علی سالم (از روزنامه شرق): از زمان پیدایش «طبقه کارگر»، وضعیت کارگران در یکی از بدترین دوران تاریخی خود به سر می برد. در یکی دو دهه اخیر و به خصوص بعد از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ ، حتی در اروپا زادگاه جنبش کارگری، امتیازاتی که کارگران در مبارزات قرون نوزدهم و بیستم و در قالب دولت رفاه به دست آورده بودند، یکی پس از دیگری از آنها پس گرفته شد. سرمایه بیش از همیشه جهانی و متحد شده و مبارزات کارگران بیش از همیشه محلی و بومی. آیا می توان در این شرایط به تشکلی فراسوی سرمایه همچون انترناسیونال اول که توانست برای اولین بار مبارزات طبقه کارگر جهانی را در سطح بین المللی متحد کند، فکر کرد؟ تشکل جایگزین آن در شرایط تاریخی امروز چیست؟ محسن حکیمی با بازخوانی تجارب مربوط به انترناسیونال و نقد تاریخی اتحادیه گرایی و سندیکا، تشکل مناسب کارگران را در شرایط امروز شورا می داند و قبل از همه، جا افتادن گفتمان شورایی را وظیفه فعالان کارگری می داند. کارگر کسی است که فروشنده نیروی کار است و مزد می گیرد، چه در بخش تولید باشد و کارگر ایران خودرو و چه در بخش خدمات باشد و معلم، مترجم یا کارمند. این بخش از جامعه و پتانسیل عظیم آنها، موتور محرک اعتراضات همگانی چند سال اخیر در اروپا و آمریکا و خاورمیانه همچون جنبش تسخیر وال استریت و بهار عربی بودند. او در شرایط سیاست زدوده کنونی، فرارفتن از ساحت اقتصاد و ورود به عرصه سیاست را مهم ترین وظیفه می داند. ادامه‌ی خواندن→

مهسا علی بیگی ( از نشریه مهرنامه): «سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر» از دل یکی از دو گروه چریکی پیش از انقلاب بیرون آمد. اما آنچه باعث تشکیل پیکار شد نفی همان مشی مسلحانه سلف خود یعنی سازمان مجاهدین خلق بود. سازمان مجاهدین خلق البته طعم نفی را پیش تر در جریان تغییر ایدئولوژیک در سال ۱۳۵۴ چشیده بود و رهبرانش هیچ وقت فکر نمی کردند تشکیلات آهنین شان دوباره دچار تجدید نظر و انشعاب شود. درباره دلایل این انشعاب و سرنوشت آن با «محسن حکیمی» به گفت و گو نشسته ایم. حکیمی معتقد است مشی سازمان مجاهدین خلق از همان ابتدای تشکیل، نطفه انشعاب های بعدی را در خود داشت. ادامه‌ی خواندن→

گفت و گوی هفته نامه «صدا» با محسن حکیمی درباره مائو و مائوئیسم در ایران

– در اواسط دهه چهل اندیشه­های مائوئیستی در ایران رواج پیدا کرد و تحت تاثیر این پدیده حزب توده دچار انشعاب شد که طرفدار مائوتسه دون بودند. چرا در آن زمان گرایش به اندیشه­های مائو در ایران رواج پیدا کرد؟ ادامه‌ی خواندن→

آقای ناصر زرافشان در پاسخ به نوشته ی من با عنوان «همسویی با ارتجاع مذهبی در پوشش دفاع از مقاومت مردم فلسطین» متنی را تحت عنوان «همسویی با مواضع امپریالیستی – صهیونیستی در توجیه تجاوز اسرائیل با پوشش شعارهای رادیکال» به تاریخ ۱۷ مرداد ۱۳۹۳ در فضای مجازی (از جمله سایت «اخبار روز») منتشر کرده است. پاسخ به جنبه های نظریِ نوشته و در واقع پرخاش های ایدئولوژیک ایشان را به بعد موکول می کنم و در اینجا فقط به حاشیه ی این متن و آنچه در جریان امضای بیانیه ی «به کشتار مردم فلسطین بی درنگ پایان دهید!» توسط ایشان روی داد، می پردازم. ادامه‌ی خواندن→

اکنون که گرد و خاک ها در مورد بیانیه­ی «به کشتار مردم فلسطین بی­درنگ پایان دهید!» تا حدودی فرونشسته است راحت تر می توان در باره ی این بیانیه سخن گفت. پیش نویس این بیانیه را من نوشتم و پس از ارسال به دوستانی (که خود اگر لازم بدانند اعلام خواهند کرد) و ملحوظ داشتن نظرات آنان، برای امضا به نشانی دوستانی دیگر فرستاده شد. به این معنا، تهیه ی این بیانیه حاصل یک شور و مشورت جمعی بود. با این همه، من به تنهایی مسئولیت تمام نکات مندرج در آن را بر عهده می­گیرم و به طور کامل از آن دفاع می­کنم. اما پیش از این دفاع، لازم است به دو مورد از حواشی این متن اشاره کنم. ادامه‌ی خواندن→

http://eshtrak.files.wordpress.com/2013/02/mohsen-hakimi.jpg

ادامه‌ی خواندن→

انترناسیونال اول و اتحادیه­های کارگری ادامه‌ی خواندن→

مبارزه­ی تدافعی طبقه­ی کارگر

شرایط تبدیل آن به تهاجم و وظایف پیشروان کارگری

پاسخ محسن حکیمی به پرسش­های نشریه­ی آرش ادامه‌ی خواندن→

سلب حق زندگی از انسان، به هر دلیل، چنان شنیع و نفرت­انگیز است که وقتی کسی به قتل می­رسد نخستین چیزی که به ذهن انسان­های دیگر خطور می­کند پیداکردن قاتل است تا سپس عدالت در موردش اجرا شود. این البته گواهی است بر اهمیت حیات انسان، و بی­تردید حق مسلم بازماندگان مقتول و به طور کلی جامعه­ی انسانی است که خواهان احقاق حق و رسیدگی به حق حیات پایمال شده­ی مقتول و بدین­سان محاکمه و مجازات قاتل یا قاتلان باشند. اما اگر بپذیریم که هدف از این مجازات نه تنبیه صرف قاتل بلکه، مهم­تر از آن، جلوگیری از تکرار عمل ضدانسانی قتل است، آنگاه این امر که قاتل یا قاتلان به چه جرمی مجازات می­شوند، اهمیت پیدا می­کند. اهمیت این نکته در مورد پدیده­ی موسوم به «قتل­های زنجیره­ای» دو چندان می­شود. ادامه‌ی خواندن→

آقای مازیار گیلانی­نژاد نمونه­ی خوبی است برای نشان دادن تأثیر ویرانگر جریان سیاسی­«چپ»­ی که، در پوشش دفاع از منافع کارگران و به عنوان «حزب طراز نوین طبقه­ی کارگر»، در طول سالیان دراز در مغز کارگران وابسته به خود فروکرده است که به دنیا از منظر منافع سرمایه بنگرند. تأکید بر اثرات ویرانگر این نوع چپ بر کارگران به معنی تبرئه­ی انواع دیگرِ چپ­ نیست. به طور کلی، کل چپ در ایران در کشاندن فعالان کارگری به مسیر سرمایه­داری و به طور اخص سرمایه­داری دولتی و تبدیل آنها به مبلغان این یا آن فرقه­ی چپ ایدئولوژیک نقش مهمی است. اما تأثیر ویرانگر و دیرپای چپ روسی بر کارگران ایران حدیث دیگری است که از هر زبان شنیده شود نامکرر است. ادامه‌ی خواندن→