بهار ِآزادی ما خواهدآمد
در پهنه ی گیتی، انسانِ کار و هستی خستگی ناپذیر با هم در حال شدن و بودن بی انتها هستند. زندگی جاری، آزاد و پویا روال زنده، زیبا، شایسته و بایسته ی خود را از دیرباز همیشه بیرون از اراده ی بیمار این یا آن گنگِ پوکسر، این یا آن کودن مال اندوزِ دزد و نانِ مردمخور، این یا آن کجمدار شاهی و دیو شیخی تبهکار، همواره راه درست خود را مستقلا بر زیرپاهای استوار یافته و هدف را پیوسته در سرِ جستجوگرش داشته و دارد؛ و شگفتا که در درازای تاریخ پُرفراز و فرود پیدایش زمین و انسان در کنار دعاوی پوچ و دهان پرکن آسمانی ها و شاهنشاهی ها، که جز بر خرابه ها و خونابه های زمین اثری از آنان در زمانه های بیدادگرهای شان نیست؛ ” هستی کنونی” اما، همواره نقش سازنده ی انسان های جویا را بیش از پیش بر چهره رنگین خویش پرداخته و پاس می دارد. ادامه‌ی خواندن→

برای هرچه بیشتر گرامیداشت ارزش والای زنان و پاسداشت هرچه سزاوارتر روز فرخنده ی ۸ مارس

آری، مادرم خدای من است ادامه‌ی خواندن→

روز از نو، زور از نو

مزه ی گسِ نتایج یکسان انتخاب های بی هوده نظام بحال پائینی ها، مخالفانِ و فریبخوردگان، همانطوریکه انتظارش می رفت بکام نامردمان، نامرادان و پراکندگان تلخ نشست و تضاد آنها را بیش از پیش برابر هم نهاد، و منافع ناسازگارشان را برجسته تر از گذشته پیشاروی مبارزه ی آتی شان گذاشت. نه کشاکش های مردمفریبانه ی اصولگرایان بعنوان انتخاب اصلح، و نه دیگر های و هوی های اصلاح جویان و دغلکاران همسوی آنان، در تعریف ملی اسلامی کشورم کشورم، و نه دست بردن غیبی در شمارش آرا برای تأمین سقف لازم اتوریته ی خامنه ای، هیچکدام رنجمان نمی دهد؛ چراکه ما ذات پلید و تمامیتگرای روحانیت و همگرایان متقلب له و علیه او را می شناسیم و بهمین خاطر تاسرنگونی کل بساط شان ایستاده ایم. مگر نه این است که همگی آنها دست در پختِ آش شله قمکار انتخاب های تاکنونی باهم داشته، و نتایج آنرا پیوسته از پیش همچون همیشه در یک دیگ مشترک نظم و نصب کرده بوده اند؟ و ثمره ی آن تلاش ها نیز بقای نظام جنایکار، تکقطبی و ارتجاعی خلافت شیعی بوده و هست که همچنان بر تارک هستی ایرانی و ایران نشسته، و می خواهد بر فردا هم با حمایت های به اصطلاح غیبی حاکم باشد. ادامه‌ی خواندن→

ملُکِ شیعه آباد

از شیب و شرار تاریخ رذالت ادامه‌ی خواندن→

مذهب، ملت، نژاد و انتخابات

آیا بیداری اجتماعی و دانش شناخت از ضرورت استقلال صف بندی طبقاتی، و نه ناسیونالیستی، مذهبی و نژادی، در میان مردم و ملت های ستمزده ی استبداد مذهبی ما پاگرفته است؟ آیا باورِ بخودِ کلان و تعهد به پذیرش فرهنگِ رنگینی( نوعِ انسان) لااقل در میان مردمان کار، ستمدیگان، زحمتکشان و تنگدستان به عنوان” شهروندان برابر” راه و جا یافته است؟ آیا کارگران و لایه های میانی خانه خراب که همه حال تابع بازارِ کار و قوانین بهره کشانه ی مزدبگیری می باشند، هوشیاری لازم جهت اتحاد و حفظ منافع خود در برابر دشمنان مشترکِ ملت ها و کارگران را دارند؟ یا نه بسان گذشته ها و بنام مذهب و ملت برتر و نژاد اصیل همچون همیشه کلاه گشادی بر سرشان می رود و هنوز اینجا و آنجا بسادگی گول تاکتیک ها را خورده و صف مشترک خود با دیگر کارگران ملت های رنجبرده را گم کرده و در بازی قماروارانه دلالان مختلف سرمایه داری داخلی و خارجی، آنهم با نام های فریبنده پیوسته می بازند؟ این پرسش ها مصادف شده با برگزاری انتخابات مسخره ی رژیم و دیدگاه های پیرامون آن که مقاله می خواهد به بخشی از آنها پاسخ کوتاه طبقاتی بدهد. ادامه‌ی خواندن→

انتخابِ جدائی دین از دولت

تلاشی کرم وار در لاشه ی خودکامکیِ فردی ـ مذهبی ـ مافیائی، میان کل باندهای ( تندروان و نرمش سرایان) یکبار دیگر با اسم رمز “انتخابات”در پیش چشم مفسران سیاسی و اپوزیسیون پراکنده قراردارد. اپوزیسیون رنگینی که در بیرون از گود مبارزه دمکراتیک ـ اجتماعی ـ طبقاتی ست و برای دگرگونسازی های تدریجی و بنیادی از آغاز تا همینک بدلیل شکست انقلاب، خفقان صرِف و سرکوب سیستماتیک مذهبی اخته مانده است. چراکه بر اساس اصول بنیادِ دینی، ساختار حکومت مطلق مذهبی و از آن هم خشکتر قوانین دگرگون ناشونده ی”الهی ـ ولائی” جمهوریت جزو حکومت محسوب نشد، و عملا هم سازماندهی تشکل های مستقل اجتماعی ـ طبقاتی نیز در این دوران بلند جایز نبوده و اپوزیسیونِ متشکل از احزابِ “آزاد، مستقل و سکولار” که بتواند آزادانه فعالیت سیاسی کند، هیچگاه وجود خارجی نداشته و هیچیک از ابزارهای اثرگذاری فراگیر و قانونی در سمتگیری ها بسوی این یا آن طبقه ی اجتماعی در همه ی انتخابات ۳۷ ساله راه نداشته و پیشینه ی تاریخی هم ندارد. به باور من قطب بندی طبقاتی اپوزیسیون به معنی مرسوم آن در ساختار بورژوا اسلامی اصلا موجود نیست. زیرا اپوزیسیون همان بانیان رانده شده ی این رژیمند که بارها برای سهم بیشتر از ثروت و قدرت با هم ستیز داشته ولی همزمان اما، مقابل اراده ی مستقل و آزاد مردم نیز بوده است و برای بقای منافع خود و سردمداران، همیشه در کنار “حاکمیتِ مسلط و مطلق” مانده و اهداف متفاوتی از خودکامگان نداشته است. ادامه‌ی خواندن→

مرگِ ۳۷ ساله ی گفتمان

همه می دانیم که گفتمان آزاد، رنگین و سکولار پیش از پیدایش استبداد مذهبی نیز وجودنداشت؛ شاهان پهلوی بسان ولایات، خودسر بودند و گفتمان ستیز. بهتر گفته باشم: پلورالیسم، همفکری و چالش ساده نظری در قاموس فرهنگ گذشته و حالِ کشور، احزاب و سازمان های ما، هرگز وجود خارجی نداشته است تا مگر بشود برای گشایش ِسختی ها و یافتن راهکارها و دریافت های همگانی، شیوه های فراخ تر و برآمدترِ دانش مردمی ـ تجربی ـ سازمانی را تشویق کرد، ژرفش داد و به همراهی نیروهای ماهر، مستقل و توده ای، و بیرون از دوایر حاکمیت، اراده ی آگاه، تحولجو و اجتماعی آنرا مهیا و در قوانین استوارساخته، و برای گفتمانِ آزاد و برابر، جوامع طبقاتی را همسو، و اهداف مشترک شان را علیه موانع یک کاسه کرد. ملت ها و جوامع رنگین ما و همسایه ها تا بوده عادت به خودرائی سران و گفتمان ستیزی آنان داشته و هنوز دارند.

ادامه‌ی خواندن→

زور و اراده ی آزاد

تمامیتخواهی (توتالیتاریسم) در مسیر تاریخ جهان اوج و فرودهای فراوانی داشته و از دیدگاه منافع خودکامگان پیوسته تعابیر و دلایل وجودی متفاوتی یافته است. برای نمونه فرهنگ هیتلری آنرا با تئوری برتری نژاد “آریائی” آمیخت و می خواست که نژادش تکثیر و قلمرواش جهانی شود و بر هستی رنگین حکم براند؛ جنون و حماقتی که پیآمد آن را ما می شناسیم. توتالیتر فرقه شیعه خمینی هم بسان اسلاف خود و با نام “الله” خواسته و می خواهد همه دیرک های سست خیمه ی اسلام را با فقه و ولایت فقیه مطلق خویش پایدار سازد و جهان اسلام را تنهائی نمایندگی کند؛ سفاهتی که جنگ های ۱۴۰۰ ساله سنی و شیعه بی هودگی دعاوی هردو سو را بسود مسالمت محکوم می کند. اما، تفاوت این دو توتالیتاریسم، فاشیسم و راسیسم ِفردی و مذهبی در این است که ادعای هیتلر در یک کشور پیشرفته صنعتی پیدا شد، و خودکامگی و فاشیسم خمینی در یک کشور پیشا صنعتی! اما زمینه های ظهور هردو آنها و اشکال دیگر توتالیتاریسم شناخته شده جهانی، اغلب یکسان بوده و همیشه منشأ عینی برای زدودن تعارض ها و تضادهای طبقاتی بسود طبقه حاکم و بخش “مرفه موتلف” چه داخلی و یا جهانی داشته است. در کنه توتالیتاریسم، بهمریزی جایگاه طبقاتی و استراتژی اش، پنهان سازی بهره کشی انسان از انسان می باشد که او آنرا با نژاد و مذهب و…مغشوش کرده و به زدودن صف بندی های مستقل برای به شکست کشاندن رودرروی ها و سهم بری های طبقاتی در عمل می پردازد. ترفندی که استفاده از منابع تولید و برداشت اجتماعی را نابرابر خواسته و می داند؛ حیله و هدفی که در راهبرد ها و راهکارهای سیاسی اقتصادی توتالیتاریسم پیوسته پوشیده می ماند. ادامه‌ی خواندن→

مادر بهکیش

مادر بهکیش رفت
او، یادی و آبروئی گذاشت
لهیده شده، به دل تاریخ رفت.
داغدارترین مادر جهان
از ستم “با خدایان”
باری، رهائی یافت و رفت.
دلریشترینِ دل های پاره بخاک رفت
جگرسوخته ترین جان های سوخته بخاک رفت. ادامه‌ی خواندن→

رابطه ی فقر با تروریسم ادامه‌ی خواندن→