برای بار دیگر حزب کمونیست کارگری-حکمتیست ثابت کرد که هنور همان حزب منصور حکمتی است،” حزب اشخاص نیست، حزب کلمات قصار نیست، حزب محافل نیست. حزب سکوتهاى پرمعنا و شعارهاى بى معنا نیست. این یک حزب سیاسى است. برنامه دارد، اساسنامه دارد، رهبرى انتخابى دارد، مصوبات روشن دارد..” *… آری حزب رهبران معنوی هم نیست… ادامه‌ی خواندن
بایگانی دسته: کامیار احمدی
اینجا آزادی هست، اما…
(یاداشتی کوتاه)
شعار” نان و آزادی” جوابش گلوله است، تفاوتی ندارد در کجای جهان سر داده شود. تفاوتی ندارد این دولت حافظ سرمایه، دولت مبارک، بن علی، خامنه‌ای یا بوتفلیقه باشد . ادامه‌ی خواندن
موضوع انشاء : قیاسهای مع‌الفارق بین انقلابات شمال آفریقا و جنبش سبز ایران
مقدمه :
مدتهاست نمی‌خواهم بنویسم چون هر بار از سیاست خواستم، بنویسم قبل از هرکس خودم را راضی نکرد. توهین می‌دانستم بسان بعضی از رفقا بنویسم: ” با اینکه اطلاعی از مصر ندارم، اما…..” . دیشب درفیسبوک رفیقی گلایه کرد و گفت : “بجای متلک پراندن (همان کامنت گذاشتن در فیسبوک) بهتر است بروی و در چهار مقاله نشان بدهی رادیکالیسم‌ات را” و من نیز تحریک به نوشتن این انشاء شدم. ادامه‌ی خواندن
خجالت کشیدن یا نکشیدن؟! و هرگز مسئله این نیست
عنوان نوشته اش* این بود ، که گویا حکمتیستها باید خجالت بکشند؟! می دانید چرا؟!
قبل از جواب دادن به این سوال می خواهم به هویدا شدن بی پروای ماهیت « کمونیسم بورژوای» حزب کمونیست کارگری ایران ، اشاره کنم که هر روز بیشتر و بیشتر می شود. این روزها هر نوشته ای که از کوزه این حزب بیرون می تراد، تنها چیزی که در ان نیست دیدگاه طبقاتی است. به شدت و به سرعت به همه ی سیاستش در حال تهی شدن از ابتدایی ترین واژه ها در فلسفه و دیدگاه طبقاتی است… ادامه‌ی خواندن
مضحکه‌ی انتخابات و ناسیونالیسم ذوق زده‌ی “کرد”
کامیار احمدی
هفته گذشته کردستان شاهد حضور خامنه‌ای بود. رهبر جمهوری توحش اسلامی در شرایط تماما" امنیتی وارد کردستان شد. مناظر حضورش در کردستان همه را به یاد جشنهای ٢۵٠٠ ساله رژیم شاهنشاهی می‌انداخت، البته با این تفاوتها که بجای بچه‌های یونیفرم پوش و پاپیون زده در مدارس سنندج، دانشجوهای دانشگاه افسری بودند با لباس های شخصی و سربندهای ¨یا زهرا¨ و به جای داش آکل‌ها ، انصار ها و بسیجی‌های گردآوری شده از سراسر ایران و …
برای هرآنکه در ایران زندگی می‌کند این خیمه‌شب بازی مدتهاست تکراری بی‌مزه شده است…
نژاد و نژادپرستى
کامیار احمدى
(( نژاد )) و ((نژاد پرستی))
آیا تا حالا به واژه (( نژاد )) فکر کرده اید ؟!
آیا این واژه خیالی است یا اساسن واقعیتی ملموس است ؟!
در جامعه واژه هایی ساخته میشوند که شاید هیچ موجودیت زمینی , ملموس و عینی نداشته باشند یا اساسا" به وضع یا حالتی واقعی دلالت نکنند اما به کارگرفته میشوند و به آنها باری معنایی بی اساس داده میشود .
آشفتگی (دست نوشته یک پناهجوی کمونیست)
کامیار احمدی
از همین آغاز یا بهتر و واضح تر بگویم از همین انتخاب عنوان یا اسم برای این نوشته خودم با خودم درگیرم… چرا؟!
آشفتگی، راهی که شاید من برگزیده ام برای این دست نوشته یا که نه… من برنگزیده ام بلکه اجباریست بر گفتن اوضاعی آشفته، همزمان میتواند حکایت کند، درونی را و یا اوضاع آشفته ی فردی را با ۱۸۰ سانتی متر قد و موهای مجعدی که تا چند ماه پیش سفیدیشان هرگز بدینسان به چشم نمی خورد…
«نئوتوده‌ایسم» و توضیحی کوتاه
کامیار احمدی
توضیحی دوباره درباره نئوتوده‌ایسم، اما در صورت امکان با حفظ پرنسیب های سیاسی در این دل‌آشوبه سیاسی:
نئوتوده‌ایسم نه یک سیاست است، نه متد است، نه فلسفه‌ای را شامل میشود و نه برآورده‌ای سیاسی است از یک اتفاق و یا یک ماتریال. نئوتوده‌ایسم یک خلصت است، یک ویژگی است. واژه‌ای سیاسی است که مثل هر واژه‌ای دیگر زمانی در یکی از عرصه‌های علمی( سیاسی، فلسفی، اقتصادی و …) متولد میشود و پا به عرصه میگذارد. این واژه بیانگر یک خصلت است که در دوره‌ای از سیاست ایران توسط حزب و سازمانی که به آن منتسب شده‌است، اعمال شده و کاری به راست بودن و حتی چپ بودن آن سازمان ندارد. هرچند این دو فاکتور را فی‌الواقع نمی‌توان نادیده گرفت. اما در این مسئله تنها بیان و اثبات این قضیه مهم است، که این خصلت دارد در سیاست امروز دوباره در حال شکل‌گیری است. این دیگر خطای متدی یک سیاست نیست. این راست روی و چپ روی یک سازمان نیست.
نامه‌ای سرگشاده به فرزاد کمانگر
کامیار احمدی
سلام رفیق!
امیدوارم هنوز زنده باشی… تنها امیدوارم و بس. شرمنده‌ات می‌شوم، وقتی در گهگاه روزمرگی‌ام گم‌ات میکنم… شرمنده رفیق!
وحشت از کمونیسم یا…؟!
کامیار احمدی
در هفته اخیر حزب کومله تکانهایی به خود داد و در مقابل نقدهای ارائه شده از سوی حزب حکمتیست از خود دفاع کرد. البته به روال همیشه نه ار طرف ارگان رهبری حزب کمونیست ایران و به شیوه‌ای سیاسی و منسجم. بار دیگر این سوال دوباره مطرح شد پس کی حزب کمونیست ایران این سکوت سیاسی‌اش را می‌شکند؟