آقای جمال بزرگپور ناسیونالیسم یک جنبش سیاسی فکری و یک گرایش اجتماعى است که بنیان‌های آنرا با الفاظ کمونیستی نمی‌تواند زدود و ژست یک کمونیست را به خود گرفت. ادامه‌ی خواندن→

پس از تحریم انتخابات در اسپانیا و کشیده شدن مجدد موج اعتراضات ضد کاپیتالیستی به یونان و فرانسه، طبقه کارگر گامی‌ تعیین کننده و سرنوشت ساز در جدال با سرمایه داری برداشت. اعتصابات کارگری یک عرصه مهم و تعیین کننده در این نبرد خواهد بود که کارگران اروپایی‌ هم اینک آن را به ابزاری برای ایستادن در مقابل بورژوازی تبدیل کرده اند. به این مساله باز می‌گردم. پروسه تدریجى گسست کارگران و نسل جدید از هر آلترناتیو و مکانیسمی که به سرمایه داری تمکین خواهد کرد، آنهم در اروپایی‌ که براى دهه هاى طولانى به “دموکراسی پارلمانی” بعنوان ابزار دخالت در سیاست تمکین کرده بود٬ قابل پیش بینی‌ بود. به یک دلیل ساده: پذیرفتن هر درجه از بار بحران از منظر بورژوازی به مثابه تعمیق بحران و به طبع آن ورشکستگی بیشتر بانکها و فروپاشی چارچوبهای متعارف برای انباشت سرمایه خواهد بود. ادامه‌ی خواندن→

موج جدید اعتراضات ضد کاپیتالیستی در اروپا هم زمان با تحولات منطقه و سرنگونی دولتها یکی پس از دیگری، چشم انداز دور دیگرى از کشمکش طبقه کارگر و مردم محروم را در مقابله با سیاستهاى تحمیلی دولتها براى تخفیف بحران اقتصادی ترسیم کرد. با بازگشت موج به قلب اروپا٬ آنهم رادیکال تر از گذشته و به تاسى از مصر و تونس٬ باید شاهد ابتکارات توده اى رادیکال از اسپانیا و یونان تا فرانسه و هر گوشه اروپا بود. پیام این حرکت جدید روشن است: نه آنگونه که “خوسه لوئیس رودریگز زاپاته رو” نخست وزیر سوسیالیست اسپانیا ابراز داشت؛ مردم هیچ پیامی به وی و حزب متبوعش اعلام نکردند. تظاهرکنندگان در شعارهای خود خواهان بایکوت حزب حاکم سوسیالیست و همچنین حزب راست محافظه‌کار هستند. این جنبش علیه یک حزب یا گروه مشخص نیست و از همگان میخواهد در انتخاباتى که نتایجش براى مردم عملا یکى است٬ شرکت نکنند. زیر سوال رفتن چهارچوبهاى پارلمانى اولین دستاورد بازگشت موج اعتراضى به اروپا است. ادامه‌ی خواندن→

اخیرا پس از درگیری و خود زنی جناح در قدرت (موسوم به اصولگرا)، مصطفی اسد پور مصاحبه ای را با کورش مدرسی ترتیب داده که متن نوشتاری آن در شماره ی ۱۶۲ نشریه ی کمونیست منتشر گشته و در آن به بررسی علل متفاوتی از این جدال٬ که هر چند علل تازه ای نیست و تکرار توهمات دو خردادى ایرج آذرین در کتاب چشم انداز بلاتکلیفی میباشد، انگشت گذاشته است. ادامه‌ی خواندن→

١) قدرت سیاسی کلیدى ترین مسئله جنبش سرنگونی طلبی است و سرنوشت آن باز است. در طول ۱۰ سال گذشته پرونده خیلی از سناریوهاى سرنگونی جمهوری اسلامی یا به بن بست رسیدند و قدم به آغاز انحطاط خود نهادند و یا تا اطلاع ثانوى به حاشیه رانده شدند. استراتژى حمله نظامى به ایران٬ رفراندم٬ اصلاح از درون و تغییرات تدریجى٬ و یا ترکیبى از آنها که توسط جنبشهاى بورژوائى ایران طرح شدند از آن جمله اند. در این شرایط جدید٬ جنبش های سیاسی که با شکست استراتژى شان شانس شرکت در قدرت سیاسى را با اتکا به مکانیسم های ارتجاعى و بند و بست از دست دادند٬ تغییر ریل و تجدید آرایش را آغاز نموده اند. این پروسه ها اعم از ترکیب و تجزیه جبهه های ائتلافی بورژوازی، در اساس بازتابى از فشار یک واقعیت اجتماعى و غیر قابل انکار است و آن ممکن بودن بیش از پیش امر سرنگونی رژیم اسلامى و تعیین تکلیف با اسلام سیاسی توسط مکانیسمهای انقلابی است. این واقعیت بویژه با رویدادهاى سیاسى در کشورهاى منطقه بیش از پیش خود را به جامعه قبولانده است. ادامه‌ی خواندن→

چندی پیش که یک بحث نخ نما دوباره پس از گردگیری وبه منظور مقاصد سیاسی در این برهه بر روی سایتها آمد و از جانب تعداد زیادی به آن پرداختند خواستم جوابی کوتاه تنها جهت یادآوری به ناسیونالیسم چپ و آقای جمال بزرگپور بدهم تا نقاب از چهره آقای جمال بزرگپور و کومله ایها در پای دیواراین آه و ناله های دمکراسی خواهانه آنها بردارم اما هم به خاطر نخ نما شدن این موضوع،”همانا جنگ بین کومله و دمکرات” و هم به دلایل دیگری از پاسخ به این مسئله منصرف شدم. همانطور که همگان خبر دارند درآن مدت نوشته های زیادی هم از طرف فعالین و احزاب کمونیست و هم از جانب ناسیونالیسم کرد بر روی سایتها امد. ادامه‌ی خواندن→

“… لطفا توضیح بدهید که چرا در مقابل جنایات و زورگویى هاى این احزاب علیه مردم ساکتید؟ چرا در برابر موج ترور زنان ساکتید؟ چرا دستگیرى و سرکوب و گاه حتى قتل کارگران معترض و کمونیست ها (کدام کمونیستها؟!) توسط این جماعات را محکوم نمیکنید؟ ادامه‌ی خواندن→

اوضاع جامعه ی ایران اوضاع ملتهبی است. اگر در تزهای بورژوایی دولت به مثابه ارگان ماوراء طبقاتی تعریف می شود اما در جامعه ی ایران بورژوازی حتی قادر به دفاع از تز خویش نیز نمیتواند باشد.تقابل دولت با مردم و شکاف عمیق در جناحهای رژیم هر روز عمیق تر شده و دیگر قادر به حفظ تعادل سابق و پیشین خود نیز نمیتواند باشد، چون خطر سرنگونی رفع شدنی نیست. ادامه‌ی خواندن→

لایحه ی هدفمند کردن یارانه ها در حالی استارت اجرایی خود را در سیاست های کلان اقتصادی رژیم رقم زده است که ملزومات متوهم شدن در راستای سیاست های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی را برای برخی از تحلیل گران سیاسی موجب شده است و این توهم هر چند اسم رمزی را در جهت “مقبولیت از سمت سرمایه ی جهانی” رابیان می کند اما ابعاد سیاسی این تبیین و قبول پذیرفته شدن اقتصاد سیاسی ایران در راستای تقسیم کار جهانی و صدور سرمابه برای انباشت عظیم به مراتب کلان تر از این تبین دست راستی می باشد. ادامه‌ی خواندن→

جامعه ی ایران در ۲ سال اخیر آنچنان دچار بحران سیاسی گشته که دیگر نه بالایی ها می توانند همچون گذشته خود را در نقطه تعادل پیشین نگه دارند و نه پایینی ها حاضر به قبول ثبات سیاسی و اقتصادی جامعه در دست اینان می باشند و به طور عموم بنیان ها و پایه های طبقاتی جامعه آنچنان به حرکت وا داشته شده اند که دیگر اسکلت حاکمیت اسلامی توانی برای سرپا نگه داشتن خود ندارد. با این حال پیدا کردن نقطه تعادل جدید در مختصات سیاسی جامعه ی ایران بحثی است که هر ناظر درونی و بیرونی را به خود جلب کرده است و آنچه برای ما مبرم تر است پاسخ دادن به سوالی است که پیش تر منصور حکمت آن را طرح و پاسخ خود را بدان گفته بود: آیا پروزی کمونیسم ممکن است؟ ادامه‌ی خواندن→