ضوابط اعلام شده از طرف وزارت آموزش و پرورش جمهوری اسلامی برای “جذب” معلمان جدید یک دهن کجی گستاخانه به طبقه کارگر ایران است. این سند بطور موازی با احکام شلاق کارگران معترض یک قدم بزرگ، در تحقیر اجتماعی دولت در راس کارفرمایان ایران بر علیه نفس کار و حقوق پایه ای و موقعیت کارگر در آن جامعه است. در مملکتی که ذره ذره سیستم آموزشی آن غرق در تحقیر و لغو حقوق ساده کودک است، ادامه‌ی خواندن
اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه بر متن کشمکشی آشنا و با خواستهای پا خورده صورت میگیرد. دستمزدهای عقب افتاده و بدتر شدن شرایط کار از یک طرف، پیامدهای خصوصی سازی دال بر اخراجها و بکارگیری کارگران پیمانی از طرف دیگر تنش های تازه را دامن زده است. سندیکای کارگران نیشکر مرکز این تنش ها است. دستگیری شبانه بیست نفر از کارگران و تشدید فضای سرکوب اوایل مردادماه نشانه کشمکشی سخت را با خود حمل میکند. در این شکی نیست که کارگران نیشکر با همه سوابق مبارزاتی و با تکیه به سندیکای خود از ظرفیت بالایی در پس راندن تعرضات دولت برخوردار هستند. اما سوال اینجاست آیا هفت تپه ای ها آمادگی و ظرفیت تکرار پیروزی معادن کاران بافق را دارا هستند؟ تابستان سال ۱۳۹۳ در یک اعتصاب ۴۰ روزه پنچ هزار کارگر معدن بافق در یک مصاف تاریخی تمام ظرفیت توطئه گرایانه و سرکوب جمهوری اسلامی را خنثی کرده و یک “ناممکن” را در عرصه سیاست به تحقق رساندند: با حکم مستقیم دفتر خامنه ای خصوصی سازی معادن لغو گردید. ادامه‌ی خواندن
خرت و پرت یک طبقه روی طَبَق دست فروشی
شهرها در ایران مملو از جمعیت است. تهران از همه جا بدتر است، شب و روز فرق نمیکند، قلقله است، جمعیت همه جا، در خیابانها و در پیاده روها موج میزند. صدای همهمه یک دم آرامش ندارد. خوب که نگاه میکنید انگار مردم خانه و کاشانه ندارند، انگار چرخ زندگی به کوچه و خیابان منتقل شده است. این دقیقا اتفاقی است که در جریان است. ادامه‌ی خواندن
آشفتگی در دولت و مجلس: طرح بیمه کولبران!
کولبران و تعیین تکلیف برای آن دست از سر دولت و مجلس برنمیدارد. تا آنجا که به نمایندگان مجلس و مقامات دولتی کرد زبان مربوط باشد کولبری فرج بزرگی برای ابراز وجود تبدیل شده است. یکی پس از دیگری در رسانه ها ظاهر شده، بیانیه امضا میکنند، هشدار میدهند، طرح میبرند و لایحه میاورند. تا آنجا که به خود دولت و حکومت مربوط میشود دقت زیادی بخرج داده میشود که دست پیش گرفته شود، و بر اساس “کار از محکم کاری عیب نمیکند”، با وعده و وعید و با طرح های دم بریده جلوی اعتراضات کارگری را از پیش بگیرند. طرح “بیمه کولبران” تخم طلایی حاصل این پروسه است. در ادامه نوشته به بررسی طرح بیمه کولبران خواهیم پرداخت، این طرح نسبت به مطالبات شایسته کارگری آش دهن سوزی نیست. اما اهمیت مبارزاتی آن برای کارگران در کردستان بسیار زیاد است. کولبری در کردستان واقعا میتواند راه گشای طبقه کارگر در ایران و یک قدم تاریخی در منطقه در راه بیمه بیکاری باشد. ادامه‌ی خواندن
معیشت خانواده کارگری: یک معیار ارتجاعی برای تعیین سطح دستمزد کارگران در ایران
مقدمه و معرفی بحث
تاریخچه ای بیگانه از مارکس، جعل و خیرخواهی ضد کارگری
بررسی “دستمزدها و معیشت خانواده کارگری” در ایران ادامه‌ی خواندن
“علیه بیکاری” جنبش طلبکاران است، جنبشی برای دادخواهی نیست!
از ما میپرسند “علیه بیکاری” چه هدفی را تعقیب میکند، دنبال چیست؟
جواب ما سر راست است: ما در پی ساختن یک سد طبقاتی کارگری علیه پدیده بیکاری و همه عواقب آن هستیم. ادامه‌ی خواندن
تشکیلات کارگری چه هست و چه نیست؟
از ما میپرسند که اتحاد علیه بیکاری چه نوع تشکّلی است؟ قبل از هر جوابی راستش باید از این نکته آغاز کرد که این فقط یک سوال نیست، بلکه سر آغاز یک سلسله دسته بندی کاملا آشنا است که از همان بدو کار مثل بختک به دست و پای کارگران میپیچد. همه در دنیای واقعی از پراکندگی کارگران میگویند، اما طبقه ما بیشتر و بیشتر از تشکیلات و سازمان یابی دور میشود. در میان کارگران و در میان همه کسانی که به امر طبقه کارگر میاندیشند، به درستی، تشکل یک امر مقدس است. اما راستش را بخواهید اعتقاد داشتن به تشکل به عنوان چیزی مقدس، که راه نجات قطعی است اما در عین حال دور از دسترس و دست نیافتنی است و فقط چیزی است که گویا میشود آنرا ستایش کرد و حسرت خورد، عملا همان نتایجی را ببار میاورد که اعتقاد نداشتن به تشکل! ادامه‌ی خواندن
دستمزدهای عقب افتاده: چنگ در خرخره یک ملت!
مقدمه و صورت مساله
دستمزدهای عقب افتاده یک راهزنی رسمی
دستمزدهای عقب افتاده یک مرداب ملی اخلاقی- فرهنگی- سیاسی
دستمزدهای عقب افتاده و یک افق زیانبار
دستمزدهای عقب افتاده: مبارزات جاری و یا تحرکات ضد کارگری؟
دستمزدهای عقب افتاده و بازی مسخره حول “مبارزه قانونی”
چشم انداز و پیروزی دستمزدهای عقب افتاده ادامه‌ی خواندن
سه منبع و سه جزء بیماری رفرمیسم در مبارزات طبقه کارگر در ایران
رفرمیسم همواره و در همه جنبش های چپ و در همه مباحث ناظر بر اعتراضات کارگری یک گره گاه اساسی را شکل داده است. دو شقگی احزاب و جنبش ها و اتحادیه ها حول “سازشکاری ” از یک طرف و “واقع بینی” از طرف دیگر؛ “رادیکالها” در مقابل “آوانتوریستها” یک تقسیم بندی همیشه آشنا به حساب می آید که در اکثر موارد به جدایی و دشمنی های دو آتشه منجر شده است. حقیقت اساسی تر این است که رفرمیسم به معنای دستاوردهای محدود در چهارچوب نظام سرمایه داری یک پدیده واقعی اعتراض طبقه کارگر است. رفرمیسم در ساختار بسیار پیچیده و سازمان یافته حکومت بورژوازی در اسارت مرگبار طبقه کارگر همانقدر که نشانه عقل که اجتناب ناپذیر است. سوال اساسی آنجاست که مرز میان “دستاوردهای محدود” و “منافع طبقاتی بلند مدت” کجاست؟ خطر دیگر اینست که اعتراض کارگری را در چنبره دستاوردهای محدود برای طولانی مدت به اسارت درآورد. ادامه‌ی خواندن
روز انتخابات برای طبقه بورژوا، برای طبقه کارگر
روز انتخابات، روز شکر گزاری خیل زالو صفتانی است که از بردگی کارگر، از بازار گرم فروش مواد مخدر، از بهره کشی کار کودکان گردن کلفت کرده اند؛ ادامه‌ی خواندن