خامنه ای، تمامیت خواه، متحجر و کینه جو!
با یاد دکتر شاپور بختیار، به مناسبت ۲۲ امین سالروز قتل او ادامه‌ی خواندن→

گفتگو با همایون مهمنش در باره اتحاد دموکرات ها

  ادامه‌ی خواندن→

مردم در سال ۸۸ با این تصور که تقلب در انتخابات جمهوری اسلامی حد و مرزی دارد و تقلب کنندگان نمیتوانند صندوق های رای را بطور کامل نادیده بگیرند بطور گسترده در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نمودند. در کنار طرفداران کاندیداها، بخشی نیز به این امید که از ریاست جمهوری مجدد احمدی نژاد جلوگیری نمایند به کاندیداهای مقابل وی رای دادند. اما احمدی نژاد علیرغم رای مردم و با تقلب دستگاه  آقای علی خامنه دوباره رئیس جمهور شد و اعتراضات چند میلیونی هم که در پی این تقلب صورت گرفت باعث کشته شدن صدها تن، شکنجه و زندان تعداد زیادی از معترضین و حصر دو تن از کاندیداها شد. ادامه‌ی خواندن→

امروز مبارزات مردم ایران برای رسیدن به حقوق و آزادی های خود با تلاش برای بهبود شرائط زندگی و وضعیت اقتصادی توام است. تجربه جمهوری اسلامی یکبار دیگر نشان داد که پیمودن هر راهی ما را به این اهداف نمیرساند. پس این سوال مطرح است که تحقق این خواست ها با کدام طرح سیاسی برای آینده ایران ممکن است؟ ادامه‌ی خواندن→

مشکلات جمهوری اسلامی ساختاریست و با تعویض افراد برطرف نمیشود!

در سال ۵۷ آیت الله خمینی در لباس فردی ظاهر شد که میخواهد بر دیکتاتوری غلبه کند و مردم را در دستیابی به حقوق خود یاری رساند. اما بزودی آشکار شد که مخالفت او و یارانش نه با دیکتاتوری بلکه فقط با “رفرمهای ضد اسلامی” دیکتاتور بوده است. آیت الله پس از گرفتن قدرت، یک نظامِ تمامیت خواه را پایه ریزی کرد که در قانون اساسی آن بر خلاف قانون اساسی مشروطیت که ملت را حاکم و کلیه قوا را ناشی از ملت میشناخت، فرد ولی فقیه را حاکم بر تمام ملت میدانست و اختیاراتی را به وی میداد که از حکومت خودکامه محمدرضا شاه پس از کودتای ۲۸ مرداد بمراتب بیشتر بود. ادامه‌ی خواندن→

هنگامی که یکی از مسئولان جمهوری اسلامی از بی اثری اعتراضات مخالفین بر نظام سخن گفت و جمهوری اسلامی را به ماشینی بدون فرمان و ترمز تشبیه نمود، در واقع تائید کرد که این نظام سیستمی با تفکر بسته و فاقد کنترل یا به کلامی دیگر، افسار گسسته است. ادامه‌ی خواندن→

در آزادی نسبی که پس از شهریور ۱۳۲۰ در ایران حاکم شد، مشروطه خواهان ایران به مقابله با دخالت استعمارگران و در راس آنها انگلیس در امور داخلی ایران پرداخته، خواهان رعایت حقوق و آزادی های مندرج در قانون اساسی مشروطه شدند. چون این دخالت ها پس از پایان جنگ جهانی دوم عمدتا از طریق شرکت ملی نفت صورت میگرفت، دو خواست انتخابات آزاد و ملی کردن صنایع نفت به دو هدف اصلی جنبش آزادیخواهی ایران به رهبری دکتر محمد مصدق تبدیل گردید.  ادامه‌ی خواندن→

سخنرانی همایون مهمنش

در سمینار “مبارزه هدفمند برای دستیابی به آزادی” ادامه‌ی خواندن→

جنبش میلیونی سال ۸۸ هم تائید روشن این نکته بود که با وجود جمهوری اسلامی دستیابی به حقوق و آزادی ها غیر ممکن است. اما این تائید نیز ظاهرا هنوز تاثیر لازم را در تفکر و اقدامات اصلاح طلبان نداشته است. برخی مانند آقای محمد خاتمی اصلاح طلبی را در درون رژیم تعریف میکنند و برخی دیگر اگرچه میگویند که دیگر امیدی به رعایت حقوق و آزادی های مردم در این نظام ندارند، اما هنوز از پاسخ روشن به این سوال طفره میروند که نظام و حکومت چه ساختارهائی باید دارا باشد تا بتواند حقوق و آزادی های همه ایرانیان را رعایت کند؟ در بخش هائی از این طیف نشانه هائی از پذیرش ضرورت حاکمیت مردم و جدائی دین از حکومت دیده میشود، ولی هنوز از طرف ایشان به روشنی ابراز نشده است. بخش هائی از طیف چپ نیز کماکان آزادیها و حقوق دموکراتیک را کم اهمیت میدانند. برخی کوشش دارند مبارزه علیه امپریالیسم را به جنبه عمده مبارزات مردم تبدیل کنند. اما اغلب کوشندگان این طیف نیز خود به فقدان یک انسجام فکری درون آن اذعان دارند.  ادامه‌ی خواندن→

اخیرا آقای سهیل روحانی در نوشته ای تحت عنوان “جنبش سبز و معضل خشونت” در سایت ایران امروز “پرهیز از خشونت” جنبش سبز را به انتقاد گرفته، با تاکید بر ضرورت “امکان دفاع از خود”، لزوم آمادگی برای “برچیدن طومار این نظام با توسل به خشونت” را طرح نموده اند. ایشان یکی از دلایل “شکست” جنبش را  “ناتوانی اصلاح ‌طلبان در یافتن راهکاری مؤثر برای مقابله با خشونت های رژیم” دانسته و می پرسند که “اگر مانند لیبی به ایران حمله و حکومت تضعیف شود … آیا معترضان حق دارند که از ضعف رژیم استفاده کنند و با توسل به خشونت طومار این رژیم را برچینند و رژیمی معقول تر به جایش بنشانند تا هم با مهاجمان گفتگو کند و آنها را از بمبارانهای بیشتر باز دارد و هم ملت را از نکبت استبداد مذهبی نجات دهد؟”. ادامه‌ی خواندن→