چندی پیش به دیدن یک خانم یهودی که از بازمانده گان جنایت های هولوکاست است رفتم. او که اکنون ۸۵ سال دارد، متولد چکوسلواکی است و بیش از دو سال در کمپهای نازی ها، از جمله کمپ وحشتناک ” آشویتس ” بوده است. پدر و مادر، ۷ خواهر و برادر، ۲ تا از همسران خواهرهایش و ۴ کودک خواهرهایش در کمپ آشویتس جان سپرده اند. قبل از اینکه شروع به تعریف کردن داستان زندگی اش کند از او پرسیدم “خانم گلدامایر را می شناسید؟” با خوشحالی گفت “بله، او از افتخارات زنان یهودی است. ادامه‌ی خواندن→

بیش از دو سال است که ما در حمایت از “مادران عزادر ایران” و در حمایت از حقوق فرزندان جان باخته شان ، هر شنبه در نزدیکی اسکله شهر سانتا مونیکا در لوس آنجلس چادری بر پا می کنیم و عکس هایی از کسانی که اعدام شده ند و یا در زندانهای رژیم ایران به سر می برند در معرض دید رهگذران قرار می دهیم. سعی میکنیم که با آنها حرف بزنیم و از آنها می خواهیم که پتیشن ما برعلیه دولت ایران را امضا کنند. کسانی که به کنار این اسکله می آیند معمولا توریستهایی هایی هستند که از ایالت های دیگر امریکا ویا کشور های مختلف دنیا برای سیر و سیاحت به لوس آنجلس سفر کرده اند. صحبت کردن با آنها و شنیدن نظرات آنها در باره دولت ایران، مبارزات مردم ایران علیه رژیم جمهوری اسلامی، و احساس همدردی ای که آنها با مردم ایران دارند، یکی از نقاط مثبت فعالیت های ما است. هر هفته لااقل یک مورد وجود دارد که بیش از بقیه توجه ما را به خود جلب میکند. در این سلسله نوشته ها قصد دارم که این صحبت ها و ملاقاتها را برای شما بازگو کنم. ادامه‌ی خواندن→

ماه گذشته مطلبی در اینترنت منتشر کردم به نام “هیچ چیز مهم تر از آزادی نیست”. این مطلب در چند تا از سایت های منتسب به چپ هم منتشر شد. دوستان چپی لطف کردند و کامنت های مختلفی بر این مطلب نوشتند و حتی یکی از آنان بلافاصله روز بعد در نقد این مطلب دو صفحه ای، چهار صفحه مطلب نوشت. من خوشحالم که مطلب من باب گفت وگو را باز کرد و مایلم که در این نوشته به کامنت ها و انتقادهای این دوستان جواب بدهم.  ادامه‌ی خواندن→

در جامعه عقب مانده اسلامی که درواقع اجتماعی است گله وارکه توسط رهبران مذهبی درمقام چوپان کنترل می شود، به علت اینکه اعضأ فاقد فردیت و هویت فردی می باشند ،هرگونه حرکت جمعی و رفتار گروهی واکنشی است غیرارادی و بی اختیار وهیچ تصمیمی از سوی افراد هرگز اندیشیده و بررسی و تحلیل نمی شود، بلکه فقط و فقط مرجع دینی است که هم تصمیم ساز وهم تصمیم گیرنده است . ادامه‌ی خواندن→

آخرین باری که به ایران رفتم ۲۳ سال پیش بود. بعد از این سفر بخاطر توهین ها و بی احترامی هایی که فقط بخاطر زن بودن به زنان میشد، تصمیم گرفتم که تا تغییر رژیم هرگز به ایران برنگردم. به میمنت انقلاب کودکیم به غارت رفت و نوجوانی ام تاراج شد. ترجیح دادم جوانی ام در دربدری و غربت بگذرد تا اینکه در کشوری زندگی کنم که به جرم زن بودن، شهروند درجه سه حساب می شدم. ادامه‌ی خواندن→