آیا جمهوری اسلامی در حال فروپاشی است؟ آیا چنین روندی امری محتمل است، ممکن و قابل پیش بینی است؟ آیا تحولات داخلی – به ویژه پس از انتخابات ۲۲ خرداد ۸۸ – پروسه ی فروپاشی را تسریع کرده است؟ اصولآ زمینه ها و اسباب فروپاشی دولت ها چگونه رقم می خورد؟ دراین یادداشت کوتاه خواهم کوشید به بعضی از این نکات بپردازم. ادامه‌ی خواندن→

آنان دلهره دارند. آنان وحشت زده اند. آنان از خشونت بیزارند. آنان از انقلاب می ترسند. آنان از شبح موش کور تاریخ نیز هراسناکند. آنان در سودای احیای مسیح و ماندلا و گاندی دیگری در سویدای وجود خود پیله ی خم شدن سرها و دریوزه گی از پادگان ها را می تنند و به مردم پرچم سفید تسلیم هدیه می دهند. پرچمی که از داغ و درفش و شط تازیانه ی دژخیمان سرخ می شود. آنان به سرخی خون شتک زده بر سنگ فرش خیابان ها چشم می دوزند تا باز هم از انقلاب و خشونت تبری جویند. ادامه‌ی خواندن→

به نقل از به پیش! ۴۵ ، ۲۵ شهریور ۱۳۸۸، ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۹

تُحولات چند ماه اخیر به وضوح نشان داد که بورژوازی ایران به هنگام مواجهه با بحران تا چه حد فقیر، تنگ­مایه، پست­فطرت، هذیان­زده و گیج است. در حالی که علی خاوری و فرخ نگهدار با مچ­بندهای سبز منقش به آرم حزب­توده و اکثریت زیارت­نامه­ی امام­زاده­ی لیبرالیسم ورشکسته­ی اصلاح­طلبان را دوره می­کنند، و در شرایطی که جمع ساده­لوحی از پان­ایرانیست­های سکولار به وجد آمده از شعار توخالی "جمهوری ایرانی" برای احیای اقتدار هخامنشیان در کالیفرنیا دعای کمیل راه می­اندازند، و در زمانه­یی که اکبر گنجی از لس­آنجلس تا تورنتو با شال و قبای سبز دوره می­افتد و در نقد سلطانیسم یک تسبیح آدم بی­خبر از همه جا؛ از چامسکی و ژیژک و دباشی و علمداری گرفته تا گوگوش و بون­ جاوی را به دنبال خود می­کشد و رویای شیرین ترمیم "صبح امروز" را بازتولید می­کند؛ در روزگاری که اصلاح­طلبی جان­لاکی و فایده­گرایی جرمی بنتامی از جامعه­ی مدنی و دموکراتیزاسیون به سنت­های امام راحل و تقدیس بسیج و تقدس دوران جنگ و تقدیر" جمهوری ­اسلامی نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد" عقب می­نشیند و نماینده­ی همین یائسه­گی فکری نیز با حربه­های جورج سوروس و جین شارپ و مایکل لدین و رورتی و هابرماس توسری می­خورد؛ بله… در چنین بلبشویی ناگهان همه­ی عقده­های بازنشده­ی "چانه­زنی از بالا" بر سر ماکس وبر گشوده می­شود. حالا دیگر "فشار از پایین" (فشار توده­های عصیان­زده)، چندان زیاد شده که نه فقط کوره­ راه­های "چانه­زنی از بالا" (لابی قدرت) را نیز مسدود کرده است، بل­که تلفیق بحران اقتصادی، سیاسی و سقوط فرهنگی شکاف عمیقی را در تمام ارکان قدرت به وجود آورده است. شکافی که نه فقط با حذف رقیب لیبرال پر شدنی و ترمیم­پذیر نیست، سهل است توفیق همین فرایند نیز به تکیده شدن تکیه­گاه بورژوازی میلیتانت نوکیسه خواهد انجامید.

ادامه‌ی خواندن→