد و دیگر موجودیتی نخواهد داشت، چرا که جمهوری اسلامی با عدم رعایت مصوبات منشور جهانی حقوق بشر و سرکوب آزادیهای سیاسی و مدنی است که هویت سیاسی یافته است در غیر اینصورت انحلال این رژیم مذهبی امری است قطعی. ادامه‌ی خواندن
پیرامون ماهیت جنبش سکولار دمکراسی
جنبش سکولار دمکراسی خود را در قید و بندهای اندیشهء سیاسی معین که نظم سیاسی معینی را هدف مبارزات خود قرار دهد، محدود نمیسازد. چرا که جنبش سکولار دمکراسی با پذیرش چارچوبهای فکری و سیاسی معین، به نهاد و جبهه سیاسی تبدیل خواهد شد که نگاه اش پیش از هر چیز معطوف به قدرت و تصاحب آن میباشد. تصاحب قدرت و به حوزهء حکومت خزیدن، بعبارتی خلع سلاح کردن جامعه در مقابل استبداد و حکومتهای توتالیتر میباشد. جنبش سکولار دمکراسی برای حفظ آرمانهای دمکراسیخواهانهء خود و پاسداری از پرنسیپ های دمکراسی سکولار، رسالتی فراتر از تبدیل شدن به یک نهادِ سیاسی و برنشستن در قدرت را دارد. چگونه خواهد شد از آرمانهای دمکراتیک و آزادیخواهانه مردم به دفاع برخاست، امّا جایگاه خود را بمثابه جنبشی آزادیخواهانه شراکت در قدرت دانست؟ ادامه‌ی خواندن
اکنون صحنه گردان های سناریوی طرح شعارهای مطالبه محور ترجیح می دهند، کارزار تبلیغ مطالبات حداقل مردم از بین دسته بندی های گوناگون «اپوزیسیون» به سر منشاء اصلی خود، یعنی به درون بخش هایی از حاکمیت منتقل شود. روشن است در یک چنین شرایط سیاسی بغرنج، وظایف سنگین تری پیش رو جنبش سکولار دمکراسی انحلال طلب و جامعه شهروندی قرار می گیرد تا در مقابل این چرخش سیاسی، روش مبارزاتی را برگزینند که مغایرتی با پرنسیپ ها و آرمان های استراتژیک جنبش سکولار دمکراسی نداشته باشد. ادامه‌ی خواندن
طرح پروژه های معینِ سیاسی با محتوای اصلاحگرایانه، ترفندهایی است که در سالهای اخیر توسط ایدئولوگهای رژیم به قصد هدایت و تسلط بر فعالیتهای نیروهای اپوزیسیون تدوین شد. اگرچه هر یک از آنها عنوانهای متفاوتی دارند ولی همگی یک هدف معین سیاسی را دنبال میکنند؛ مبارزات اجتماعی مردم میبایست در حد مطالبات حداقل باقی بمانند تا فراشکنی علیه رژیم اسلامی پدید نیاید. ادامه‌ی خواندن
صف آرائی گفتمان ها در برابر هم ادامه‌ی خواندن
«گفتمانِ ایرانیت»؛ محور آشتی و یا پراکندگی؟
اینکه جنبش سکولار دمکراسی، آلترناتیو رژیم اسلامی است و انحلال آن را پی گیر است، امری است روشن و قطعی. چرا که بارزترین هدف جنبش سکولار دمکراسی، انحلال هر حکومتی است که بنیاد سیاسی و حقوقی اش بر بنیادهای ایدئولوژیک و یا مذهبی استوار است. و از آنجائیکه جنبش سکولار دمکراسی خواهان انحلال کامل هر حکومت ایدئولوژیک و مذهبی است، پس آلترناتیو بی چون و چرای جمهوری ملایان محسوب میشود. امّا جنبش سکولار دمکراسی انحلال طلب بر خلاف سوءتعبیرها اساساً جنبش خشونت گرا نیست و از آنجائیکه انحلال طلب است، انحلال کامل جمهوری اسلامی را در مرتبه نخست با روشهای غیر خشونت آمیز پی میگیرد؛ الغای قانون اساسی جمهوری اسلامی و ایجاد شرایط دمکراتیک برای تدوین و تصویب قانون اساسی سکولار مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر. امّا در نهایت محتوی و روش مبارزه مردم علیه حکومت را رژیم معین میکند. ادامه‌ی خواندن
از ملموس ترین نتایج سیاسی دولتِ حسن روحانی، باز کردنِ دوبارهِ دست و بال مافیای کهنه کار حکومتی است که در دو دورهِ ریاست جمهوری احمدی نژاد از دایره قدرت و سودجویی های مالی به کنار گذاشته شده بود. شکی نیست توازن قدرت در جمهوری اسلامی، مابین دسته بندیهای گوناگون سیاسی، به میزان تسلط آنها بر منابع انرژی و مالی در کشور بستگی مستقیم دارد. اگر سپاه در دو دوره از سلطه باند احمدی نژاد بر دولت موفق گردید تا بر بخشِ قابل ملاحظه ای از منابع انرژی و قدرت تسلط یابد، حال میبایست بپذیرد عرصه ترکتازی در این دو حوزه در دوره روحانی برایش دشوار است و باید برای مدّت زمان نامعینی میدان را به رقیب واگذار کند. امّا اینکه پیروز این میدانِ جنگ قدرت که بتازگی هم آغاز شده است چه کسی میتواند باشد، بستگی به معادلات بین المللی دارد؛ چه کسی بیشتر قادر است در آینده منافع مافیای جهانی در حوزهِ انرژی را تأمین کند. ادامه‌ی خواندن