جنبش سکولار دمکراسی هرگز نگاهی معطوف به تصاحب «قدرت دولتی» نداشته و مبارزه برای تصرف دولت را صرفاً در قلمروی فعالیت های احزاب سیاسی و نه جنبش سکولار دمکراسی می داند. اما هستند کسانی که خود را حاملان «اندیشهء همگرایی پایدار ایرانیان» می نامند و بالطبع مدعی دمکراتیزه کردن ساختار سیاسی ایران در آینده اند اما همین جنبش با همین مختصات را نیروئی مطلق گرا و استبداد زده بر می شمرند. به این خطای سهوی یا تعمدی باید پاسخ گفت. ادامه‌ی خواندن→

مسئولیتهای ما در صورت «توافقی» ممکن پیرامون برنامه هسته ای

از این رو است با توجه به امضاء و تأیید محتمل «تفاهمنامه ای» تا ۲۴ مارس، مابین جمهوری اسلامی با گروه ۱+۵، مسئولیتهای سنگینی در پیش روی جامعه شهروندی و سیاسی ایران قرار میگیرد که در قبال این «تفاهم» میبایست اتخاذ کنند. منطقی است مواضع سیاسی جامعه شهروندی و اپوزیسیونِ حکومت اسلامی میبایست بر پایهء هشدار مجدد به جامعهء جهانی، به موجودیت رژیمی استوار باشد که در طی ۳۷ سال بجز به زیر پا گذاشتن حقوق بشر و جنایت علیه بشریت، در ایران و منطقه، سیاست راهبُردی دیگری نداشته است. زمان آن فرا رسیده است تا به جامعه بین المللی نهیب برزنیم که توافق هسته ای شما با رژیم اسلامی توافق شما با حکومت سرکوبگر و ضد بشری ملایان میباشد، و نه توافق شما با جامعه شهروندی ایران که اساساً دیدگاهی کاملا ًمتفاوت با شما، نسبت به ماهیت، منش و موجودیت این حکومت مذهبی دارد. ادامه‌ی خواندن→

نافرجامی ایدئولوژی در بهم پیوستگی ملی

روندِ شکل گیری ائتلاف سیاسی و محتوی آن بر حول محور «یک ایدئولوژی» خاص صرفاً در برگیرندهء فقط بخشی از نیروهای اپوزیسیونالی خواهد بود؛ بخشی که، به لحاظ نظری، تعلق ایدئولوژیکی همسانی با یکدیگر داشته و خود را مُحق بر دیگران می دانند. توجه کنیم که این گونه باور و کُنش سیاسی در ماهیت امر چندان تفاوت با خواست و اندیشهء پیروان مذهبی که برای برپایی «مدینهء فاضله»ی خود تلاش می ورزند ندارد. اینگونه است که در بن بست سیاسی فعلی بسیاری از نیروها و کنشگران سیاسی کشورمان همچنان برای «همپیمانی» پایبند به چنین اصولی بوده و خود را در جنین بستی زندانی و بی کنش ساخته اند. ادامه‌ی خواندن→

در همین رابطه این پرسش مطرح است که دوران خلیفه گری چهار خلیفه راشدین که آقای گنجی سخت نسبت به آخرین آن هم دل بسته اند و در روزگاری برای استقرار چنین خلافتی جانفشانی و جان ستانی میکردند، مگر چیزی جز یک مدیریت سیاسی در قالب حکومت بوده است که از دل آن جامعهء بدوی در جزیره العرب سر برآورده و بعدها از لابلای کتاب «امت الکلثوم» «امام راحل» شان، حضرت آیت الله خمینی، تئوریزه شد؟ ادامه‌ی خواندن→

چرا و چگونه «داعش»(IS) تأسیس شد؟

از جمله دلایل اصلی پیدایش گروه IS، رقابت و جنگ قدرتی است که پیش از سه دهه است مابین دو گروه اسلامگرای منطقه، شیعه و سنی، آغاز شده است. این ستیز قدرت در رابطه با تأسیس «داعش» از زمانی به اوج خود میرسد که نیروهای نظامی آمریکایی در سال ۲۰۱۱ تصمیم میگیرند خاک عراق را ترک گویند و «نوری المالکی» نخست وزیر شیعهء عراق که تحت نفوذ و کنترل ملایان در ایران میبود، تلاش میورزد با پرونده سازی علیه وزرای سنی عضو کابینه خود به بهانه های واهی آنها را از دایره قدرت حذف کند. تلاش آمریکائیان جهت متقاعد کردن « نوری المالکی» و خودداری او از دستگیری اعضای سنی مذهب حکومت عراق راه بجایی نمیبرد و از این رو دولت «نوری المالکی» با اخراج و دستگیری سنی مذهبی های عضو دولت عراق موجب بحرانی میشود که امروز به جنگ خانمانسوزی مابین سنی ها و شیعیان در منطقه تبدیل شده است. روشن است آیت الله های ایران جهت بر پایی «خلافت اسلامی» اهل تشیع و نفوذ آنها بر سیاستهای دولت «نوری المالکی» و رقابت با دولتهای سنی منطقه، دست بالایی در این آتش افروزی و جنگ مذهبی در منطقه دارند. ادامه‌ی خواندن→

حال این پرسش در سپهر آینده سیاسی ایران مطرح است که یک حکومت سکولار و دمکراتیک برای پیشبرد و استقرار دمکراسی و مقابله با اندیشه های سیاسی غیردمکراتیک که در آمیخته با آئینها و دستورالعملل های دینی میباشند، چه راهکارهای عملی را میبایست برگزیند تا آزاد اندیشی نهادینه شود و از توسل به زور و خشونت علیه هر تفکری پرهیز گردد؟ به ویژه آنکه میدانیم اسلامگرایی بمثابهء اندیشه ای سیاسی همیشه در صحنه سیاست ایران حضوری جدی و غیر دمکراتیک داشته است و دارد، و همچون هر دستگاه ایدئولوژیک غیردمکراتیک در طول تاریخ در جنایت علیه بشریت یدی طولانی داشته است.  این پرسشی است روشن و دشوار، بویژه پیش روی هر جنبش و حکومتی سکولار دمکرات که قصد دارد آزاد اندیشی را بنا به سرشت سکولاریسم در کشور پهناور ایران فرا گستر کند. ادامه‌ی خواندن→

رژیم اسلامی در مرز بود و نبود

زمزمه های نابهنجار برخی از دسته بندیهای اصلاح طلب رژیم اسلامی در برون مرز، که شیعیگری را بخشی از هویت ایرانی و یا ترجمان ایرانیان از اسلام قلمداد میکنند، کفایت جلب حمایت عمومی برای دفاع و ماندگار شدن این رژیم مذهبی را نخواهد کرد. جمهوری اسلامی پدیدهِ غیر ضروری و نا خرسندی بود که نابهنگام در سی و شش سال پیش با کمک خارجی ها بر مردم ایران تحمیل شد، که دیر یا زود میبایست این جایگاه اشغال شده را که متعلق به حکومتی مردمسالار است ترک گوید تا ایران به ویرانسرای غیر قابل ترمیم تبدیل نشود. ادامه‌ی خواندن→

دمکراسی «اکثریت» بر اکثریت

پرنسیپهای دمکراسی «اکثریت» یکی از معضلات اداره سیاسی امروز اغلب دمکراسیهای موجود است. دمکراسی «اکثریت» معرف علایق گروهی است که برنده انتخابات هستند و نه بازتاب دهنده علایق مشترک همه شرکت کننده در انتخابات. وجه تمایزِ دو برداشت متفاوت از مفهوم دمکراسی حاکی از آن است برخی دمکراسی را صرفا یک روند رأی گیری با در نظر گرفتن مشروعیت سیاسی برای آرای «اکثریت» درک میکنند که بزعم آنها «اکثریتی» غالب تعیین کننده خط مشی اصلی سیاست در جامعه خواهند بود. برخی هم دمکراسی را گفتمان و مشارکت عمومی، و تفاهم بر پایه علایق عمومی جهت رسیدن به هدفی مشترک معنا میکنند. ادامه‌ی خواندن→

ایجاد مرکز نشر گفتمان عمومی، میتواند پیش زمینه گشایش دیگر آزمون های رسانه ای برای هر چه نزدیکترین شدن نیروهای سکولار دمکرات ایران در آینده نزدیک محسوب گردد. مرکز نشر گفتمان عمومی موجب خواهد شد تا دیوارهای بی اعتمادی در بین نیروهای سکولار دمکرات ایران از میان برداشته شوند و این مرکز تبدیل به بزرگترین کانون ملاقات و تبادل اندیشه این طیف از اپوزیسیون جمهوری اسلامی گردد. مرکز نشر گفتمان عمومی سرخوردگی جامعه شهروندی نسبت به اپوزیسیون را از میان خواهد برد و همه امیدوارانه به اتاق فکری مراجعه خواهند کرد تا شاهد گفتمان عمومی اپوزیسیون سکولار دمکرات برای برون رفت از بن بست سیاسی در ایران باشند. مرکز نشر گفتمان عمومی موجب تحکیم رابطه جامعه شهروندی با جامعه سیاسی خواهد شد و برای نخستین بار در این مرکز تبادل فکر همگان فرصت مییابند بدون هرگونه محدودیت سیاسی درباره سرنوشت سیاسی ایران با یکدیگر تشریک مساعی کنند.
ادامه‌ی خواندن→

Habermas; “communicative action” and “communicative rationality”

«منطق مشارکتی »(communicative rationality) «هابرماس»، اشاره دارد که آگاهی و شناخت بصورت فردی و یا ارتباط فرد با موضوع امری است ناممکن. بعبارتی دیگر آگاهی از بهم پیوستگی و هماهنگ شدن کوشش جمعی در روابط مشترک و گفتمان متقابل حاصل خواهد شد و تکامل خواهد یافت. این برداشت از منطقِ فراگیری بدین مفهوم است که اگر جامعهء بنا دارد بافت اجتماعی بهم پیوسته خود، یعنی نُرمها، انستیتوها و قواعد بازی توافق شده را حفظ کند و اندیشه و دانش جدید بازتولید گردد، پیشرفت کند و انتقال یابد، میبایست توانمندیهای فردی پذیرای زندگی، اراده و تفاهم جمعی را داشته باشد. ادامه‌ی خواندن→