آن زمان
که دشمنان بشریت دریافتند
که با زنده به گور کردنت
اندک ,اندک
از دست خواهند داد
خدمتکاری بزرگ را
که هم برایشان خانه داری کند
و هم فرزندانشان را
متولد و پرورده کند
وهم مایه عیش ونوش آنان باشد
و از آنجا که آنان زن را
موجودی ضعیف و حقیر می دانستند
فکر کردند
که می توانند
همچون کالای بی جانی
تو را خرید و فروش کنند
ولی تو
نه کالای بی جان بودی
و نه موجودی ضعیف و حقیر
تو انسانی بودی
که می خواستی
آزاد باشی
وبرای آزادی خود تلاش میکردی
همچون پرنده ای در قفس
به قهرمانانی که با مرگ خویش متولد می شوند
وقتی قهرمان سقوط می کند
شکوفه ها در زمزمه ی بهار نمی رقصند
کلمات دنبال معنی نمی گردند
چشم ها آنقدر دروغ می گویند
که پله ها راه را گم می کنند
و خوانندگان
شعرهائی می خوانند
که باورشان ندارند
فریدون گیلانی
gilani@f-gilani.com
مثل نفس از سینه بیرونت کردم
در بازدم
روی پل های شکسته رقصیدم
دانه های تشنه که چشم باز کردند
از آن همه قطره آهنگی پرداختم
به قامت کشتی درسینه موج
و نرده ها را
در آفتابم سوزاندم
فریدون گیلانی
gilani@f-gilani.com
به همه آنها که باید به ایشان تقدیم شود.
باروت
چنان از دغدغه بچه ها آزاد شده بود
که مسیح نمی دانست زیر آتش به کجا پناه ببرد
و ابراهیم نمی دانست خون آن همه گوسفند را
به کدام رودخانه ای بریزد
که روستاهای آفریقا از آن عکس بگیرند
اسماعیل جان به در برده است
حرف برهنه
فریدون گیلانی
gilani@f-gilani.com
نمی دانستم تو را در آینه بشکنم
یا شبانه خودم را از آینه پاک کنم
در اطرافم آنقدر آشیانه ویران شده
که شانه ام را خاشاک پرکرده است
اگر این زمستان به پایان برسد
نمی دانم اسفند ماه را کجا پنهان کنم
که تولد بهار را مختل نکند
نمی دانستم از پنجره خیابان را نگاه کنم
یا خانه ام را به درخت های برهنه بسپارم
زمین را آنقدر کنده ای
که پله ها را نمی توانم بشمارم
این دور وبر باید روزنه ای باشد
که خاک آینه بر صورتش ننشیند.
دی ماه ۱۳۸۵