هر انسان شریفی با دیدن بپاخیزی دوبارۀ فرانسه به وجد آمده است، نسلی از کسانی که قهرمانی های کمون پاریس را آفریدند، مجددأ و اینبار در قامت تمام فرانسه، قد برافراشته اند. ادامه‌ی خواندن→

موضع مارکس در مورد اعدام و پدیدهای مشابه آن (خودکشی، قتل و غیره) بر کسی پوشیده نیست. هر چند که او اولین کسی نبود که با این معضلات به مبارزه پرداخت، اما لااقل جزء اولین کسانی بود که مسئله را به این شکل مطرح کرد. او در مقاله ای که برای روزنامۀ New York Daily Tribune در فوریۀ ١۸۵٣ نوشت، با آوردن آمار رسمی اعدام، خودکشی و قتل و جنایت، اظهار کرد که در این جامعۀ وارونۀ سرمایه داری با دقت آماری میتوان حدس زد که در آینده چه تعداد از هر یک از این پدیدها در کشوری معین رخ خواهد داد. او این فاکتها را برای حمله به اساس سرمایه داری بکار برد و نتیجه گرفت که ” جامعه ای را که برای این انسانها امکان و آلترناتیو دیگری جز اعدام، خودکشی و … ندارد و به جلادان خود میبالد” را باید بزیر کشید. اما آیا این موضع مارکسیسم است بدون هیچ توضیح و تفسیری. مسلمأ که نه. این موضع مارکسیسم است در یک جامعۀ متعارف و جاافتاده. این خواسته ایست که به عنوان حداقل در هر جامعۀ باثباتی میبایست مطرح گردد. ادامه‌ی خواندن→

فرخ فرخی : مقدمه – در ماههای گذشته شاهد قلم زنی های  متنوع ای در مورد بحران جاریِ سرمایه داری و توجیهات علل این بحران و بحرانهای سرمایه داری بطور کلی بوده ایم. البته این نتنها موجب تعجب نیست، بلکه در واقع بجز این هم نمیتوان انتظار داشت.

ادامه‌ی خواندن→