درآمد

به اعتبار “اسناد تاریخی جنبش کارگری، سوسیال دموکراسی و کمونیستی ایران” – به ویژه جلد چهارم: آثار سطان­زاده، بی­تا، تهران: انتشارات علم – جنبش کارگری ایران پر پیشینه­تر از آن است که مرعوب تحلیل­سازی­های متوهمانه ی لیبرال دموکراسی وطنی شود. پشتوانه­ی درخشان جنبش کارگری ایران آن قدر از ستیهنده­گی اجتماعی ضد سرمایه­داری و مبارزه­ی طبقاتی غنی هست که چپ بریده و شرم­سار از گذشته – و حالا جمهوری­خواه و سوسیال دموکرات شده – نتواند موجودیت و حافظه­ی تاریخی آن را در پیشگاه انواع نطع گاه معابد مقدس خرده بورژوازی ذبح کند. کسانی که از پایان دوران امپریالیسم، “مسالمت­ جویی امپراطوری سرمایه­داریِ جهانی شده”؛” آوانگاردیسم طبقه­ی متوسط دموکراسی­خواه” و “انبوه خلق” قصیده­ی نفس گیر غوکان را تکرار می­کنند و تئوری بافی­های نامربوط امثال نگری ـ هارت را در تلفیق با نئولیبرالیسم اصلاح­طلبان در قالب جنبش سبز جا می­دهند تا به انکار نقش و رسالت تاریخی آخرین طبقه­ی انقلابی تاریخ برسند، در واقع و خواه­ناخواه همان مواضع پوچ و تاریخ منقضی فوکویاما را باز تولید می­کنند. با این تقاوت که مواد اولیه­ی چنین بازیافتی همان زباله­هایی است که کامیون­های رفتگر شهرداری با زحمت فراوان از سطل کنارآسانسور آکادمی­ها جمع کرده­اند. ادامه‌ی خواندن→

چپ سنتیِ متاثر از آموزه­های ملی مذهبی که در صورت­مندی ظاهراً “مدرن” و سکولار  و آته­ئیست شده فرو رفته است و با وجود تغییر چهره و تعویض نام و عنوان هنوز بر مدار مانوس تمایلات عمیقاً خرده بورژوایی سیر و سیاحت می­کند، سال­ها پس از سرکوب دهه­ی شصت از یک­سو و فروپاشی کمونیسم بورژوایی روسی و تبلیغات سرسام­آور مدیای سرمایه­داری درخصوص پایان تاریخ و پایان سوسیالیسم از سوی دیگر به شدت با خود و در خود فرو رفته است. این چپ با وجود بعضی هیاهوهای اکسیونی خارج از کشور – آن هم به شکل پراکنده – تا رسیدن به وضع متعادل محتاج یک دگرگونی اساسی است. یکی از خصلت­های این چپ؛ همواره انقلابی نشان دادن شرایط و دعوت از “مردم” برای انقلاب با تیر و ترقه بوده است. ادامه‌ی خواندن→

پیش کش دوست بسیار نازنین ام ناصر زرافشان عزیز ادامه‌ی خواندن→

در آمد:

از سال ۱۳۸۴ که احمدی نژاد به قدرت سیاسی در دولت نهمم عروج کرد موضوع فساد اقتصادی همواره یک سوژه ی جذاب در دست او به منظور ناک اوت کردن رقیبان سیاسی بوده است. لیستی از این مفسدان که از قرار در جیب احمدی نژاد بود هر گز در معرض نظاره ی افکار عمومی قرار نگرفت و فقط هر از چند گاه و در تند پیچ های سیاسی روی افشای آن مانوور داده شد. ادامه‌ی خواندن→

درآمد

وینستون چرچیل در گوشه­یی از کتاب قطور خاطرات خود سر و ته ماجرای ظهور و سقوط “رضاشاه­کبیر”! را در یک سطر جمع کرده است: “خودمان آورده بودیم، خودمان هم بردیم”. ادامه‌ی خواندن→

اول. نیازی نیست که انسان اهل سیاست و رسانه باشد تا بداند که سرمایه­داری طی دو سه قرن گذشته چه بلایی بر سر بشریت آورده و چگونه جهان را به آستانه­ی نابودی کشیده است. بحران پشت سر بحران، جنگ در پی جنگ، بی­کاری به دنبال بی­کاری، فقر به دنبال فقر… ادامه‌ی خواندن→

درآمد

در جریان مقاله­ی ” بحران کاپیتالیستی از آفریقای شمالی تا خاورمیانه ” به یکی از دو دلیل عمده­ی بحران سرمایه­داری با تبیین گرایش نزولی نرخ سود پرداختیم و نشان دادیم که چه­گونه افت سود سرمایه­ی صنعتی به بحران­های دامنه­دار و خیزش­های توده­یی در کشورهای سرمایه­داری انجامیده است. اینک در ادامه­ سلسله مباحث تجزیه و تحلیل ماهیت عروج و افول سرمایه­داری جدید (نئولیبرالیسم) به یک ضلع عمده­ی دیگر تعلیل بحران سرمایه­داری – که در جریان بحران جاری نیز نمود داشته است – می پردازیم. امید داریم این مجموعه به دانشجویان رشته­ی اقتصاد سیاسی به منظور استمرار نقد نئولیبرالیسم یاری رسانده باشد. ادامه‌ی خواندن→

 درآمد

جنبش عظیمی علیه سرمایه­داری در همه­ی جهان آغاز شده است و به نظر می­رسد ساحت سیاسی دومین دهه از هزاره­ی سوم بیش از هر زمان دیگری به سرخی گرائیده است. از آمریکا (ایالت ویسکانسین) – که زمانی گفته می­شد تمام زمین­هایش را برای زمینه­ی عروج جنبش کارگری و سوسیالیسم مین­گزاری کرده است – تا انگلستان تاچریست­ها سیل خروشان اعتراض به وضع موجود راه افتاده است. اتخاذ سیاست­های انقباضی موسوم به “ریاضت اقتصادی” اگرچه کارگران و فرودستان را به بی­کاری، فقر و فلاکت بیش­تری کشیده، اما در مقابل به خیزش­های تازه­یی انجامیده است که دست­کم در کشورهای آفریقای شمالی و خاورمیانه، افق روشنی را برای نیل به دنیایی دیگر و بهتر گشوده است. دیر یا زود نوبت به کشورها و دولت­های اصلی سرمایه­داری نیز خواهد رسید. افول نئولیبرالیسم به مثابه­ی هارترین ایده­ئولوژی سرمایه­داری، می­تواند به فرصت­هایی برای عروج سوسیالیسم منجر شود. ادامه‌ی خواندن→

اول. انقلاب­های مسری!

از شگفتی­های بسیار انقلابی که در تونس و مصر شروع شده است، یکی هم سرایت آن به کشورهایی­ست که به لحاظ اقتصادی و سیاسی از وضع مانسته­یی با دو دولت پیش­گفته برخوردارند. لیبی، اردن، عربستان، بحرین، الجزایر، کویت و اینک سوریه و عراق از جمله دولت­هایی هستند که علاوه بر سیطره­ی فساد مالی و استبداد مطلق فردی و حزبی در حوزه­های حاکمیت سیاسی، جامعه را به مرداب فقر و بی­کاری نیز فرو برده­اند. ادامه‌ی خواندن→

یکم

همه ی کسانی که سبب شناخت شکل بندی جنگ جهانی دوم را در جنون جاه طلبانه ی هیتلر و شخصیت امپراتور مابانه ی رهبران رایش سوم دانسته اند …… ادامه‌ی خواندن→