روزنامۀ نیویورک تایمز، مورخ دوشنبه ۲۰ آوریل، ستونی را به نوشتۀ محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجۀ جمهوری اسلامی ایران اختصاص داد (۱). ظریف در این نوشتۀ کوتاه خود عملاً نشان داد که رژیم ایران داوطلبانه حاضر است نقش شریک کوچک تر امپریالیسم امریکا در منطقه را ایفا کند. ادامه‌ی خواندن→

دیروز خامنه ای پس از نزدیک به یک هفته سکوت دربارۀ توافقات هفتۀ گذشتۀ رژیم ایران و گروه ۵+۱ در لوزان، اعلام موضع کرد. او درست به همین دلیل سخنان خود را با این مقدمه شروع کرد که «برخی سؤال می کنند چرا رهبری دربارۀ مذاکرات اخیر هسته ای موضع گیری نکرده است؟» و سپس پاسخ می دهد «جایی برای موضع گیری وجود ندارد؛ زیرا مسئولان کشور و مسئولان هسته ای می گویند هنوز کاری انجام نگرفته و هیچ موضوع الزام آوری میان دو طرف به وجود نیامده است». خامنه ای بنا به روال گذشته با عبارات چندپهلویی که بتواند منافع هر یک از گروه بندی های مختلف درون نظام و طرف مذاکره را تأمین کند، اشاره کرد که از یک سو از توافقی که «عزت ملت ایران را تأمین کند»، «صد درصد» حمایت می کند، و سپس اضافه کرد که «آن چه تاکنون اتفاق افتاده نه اصل توافق، نه مذاکرۀ منتهی به توافق و نه محتوای توافق را تضمین نمی کند» و این که طرف مقابل آن ها، «بدعهد و متقلب» است. ادامه‌ی خواندن→

 اتحاد آن ها و اتحاد ما: نگاهی به چشم انداز توافقات رژیم و امپریالیسم، و افق جنبش کارگری ادامه‌ی خواندن→

به دنبال پیروزی انتخاباتی سیریزا و رویدادهای پس از آن، بحث های پراکنده ای با برخی رفقا در جریان بود که در مجموع سه محور را دربر می گرفت؛ نخست این ادعا بود که آن چه شاهد بوده ایم نه «تسلیم» سیریزا بنا به ماهیت «رفرمیست» و «خرده بورژوایی» آن، بلکه صرفاً یک تاکتیک برای خریدن وقت بوده است و به همین دلیل باید از حکومت «انقلابی» کنونی به رهبری سیریزا دفاع نمود، در نتیجه انتقادات تاکنونی به سیریزا بیش از حد «سریع» بوده است و باید همچنان به آن «فرصت» داد. دوم، بحثی بود که با پذیرش وادادگی سیریزا و خیانت به طبقۀ کارگر، این بار حزب کمونیست یونان را در تقابل با آن مطرح می کرد و به عبارت دیگر به ناچار خلأ رهبری انقلابی را در این حزب جستجو می نمود؛ و در نهایت این پرسش بجا مطرح شد که در شرایط فعلی مارکسیست های انقلابی چه گزینۀ مشخصی دارند. ادامه‌ی خواندن→

روز شنبه، عبدالله اوجالان، رهبر دربند «حزب کارگران کردستان» (پ.ک.ک) از بدنۀ مسلح حزب درخواست کرد که برای پایان دادن به سه دهه نبرد مسلحانه با حکومت ترکیه به عنوان یک «تصمیم تاریخی»، «کنگرۀ فوق العاده» تشکیل دهند. ادامه‌ی خواندن→

از میلیتانت شماره ۷۹

مدتی قبل یکی از رفقای گرامی بنا به تجربیات اخیر و دخالتگری های خود در زمینۀ سازماندهی کارگری در یکی از کارخانه های ایران، این مسائل مهم را مطرح نمود که آیا چشم انداز جنبش کارگری در دورۀ بعد از انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ به نسبت گذشته تغییراتی داشته است یا خیر؛ و اگر پاسخ مثبت است، وظایف «فعالین کارگری» به طور اعم و گرایش های «مارکسیستی» به طور اخص با توجه به این چشم انداز چه هست یا می تواند باشد. آیا وظیفۀ ایجاد حزب پیشتاز انقلابی (یا حزب کارگران سوسیالیست) با ایجاد تشکل های مستقل تداخل و یا حتی تقابل پیدا می کند؟ و به علاوه آیا تعیین یک هدف معین، به معنای قطع همکاری و ارتباط با سایر گرایش های موجود است؟ ادامه‌ی خواندن→

کارگر میلیتانت شماره ۷۶

مدتی قبل با مشاهدۀ موج اعدام های اخیر حکومت، انتقادی سربسته به ما مطرح شد مبتنی بر این که گویا از نقطه نظر تحلیل های گرایش مارکسیست های انقلابی ایران، باید پس از انتخابات ریاست جمهوری ۹۲ شاهد «گشایش» می بودیم، و این چیزی است که تاکنون نه فقط محقق نشده، بلکه سیر رویدادهای اخیر، خلاف آن را اثبات کرده است. تمام مواضع ما در آستانۀ انتخابات ۹۲ و هم­چنین پس از اعلام نتایج و نهایتاً پیروزی روحانی، بی کم و کاست در قالب جزوه ای منتشر گردید که ضمناً مواضع پیشین ما در قبال انتخابات ۸۸ را نیز دربر می گرفت تا خواننده امکان قیاس و ارزیابی این دو را نیز داشته باشد. بنابراین پیش از هر چیز خوشحال خواهیم شد که دوستان منتقد نیز بنا به پرنسیپ های سیاسی، تحلیل ها و مواضع خود را به شکل مکتوب و مدون ارائه کنند تا امکان رجوع به آن ها نیز برای مخاطب فراهم باشد، و به علاوه به طور مشخص به نوشته ای از ما ارجاع دهند تا مفهوم «گشایش» در بستر آن بتواند معنای خود را پیدا کند. به بهانۀ این انتقاد، که از نطقه نظر پیگیری مواضع پیشین ما و حساسیت نسبت به آن قابل قدردانی هم هست، من سعی می کنم به طور فشرده به تمام مسائل مطرح در آن مقطع از حیث تاکتیک ها، استراتژی و چشم اندازمان اشاره ای داشته باشم. ادامه‌ی خواندن→

۱.احزاب کرد و مقاومت در برابر داعش
ادامه‌ی خواندن→

اسیدپاشی زنجیره‌ ای که به طور متناوب در اصفهان به وقوع پیوسته و زنان و دختران این شهر را هدف گرفته، تاکنون ۱۵ قربانی برجای گذاشته و جو روانی سنگینی به‌ وجود آورده است. ادامه‌ی خواندن→

تقریباً سه سال پیش، یعنی سال ۲۰۱۱، به دنبال بروز ناآرامی ها و خیزش هایی در سوریه، کنترل کوبانی به دست حزب اتحاد دمکراتیک (PYD)، به عنوان شاخۀ نظامی حزب کارگران کردستان (PKK) در سوریه افتاد. رژیم اسد در شرق و جنوب کشور، و همین طور منطقۀ کرد در شمال، سقوط کرد. نیروهای اسد مجبور به عقب نشینی و ترک این مناطق برای دفاع از غرب سوریه و مبارزه با شورشیان در شهرهای اصلی مانند دمشق و حلب بودند. نیروهای بنیادگرای اسلامی کنترل شرق و جنوب کشور را به دست گرفتند، درحالی که کردها موفق شدند استقلال و خودگردانی خود را روژاوا، قلمرو کردها در شمال سوریه، اعلام کنند. ادامه‌ی خواندن→