«ارتش ما، تفلیس، پایتحت گرجستان و تمامی این کشور، و شاید که اکراین و پنینسولای کریمه که از نظر تاریخی به روسیه تعلق دارد را اشغال خواهد کند.»^([i])

  ادامه‌ی خواندن→

«غریبه ای به نام کتاب»
در سرزمینی که تیراژ کتاب های ارزشمند و خواندنی و سلاخی شده زیر تیع سانسور از دو هزار فراتر نمی رود و در حالیکه گاهی رقم واقعی پشت این رقم، در ایران، آری در ایران، کمتر از ۵۰۰ نسخه است، باید به سختی غمناک شد. ادامه‌ی خواندن→

بحران سازی هایی که هنوز هم نادیده گرفته می شوند

طعمه ی چادر مرزبانی سربازان در سرباز ادامه‌ی خواندن→

لغو«اعدام» یا توهم زایی لغو

کیفرخواست: ادامه‌ی خواندن→

در ایران، مفهوم‌های مبارزه طبقاتی نیز همانند بسیاری از عنصرهای دیگر، در یک جایگزینی آگاهی ستیزانه، از ماهیت تهی مانده‌‌اند. در این میان، به ویژه، حافظه‌ی تاریخی در برابر آگاهی تاریخی،نشانیده شده است. هدف این نوشتار، بازنگری مفهوم‌های‌حافظه تاریخی و آگاهی تاریخی و طبقاتی است. هدف نگارنده تلاشی است در بازنگری این مفاهیم . ادامه‌ی خواندن→

در ایران به ویژه، در شمار مفهوم ها، مفهوم حافظه ی تاریخی نیز همانند بسیاری از مفهوم های دیگر، در یک جابجایی آگاهی ستیزانه، در برابر آگاهی تاریخی، به واژگون نشانیده شده است. هدف این نوشتار، بازنگری مفهوم‌های حافظه تاریخی و آگاهی تاریخی و طبقاتی است. در این فراموشی جدا از حکومتگران صاحب منافع، دو  وجه دیگر جامه، یعنی چالشگران سیاسی و فرهنگی و توده‌های تن سپار،  ایفاگران اصلی‌‌اند. ادامه‌ی خواندن→

حافظه تاریخی، آگاهی تاریخی(۱) ادامه‌ی خواندن→

«خدایان نجاتم نمی‌دادند»[۱]

 حکومت ایران،‌قاتل مجاهدین ادامه‌ی خواندن→

این نوشتار در سال ۱۹۹۳ یعنی بیست سال پیش نوشته شده است و همان  روزها در سوید و برخی کشورها پخش و نایاب گردید. از آنجا که خود هیچ نسخه‌ای در آرشیو نداشتم، به دست رفیقی که خبر یافتن این نوشتار را داد، بدون هیچ تغییری، حتا یک واژه، بازنویسی شده است، اینک بار دیگر بازچاپ می‌شود. نگارنده، پیش از این کتابِ “سازمان مجاهدین خلق سرانجام یک مرگ تاریخی” را در زمستان ۱۳۷۱ که تنها چند بخش آن در نشریه کار، ارگان سازمان چریک‌های فدایی خلق، (پیش از جدا شدن در سال ۱۳۹۷۰) بازتاب یافته بود، نوشته بودم. ادامه‌ی خواندن→