پروسه سرنگونی رژیم آغاز شده است!
جنبش اعتراضی سراسری مردم ایران در این مدت کوتاه نشان داد که استبداد و دیکتاتوری جمهوری اسلامی سرمایه داری در ایران نیز به انتهای خود رسیده است. ادامه‌ی خواندن→

در جامعه سرمایه داری، دائما طبقه کارگر برای بقاءاش در جدال طبقاتی با سرمایه است، کارگران زمانی می توانند خواسته هایشان را به کارفرما و صاحبان سرمایه بقبولانند، که متشکل شده باشند. بنابراین کارگران با هر چه بیشتر متشکل شدنشان است که می توانند بکوشند از این شرایط وحشیانه و بشدت بیرحمانه رهایی یابند و موقعیتی بهتر و انسانی‌تر برای خود بدست آورند. آنها بدون حمله به منافع بورژوازی، که همانا استثمار کارگران است، قادر به انجام این کار نخواهند بود. بورژوازی با تمام نیرویی که ثروتش و قدرت دولتی در اختیار او میگذارد از منافع خود دفاع میکند. به نسبتی که کارگران تصمیم به تغییر اوضاع موجود بکنند و متشکل شوند، به همان نسبت هم بورژوازی مانند یک دشمن قسم خورده در مقابلشان خواهد ایستاد. ادامه‌ی خواندن→

http://www.socialist-workers.org/2012/11/blog-post_9191.html

اکثریت جامعه ایران در شرایطی سخت و دشوار بسر میبرند وتشنه نان و آزادی اند و برای بهره مند شدن از یک زندگی انسانی و امن در کشمکش مداوم و روزمره با جمهوری اسلامی اند. سرمایه داری در ایران همانند سرمایه جهانی ازهرشگردی برای کسب سود بیشتراستفاده میکند وبرای حفظ منافع خود و نیز برخورداری از قدرت مالی بیشترمیجنگد. این نظام سرمایه داران، استثمارگران و صاحبان سرمایه است. اکثریت اعضای این نظام خود از سهامداران و صاحبان سرمایه هستند و با وضع قوانین استثمارگرانه و در دست داشتن قدرت سیاسی میکوشند تا طبقه و دارو دسته خود را متحد کنند. ادامه‌ی خواندن→

نقش، جایگاه و ضرورت تشکلهای توده ای غیر قابل انکار است، اما مشکل آنجا پیدا میشود که بخشی آن را قلباً قبول دارند، این دسته انسانهای شریفی هستند و از مطبوعیت تشکل توده ای صرفاً خرسندند. بخشی هم دست از کار کشیده اند و منتظرهستند تا توده ها به میدان بیایند و آنزمان دست بکار شوند و این دسته از علما هم منتظر هستند تا به مقام لیدری و رهبری خود در آن زمان گمارده شوند تا راهنمایهای مورد نیاز را به توده ها ی به میدان آمده روا دارند. جمعی هم آن را حواله به دوره ای میدهند که فضای سیاسی و اجتماعی باز شده و با اتکاء به چنین شرایطی تشکلهای توده ای از زیر زمین سر بیرون می آورند. مدعیان این نگرش که دست بر قضا امروز، دسته هایی این چنینی و فرو رفته به منجلاب پاسیفیسم را نمایندگی می کنند، علاوه براینکه وظیفه ای برای خود تعریف نمیکنند، بلکه هر بار گوش زد میکنند که شرایط خفقان بر جامعه حاکم و توده ها در صحنه نیستند، کسی کاری نمیکند و از این قبیل…، با مطرح کردن چنین استدلاهایی، این نتیجه را میگیرند که فعلاً کاری نمیتوان از پیش برد، البته منظور از کار در اینجا همان فعالیت به شکل کمونیستی درعرصه مبارزاتی جامعه است تا انواع دیگر واکنش و صرفاً واکنش های سیاسی و اجتماعی. ادامه‌ی خواندن→

شورای هماهنگی راه سبز امید برای مقابله با جناح حریف که رهبران الله گو و مریدان راستین امام خمینی را از صحنه سیاسی به حاشیه خانه راهی کرده اند، فراخوانی را از سر استیصال فریاد زدند. فرا خوان بر علیه این انتخابات و تحریم آن، دستکم از دیدگاه بسیاری از مردم ایران که توهمی به دو جناح نظامیان و کروبی و موسوی ندارند، جناح راه سبز امید را از افشاگری یا تبلیغ برای اثبات حقانیت خود بی نیاز نمود. تجارب انتخابات های قبلی همه همین واقعیت را نشان داده است. اما اکنون جناح حاکم رژیم با کنار زدن جناح حریف این توجه را به همۀ بازیگران و ناظران سیاسی داد که حتی نیازی به دورویی و پنهان کاری ندارد: جلب حمایت و میزان آراء در انتخابات هیچ تأثیری در نتیجۀ انتخابات و میزان قدرت او در حکومت ندارد؛ این ها در جای دیگری و با معیارهای دیگری و حتی در غیاب جناح مخالف هم تعیین می شود. اخیراً جناح اصولگرایان خود به دو دسته خامنه ای و احمدی نژاد تبدیل شده اند، و هر کدام نمایندگی و رهبری یک دسته را بعهده دارند. ادامه‌ی خواندن→

انتخابات، پارازیتی بیش دراین اوضاع و احوال کنونی جهان نیست، بحران اقتصادی و سیاسی سرتاسرجهان را فراگرفته ودرکنار آن تلاشهای بس فراوان برای به زیر کشاندن این مزدوران سرمایه به اشکال مختلف نیز درجریان است، اما درچنین شرایطی جمهوری اسلامی توانسته با سرکوب، دستگیری، اعدام، توحش و با زندانهایی مملو از کارگران و دیگر فعالین اجتماعی به حیات خود همچنان ادامه دهد.  ادامه‌ی خواندن→

تشکلها بنا به ضرورت برای متحقق نمودن خواسته های توده ها در بطن جنبشهای اجتماعی برعلیه طبقه حاکمه شکل گرفته اند و میگیرند. در چند سال گذشته بحثهای زیادی حول ایجاد تشکل صورت گرفته است و امروز از طرف، تمامی گرایشات موجود جنبش کارگری و چپ این ضرورت حاصل شده است که بدون تشکل نمیتوان به مبارزه جدی و موثر در مقابل طبقه حاکمه برخاست. این خود پیشروی‌ای ارزنده، اما ناکافی است. این به این معنی نیست که توانسته ایم به تشکلهای مورد نیاز و یا حد مناسبی از تشکل یابی دست یافته باشیم، بلکه از طرح بحث فراتر رفته ایم و در مرحله ایجاد هر چه بیشتر تشکلهای کارگری، دانشجویی و زنان قرار داریم. ایجاد تشکل یک فرم و یک قاعده از قبل تعیین شده ای، ندارد، تشکل یابی می تواند ایجاد یک هسته، حوزه، کانون، کمیته، سندیکا، شورا و … یک موضوع و یا چند خواست را در برگیرد و در مسیر خود به جمعهای بزرگتر و یا خواسته های بیشتری دست یابد. ادامه‌ی خواندن→