حلب، ویرانه ای که “آزاد” می شود!

حلب، ویرانه ای که “آزاد” می شود!

جنگ در حلب ادامه دارد. دولت اسد با همکاری روسیه و ایران تلاش میکند به پیشروی خود در این شهر ادامه دهد و حلب را تماما از دست مخالفان خود خارج کند. با تسخیر حلب توسط دولت سوریه عقب نشینی جدی دیگری به نیروهای اپوزیسیون هم پیمان آمریکا و متحدینش تحمیل میشود و نه تنها موقعیت دولت بشار اسد در سوریه تحکیم می یابد، بلکه و بعلاوه موقعیت روسیه و ایران نیز در خاورمیانه در مقابل رقبایشان بهتر میشود. ادامه‌ی خواندن

آزادی موصل یا توحش افسار گسیخته مجرمان جنگی!

جنگ موصل برای آزادی مردم و نجات آنها از بختک داعش نیست. اینرا دولت آمریکا و متحدینش بهتر از هر کسی میدانند. حمله به موصل مانند بسیاری از جنگهای دیگر در یکی دو دهه اخیر با اهداف مشخص و به بهانه مبارزه با داعش به بشریت قالب میشود. داعش بهانه است و “ناجیان” مردم موصل از خود آمریکا تا ترکیه و عربستان و قطر، از جمهوری اسلامی تا دولت عراق و نیروهای زیر دست آنها، خود دست کمی از داعش ندارند. داعش بهانه است و در پشت صحنه سازی فریبکارانه مبارزه با تروریسم اهداف درازمدتری خوابید است که امروز و به نام مبارزه باداعش در این جنگ تلاش میشود تعیین تکلیف شوند. جنگ موصل و سیل بمب و هواپیما و بمب افکنهای وسیعی که به این منطقه گسیل کرده اند با هدف تعین تکلیف جنگی است که چند سال است میان قدرتهای اصلی جهان و دولتهای منطقه در کل خاورمیانه در جریان است. این جنگ برای تعین حد و مرز هر کدام و قلمرو نفوذ آنها در عراق، در منطقه و در کل جهان است. خاورمیانه مرکز این جنگ و میدان این تعین تکلیف است و مردم منطقه در این میان قربانیانی هستند که خود هیچ نقشی در سرنوشت جهنمی که برای آنها رقم میزنند، ندارند. ادامه‌ی خواندن

تروریسم رسمی در لباس ناجی مردم موصل! / گفتگوى نشریه حکمتیست با خالد حاج محمدى

حکمتیست:  حزب حکمتیست اخیرا در اطلاعیه ای تحت عنوان “آزادسازی موصل یا جنایت علیه بشریت” حمله نظامی آمریکا و موئتلفین اش به موصل را جنایت علیه بشریت نام گذاشته است. این در شرایطی است که دولتهای غربی و میدیای رسمی آنها حمله به موصل را مقابله با داعش و آزادی مردم  معرفی مکنند. آمریکا و متحدین اش میگویند با گرفتن موصل موقعیت داعش تضعیف و یکی از مراکز مهم از دست آنها خارج میشود. آیا حقایقی در این  مدعا نیست؟ ادامه‌ی خواندن

گره مبارزات موجود کارگری / مصاحبه نشریه حکمتیست با خالد حاج محمدی

حکمتیست: کمتر روزی است که شاهد تجمعات، اعتصابات و اعتراضات متنوع کارگری در جای جای ایران نباشیم. همین چند روز پیش و بعد از   ۱۷ روز تحصن   ۴۰۰۰ هزار کارگر ایران ترانسفو زنجان علیه اخراج به بهانه کوچک سازی کارخانه، ظاهرا اخراج کارگران این شرکت فعلا به حالت تعلیق درآمده است. مدیر کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان زنجان اعلام کرده است که مطالبات کارگران در قالب مصوباتی به مسئولان استانی ابلاغ شده و پیگیری مصوبات در دستور کار قرار داده شده است. به دنبال توقف این تحصن، حدود   ۲۰۰۰ نفر از کارگران شرکت آلومنیوم المهدی در اعتراض به کاهش یک سوم از سطح دستمزدشان با تجمع در مقابل دفتر مدیریت این شرکت، باعث متواری شدن مدیر عامل شده اند. اینها تنها آخرین نمونه از ده ها و صدها اعتراض کارگری است که به اشکال متنوع هر روز در ایران در جریان است. سوال این است که چرا این تحرکات کارگری با وصف کمیت آنها اما به جایی نمیرسند؟ چرا مثلا و برای نمونه مطالبات کارگران ایران ترانسفو به مطالبات کارگران پتروشیمی هم تبدیل نمیشود؟ چرا جایی شاهد اعلام همبستگی طبقاتی در صفوف طبقه کارگر بر سر مطالبات مشترکشان نیستیم؟ چرا شاهد یک سنگربندی طبقاتی وسیع و سراسری علیه تعرض جمهوری اسلامی به معیشت و بیکاری و رفاه نیستیم؟ ادامه‌ی خواندن