۱- تفسیری که ذیل این عکس آمده است، یکی از برجسته ترین نمونه های تقلیل یک مکتب و ایدئولوژی سیاسی-اقتصادی به پاره گزاره هایی عرفانی است. لیبرالیسم ایرانی برای “بازاریابی” خود گاه به حکمت اشراق هم متوسّل می شود و چنین می گوید که نور لیبرالیسم بر جهان می تابد و جهان منوّر می شود و با این حساب جهان و هستی ما چیزی جز لیبرالیسم نیست! لیبرال های جوان، برای توضیح خود و نفی دیگری خطرناک، تنها راه عوامفریبی را در پیش گرفته اند. ایدئولوژیک بودن در متن مبارزه طبقاتی برای هر دو طرف درگیر جنگ، اجتناب ناپذیر است. مشکل از جایی آغاز می شود که “ایدئولوژیک” و “دماگوژیک” با هم عمداً خلط می شود و از این پس، هر پاسخی به گِل می نشیند و تنها پوزخند است که مجاز می شود. ادامه‌ی خواندن→

چهره های  سیاه
زبان های سپید
رایحه آب دریا
با ریشخند طعنه می زند: ادامه‌ی خواندن→

این اشعار از اتو رنه کاستیلو، شاعر انقلابی گواتمالایی است، که در سال ۱۹۳۸ زاده شد و در سال ۱۹۵۴ پس از کودتای انتخاباتی هدایت شده توسط سرویس های امنیتی-اطلاعاتی برای به قدرت رساندن دیکتاتور یاکوبو آربنز از گواتمالا به تبعید رفت. وی در سال ۱۹۶۶ دوباره به گواتمالا بازگشت و به نیروهای مسلّح انقلابی پیوست و به عنوان مسئول آموزش و پروپاگاندا خدمت نمود. وی پس از یک عملیات چندین ماهه، توسط نیروهای حکومت کودتا دستگیر شد و در کنار رفقای همرزم دیگرش، پس از شکنجه های بسیار، به شهادت رسید. ادامه‌ی خواندن→

مزاروش امسال تولّد هشتاد و یک سالگی اش را جشن، می گیرد، و امیدوار است که تا تحولّات شگرف سده ۲۱ را نبیند، این دنیا را با همه نکبت هایش ترک نگوید…مزاروش می ماند، و خیلی های دیگر هم، و اگر جولای امسال برای فستیوال مارکسیسم به لندن برویم، یک نفر را آن جا گم کرده ایم که با او به خانه مزاروش برویم، تا به این پیرمرد حالی کند که یک نسل دیگر از کمونیست ها در ایران هم آمدند و دارند بزرگ می شوند، و تو همان حرف های کهنه ات را داری تکرار می کنی… ادامه‌ی خواندن→

از طنزهای تاریخ، انطباق موضع استالین و پیروان او، و مواضع گرایش روشنی از چپ ضد حزب و آنتی لنین، درباره “رزا لوگزامبورگ و مشی مبارزاتی وی” است که مشخصا ملغمه ای از خطوط رفرمیستی را پیش می برند. ادامه‌ی خواندن→

*پنل ضرورت

بخش اول: درباره ضرورت احیای کنفدراسیون دانشجویی و جوانان در خارج از کشور

پریسا نصراّبادی (سوئد) ادامه‌ی خواندن→

سر که بر می گردانیم و گذشته مان را نظّاره می کنیم، پسِ پشت مان نمایی مبهم از قله هاییست، که ریشه در زمین و سر در ابر و غبار دارند، قله های که تا از آن بالا نرویم در نمی یابیم که تا کجا می توانند چنین بلند باشند… فرازِ قلّه که می رسیم، کوچکی و حقارت بسیاری آشکاره می شود که ندانستند هرگز، زنده گی چیست…فتح چیست… ادامه‌ی خواندن→

در پاسخ به برخی نکات در مصاحبه اخیر عابد توانچه با دانشجونیوز
دانشجو نیوز مصاحبه ای را با عابد توانچه انجام داده است با عنوان “دانشجویان چپ گرا و جنبش سبز” که اتفاقا آن بخش هایی از مصاحبه که مشخصا به موضوع مورد بحث پرداخته است و به ویژه به عملکرد چپ در یک سال اخیر و در قبال خیزش توده ای نظر دارد در مجموع حاوی نکات درست و قابل تاملی است. ادامه‌ی خواندن→

نقطه عزیمت بحثی که در ادامه طرح می شود، برگردان یا همان ترجمه تِرم وعبارت مصطلحی است که ظرف کمتر از یک دهه گذشته در ادبیات بخشی از چپ ایران که ذیل سنت کمونیسم کارگری به حیات خود ادامه داده است، بارها به کار گرفته شده تا پیش برنده سیاست مشخصی در احزاب و گروه های نام برده باشد. «خلاصی فرهنگی» که ترجمه ای از واژه Cultural   Emancipatio است، به طرز اعجاب انگیزی، به جای آن که ترجمه دقیق و آشنا تر «رهایی فرهنگی» را برای ذهن مخاطب فارسی زبان به همراه داشته باشد، طی فرایند ترجمه با معادلی غریب قرین می شود و بدین ترتیب در اولین مرحله و در سطح الفاظ با اتخاذ این معادل نامانوس، دوری از سنت مارکسیستی و اجتناب از ترمینولوژی آن اعلام می گردد. ادامه‌ی خواندن→

پریسا نصرآبادی : وسوسه نوشتن در باره شانزده آذر امسال، تلخ و گزنده است؛ آوار مرور چندین سال پیاپی شانزده آذر سرخ که دستاورد پیشروی مستقل ترین، مترقی ترین و متعهد ترین بخش از بدنه جنبش دانشجویی بود، امسال در فضایی بر سر ها فروریخت که نوچگان بخش هایی از حاکمیت، در قامت دفتر تحکیم وحدت (در راستای تسهیم قدرت) و نومحافظه کاران نورسِ وطنی، یگانه میدان دار برگزاری آکسیون روز دانشجو بودند(البته پس از اخذ جواز و کسب تکلیف از مقامات امنیتی مربوطه که چند و چون و چارچوب بندی برنامه را پیشتر به سمع و نظر بانیان مراسم رسانده بودند).

ادامه‌ی خواندن→