«به محدودیت​ها بیندیشیم، اما نه به​عنوانِ بندهایی که ما را در قفسِ تاریخ نگه می​دارند، بلکه دشواری​هایی که برای پریدن از قفس باید بر آن​ها چیره شد. زیرا شرایطِ اجتماعی می​تواند هم دلیل و بهانه​یِ محدودیتِ پروازمان باشد، و هم یادآورِ آن​که برای رسیدن به فراسویِ دشواری​هایِ امروزمان، چه بلند باید پرواز کنیم. و من، از این دو، گزینه​یِ دوم را ترجیح می​دهم. هر واقعیتِ اجتماعی، نه تنها نشان​گرِ شرایطِ کنونی است، بلکه اجازه​یِ بروز به کم​بودها و نیازهایی را می​دهد که پاسخ​گویی به آن​ها جز از راهِ گریز از واقعیت​هایِ اجتماعی و دگرگون​کردنِ شرایطِ موجود مُیسر نیست. کم​بودها و نیازها، نه نفرین​هایِ دست​و​پاگیرِ ابدی، بلکه امکاناتِ تحقق​نیافته​ای هستند که باید موردِ بهره​برداری قرار گیرند.»^۱  ادامه‌ی خواندن→