رفیق بهروز شادی مقدم در مقاله ای با عنوان« نگرشی منزه طلبانه به مارکسیسم» کوشیده است ضمن بی پاسخ گذاشتن نقد من( آیا اعدام شکلی از مبارزه ی سوسیالیستی است؟) با طرح مسائلی دیگر زمینه ی بحث خود را گسترش دهد. من می کوشم ضمن تاکید برنقد خود به سایر مسائلی که ایشان طرح کرده اند نیز به کوتاهی پاسخ دهم. امیدوارم ادامه ی این نقد و بررسی ها بتواند زمینه ساز گفت- و گویی روشنگر شود.
بایگانی دسته: پارسا نیک‌جو
آیا اعدام سلاح طبقه ی کارگر است؟ نقدی بر مقاله ی رفیق سربلند
رفیق سربلند مقاله ای با عنوان « قانون اعدام، چه باید کرد؟» را که چهار سال پیش به رشته ی تحریر درآورده، دوباره به مناسبت روز مبارزه علیه اعدام در سایت من و پالتاک منتشر کرده است. رفیق سربلند، مخالف لغو حکم اعدام است و در این مقاله کوشیده دلایل مخالفت خود را توضیح دهد. من به سهم و زعم خود می کوشم با نقد دلایل وی، باب گفت- و- گویی روشنگر در این باره را بگشایم.
آیا اعدام شکلی از مبارزه ی سوسیالیستی است؟ نقدی بر مقاله ی مارکسیسم و اعدام
رفیق بهروز شادی مقدم، امسال نیز به مناسبت روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام، با انتشار دوباره ی مقاله ی« مارکسیسم و اعدام» به دفاع مشروط از مجازات اعدام برخاسته است. وی بر این باور است که کمونیست ها ضمن آن که اصولا و بنا به عقاید شان مخالف مجازات اعدام هستند،
کارگران در صحنه اند، غایب بزرگ طبقه ی کارگر است
جنبش سیاسی مردم در دو ماهه ی اخیر، با خلق و فعال کردن سپهر سیاست و بسط و تعمیق روزافزون خواسته های سیاسی، زمینه ساز شکل گیری چشم انداز های متنوعی شده است. از این رو هر گرایشی می کوشد تا با طرح افکنی های سیاسی- طبقاتی خود، سمت و سوی جنبش سیاسی مردم را متعین کند. در نتیجه از این پس، بیش از گذشته ما شاهد رویارویی و صف بندی گرایش های سیاسی- طبقاتی موجود در جنبش سیاسی مردم خواهیم بود.
معیار سنجش و مرزبندی صف انقلاب و ضد انقلاب! پاسخ به نقد رفیق نادر هدایت
رفیق نادر هدایت در مقاله ای با عنوان « صف انقلاب و ضد انقلاب ! نقدی بر بحث دوستان پارسا نیک جو و شادی مقدم» کوشیده است از زاویه و بر اساس معیاری دیگر به این پرسش پاسخ دهد که چه گونه می توان صف انقلاب و ضد انقلاب را باز شناخت؟
چه گونه می توان صف انقلاب را از ضد انقلاب متمایز کرد؟ نقدی بر نوشته ی رفیق شادی مقدم
رفیق بهروز شادی مقدم در یادداشتی کوتاه با عنوان « حزب دمکرات کردستان ایران،سازمان مجاهدین خلق ایران دوحزب بورژوایی باظرفیت های ضدانقلابی» کوشیده است نظر خود را درباره ی مواضع و سرشت طبقاتی حزب دمکرات کردستان ایران و سازمان مجاهدین خلق ایران بیان کند. رفیق مقدم بر این باور است که حزب دمکرات، حزبی بورژوایی، ناسیونالیست، قوم پرست و ارتجاعی است،
عبدالله شهبازی؛ حامی دیروز احمدی نژاد، دوست امروز موسوی
براستی روزگار عجیبی است! یکی از عجایب این روزگار مواضع سیاسی عبدالله شهبازی و اعلام کناره گیری ایشان از ادامه ی همکاری با صدا و سیمای حکومت اسلامی است. عبدالله شهبازی نامی نا شناخته نیست. وی از توده ای هایی بوده که در زندان های حکومت اسلامی تواب شد و با پیوستن به پژوهش گران وزارت اطلاعات به یکی از تولید کننده گان و طراحان صنعت تهاجم فرهنگی و کاشفان توطئه های رنگارنگ کانون های قدرت صهیونیستی و امپریالیستی و بهائی های مخفی و علنی تبدیل شد. عبدالله شهبازی در سال هشت و چهار از رأی دهنده گان و مبلغان احمدی نژاد بود ، امروز اما ایشان در اعتراض به کودتای انتخاباتی احمدی نژاد و هم چنین در دفاع از رأی خود به موسوی به یکی از مخالفان احمدی نژاد تبدیل شده است. من در این مقاله می کوشم با مرور مواضع سیاسی ایشان در چهار سال گذشته، گزارش و تصویری از اندیشه و ادبیات سیاسی وی ارائه دهم. آن چه می خوانید بر گرفته از وبگاه ایشان به نام یادداشت های پراکنده http://www.shahbazi.org/blog/index.htm است. به باور من کم ترین چیزی که می توان درباره ی اندیشه و ادبیات سیاسی عبدالله شهبازی گفت، این است که اندیشه و ادبیات وی، پیوندی وثیق با اندیشه و ادبیات سیاسی احمدی نژاد ها دارد، حتا اکنون که معترض عمل کرد احمدی نژاد است.
با پرچم و افق خود به خیابان بیایید!
اگر اصلاح طلبان دوم خردادی پس از گذشت یک دهه به این نتیجه رسیدند که اصلاحات مُرد. اصلاح طلبان بیست و دوم خردادی پس از گذشت کمتر از بیست و چهار ساعت به این نتیجه رسیدند که راه تغییر از صندوق های رأی نمی گذرد ( ابطحی). البته نباید از یاد بُرد که این ترکیدن زود هنگام حباب اصلاح طلبی، نه نتیجه ی فرو ریزی توهمات صندوق رأی طلبی، بل نتیجه ی شوک ناشی از به اصطلاح کودتای انتخاباتی جناح هار رژیم بوده است.
تأملی در کارزار های انتخاباتی
نمایش انتخابات آیینی ریاست جمهوری در ایران هر چند جز کاندیداهای نظام حاکم، هیچ بازیگرغیر خودی در آن نقش و شرکت ندارد، اما وجود همین چهار بازیگر خودی نیز بیان گر جدال درونی جناح های نظام حاکم است. جدالی که بازتاب شکاف در اراده ی حاکمان و بیانگر روند تجزیه و فروپاشی نظام حاکم است. نیروی محرکه و عنصر سازنده ی این شکاف و تجزیه، پیکارها و اعتراض های گسترده ی طبقاتی- اجتماعی تاکنونی بوده است، نه برنامه و اراده ی سیاسی جناح های حاکم.
چه گونه می توان اول ماه مه را گرامی داشت؟
پارسا نیک جو
اول ماه مه، سالْ یاد پیکار و قیام کارگران امریکا در سال ۱۸۸۶ در راه است. اول ماه مه روز هم بسته گی و پیکار جهانی طبقه ی کارگرعلیه نظام سرمایه داری است. نظامی که استثمار، از خود بیگانگی، بت واره گی کالایی و شیء واره گی روابط اجتماعی از ویژه گی های سرشتی آن است. پیکار طبقه ی کارگر با شورش های پراکنده ی کارگران کارخانه های مختلف علیه شرایط تحمل ناپذیر کار آغاز شد. در مراحل آغازین این پیکار، کارگران بیش تر به سان توده ای پراکنده هر گاه کارد سرمایه به استخوان شان می رسید دست به شورش می زدند. اما با بسط مناسبات سرمایه داری و انباشت تجربه ی انقلابی و نقد تصورات و پندارهای خرده بورژوایی، پیکار طبقاتی کارگران وارد مرحله ی تازه ای شد.