جای خالی منصور حکمت در دهمین سالگرد مرگ نابهنگامش بیش از هر زمان دیگری قلبم را میفشارد و بر ذهن و روح و روانم سنگینی میکند. همنوایی باصطلاح مارکسیستها با بورژوازی در تقدس واژه “بهار عربی” ، عروج اسلامیستهایی که از این “بهار” سر بر آوردند ، موقعیت ضعیف طبقه کارگر در ایران ، بیکاری ، سطح سرسام آور تورم و شرایط فلاکتبار زندگی میلیونها نفر در آن جامعه ، انتخابات فرانسه ، یونان و ….. ،قحطی و فقر و گرسنگی و پرپر شدن بیشمار کودکان آفریقایی و بی افقی و ضعف و استیصال کمونیستها در جواب به آنچه در دنیا دارد هر ثانیه اتفاق میافتد ، فقدان مارکسیست برجسته ای که چشم در چشم واقعیت می دوخت و بدون هراس از هیاهوی چپ مسخ شده که عادت به همراهی با مسیر رودخانه به جبریت تاریخشان رسانده است ، تحلیل دقیق از شرایط موجود ارائه می داد ، راه حل پیش پا میگذاشت ، نیرو سازمان داده و دست به عمل انقلابی میزد ، هزار بار بیشتر از هر زمان دیگری عذاب آورتر شده و لحظه به لحظه این روزها آزارم میدهد. ادامه‌ی خواندن→

بخش دوم نوشته حاضر را با مروری گذرا بر کنگره چهار حزب کمونیست کارگری ایران( کنگره انقلاب!) که برداشتن موانع ضعیف باقی مانده بر سر راه انشعاب را با جدیتی حیرت انگیز در دستور کار خود گذاشت به پایان رساندیم و چنانچه قبلا هم اشاره کردیم این نشست از نظر ما مراسم اختتامیه حیات سیاسی آن حزب بود و به طور واقعی آن موجودیتی که در فاصله زمانی بعد از کنگره چهار تا مقطع انشعاب رسمی ، تحت نام ح.ک.ک.ا ابراز وجود میکرد چه در بعد تشکیلاتی و سازمانی و چه در ابعاد وسیع سیاسی و اجتماعی ، دیگر کمونیسم کارگری را حتی در همان سطح ناچیز قبل از کنگره نیز نمایندگی نمیکرد و امروز با گذشت چیزی حدود یک دهه از آن تاریخ دیگر باید برای همه طرفداران راستین کمونیسم کارگری، یعنی آنهایی که در دنیای اوهام و خیالات زندگی نمیکنند روشن شده باشد که جبران ضرباتی که در نتیجه اعمال این موجودیت در آن دوره مشخص به اعتبار کمونیسم کارگری در سطح جامعه وارد شد کار چندان آسانی هم که روزگاری تصور میشد نیست. ادامه‌ی خواندن→

اساس بحران در حزب حکمتیست (۲)

در بخش نخست این نوشته تلاش کردیم نشان دهیم که بحران آخر حزب حکمتیست برخلاف آنچه ادعا می شود نتیجه از ریل خارج شدن و یا به چپ و راست چرخیدن کسی به طور ناگهانی و یا در یک پروسه زمانی خاصی نیست بلکه اساسا  ناشی از همان عارضه ای است که از ده سال گذشته تحزب  کمونسیم کارگری را زمینگیر کرده است  و تا روزی که وجود آن را به عنوان یک واقعیت مسلم به رسمیت نشناسد و با این درجه از اهمیت به آن نپردازد کمر راست نخواهد کرد و بیشتر از آنچه امروز هست به حاشیه صحنه سیاسی جامعه رانده خواهد شد . در این بخش سعی ما بر این خواهد بود که به مهمترین و حساسترین دوره از حیات سیاسی حزب کمونیست کارگری ایران یعنی فاصله زمانی بعد از مرگ منصور حکمت تا تحمیل انشعاب به آن ، که عارضه مورد اشاره در حادترین شکل خود امکان بروز پیدا میکند بپردازیم . ادامه‌ی خواندن→

ریشه یابی بحران به سبک گزارشگران جنگی!

ظاهرا طبق توافق اعلام نشده ای قبل از هر اظهار نظری در رابطه با بحرانی که نهایتا حدود دو ماه قبل به حیات سیاسی حزب حکمتیست پایان داد باید سرکی به سالن آخرین نشست مشترک دفترسیاسی کشید ، عملکرد یک جناح را تقبیح و محکوم کرد و از جناح مقابل به طور ضمنی هم که بوده دفاع کرد. گویا اگر آن پلاتفرم “انحلال طلبانه”  تصویب نمیشد و یا آن جمع “کودتاچی” دست به “شورش” نمی زدند همه چیز به خیر و خوشی برگذار میشد و کار به اینجا نمی کشید !. ادامه‌ی خواندن→

متاسفانه یا خوشبختانه بدلیل عدم عضویتم در حزب کمونیست کارگری – حکمتیست ، قصد اظهار نظری پیرامون بحران کنونی در این حزب را نداشتم . اما با دیدن نامه کناره گیری رفیق دیرینه ام پرشنگ بهرامی ، فکر کردم ، جا دارد نکاتی را هر چند کوتاه بیان کنم.  ادامه‌ی خواندن→