این، کافی نیست!
آقای شعیب زکریائی دو باره به منبر رفته است. این بار به مخاطبین خود مژدگانی میدهد که او بطور قطع از “فرقه ضالّه” کمونیستها کناره گیری کرده است و در آستان شیوخ و عشایر کردایه تی به آئین مقدس ناسیونالیسم و قوم پرستی کرد، مُشّرف شده است. ادامه‌ی خواندن→

پیروزی ترامپ در انتخابات امریکا برای ماه ها و شاید سال ها موضوع بحث و تحلیل صاحب نظران رسانه های رسمی جهانی خواهد ماند. اما باید به این پیروزی در مقیاس وسیع تری نیز نگریست و آن را همچون نشانه ای برای شناخت دورۀ تاریخی حاضر معنا کرد. در پی پیروزی ترامپ در انتخابات امریکا، سرمقالۀ مجلۀ اکونومیست (۱۲ نوامبر) می گوید: “وقتی دیوار برلین در ۹ نوامبر ۱۹۸۹ فروریخت، گفتند که تاریخ به پایان رسیده، نبرد میان کمونیسم و کاپیتالیسم تمام شده… و بازار آزاد و دموکراسی لیبرالی غربی حاکم مطلق است. در سحرگاه ۹ نوامبر ۲۰۱۶، وقتی دانالد ترامپ از حدّ نصاب ۲۷۰ کالج انتخاباتی عبور کرد و رئیس جمهور منتخب امریکا شد، این توهّم درهم شکست. تاریخ بازگشته است؛ و با سمبه پرزورتر.” این جملۀ آخر حقیقتی بسیار بیشتر از آنچه را سرمقاله نویس اکونومیست خیال می کند در بر دارد. ادامه‌ی خواندن→

بودن یا نبودن، مسأله این نیست!

بریتانیا در اتحادیه اروپا ادامه‌ی خواندن→

در بین فعالان جنبش کارگری و چپ، بحث بر سر میزان حداقل دستمزد قطبی شده است. در همه جای دنیا هم، در کشورهایی که اتحادیه ها و کارفرماها بر سر دستمزد قرارداد دستجمعی امضا می کنند، همیشه تخمین های متفاوتی از میزان حداقل دستمزد ارائه می شود و همیشه این واقعیت مایه بحث و جدل می شود. شرایط ایران اما بسیار متفاوت است، و همین شرایط متفاوت به مباحثه بر سر حداقل دستمزد جایگاه بمراتب مهم تری می دهد. ادامه‌ی خواندن→

چپ غایب

جبهۀ اتحاد مردمی در انتخابات یونان ادامه‌ی خواندن→

این روزها نمی توان دربارۀ سیاست ایران حرف زد و از تحریم های اقتصادی و تهدید جنگ حرف نزد. هر کس که صرفا اخبار رسانه های بین المللی یا داخلی را دنبال کند این را می داند. هر جریان سیاسی ایرانی، حتی هر فرد سیاسی غیرمتشکلی، باید برای این قبیل پرسش پاسخی داشته باشد که موضعش در قبال تحریم ها و تهدید جنگ چیست و چه باید کرد. این طبیعی است که برای پاسخ به این قبیل پرسش ها بحث های حاد و عمیقی در درون هر جریان سیاسی در بگیرد. اما حتی در نگاه اول نیز بسیار غیرطبیعی است که عمیق ترین سطح چنین مباحثاتی در میان اصلاح طلبان و لیبرال های ایرانی شکل دوقطبی رازآلود “استقلال – آزادی” را بخود گرفته است. (۱) محتوای بحث، که خودشان هم دیگر پنهان نمی کنند، البته این است که در مواجهۀ جاری میان دولت امریکا و رژیم ایران طرف کدام یک را باید بگیرند. (۲) ادامه‌ی خواندن→

خبرگزاری رویترز دیروز (پنجشنبه ۹ فوریه) گزارش کرد که ایران برای پرداخت بهای واردات غلّه از شمش طلا و بار تانکرهای نفت خام استفاده می کند(۱). در پی کاهش ذخیرۀ ارزی در شکل دلار و یورو، دولت ایران نخست تلاش کرد تا در بازار جهانی با ین، روپیه و وان خرید کند؛ اما این ارزها واحد مبادلۀ تجارت جهانی نیستند و برای فروشندگان مشکل ایجاد می کنند (از جمله مشکل مالیاتی). این است که دولت ایران برای پرداخت واردات خود اکنون ناگزیر به طلا و نفت خام روی آورده است. اینکه دولت ایران ناگزیر شده به پرداخت با شمش طلا و محمولۀ نقتی تانکرها روی آورد، بسیار رساتر از تکذیب های سخنگویان دولت و رجز خوانی های خطبه های نماز جمعه، اعلام پذیرش این واقعیت است که تحریم های اقتصادی کارآیی داشته اند. توسل به پرداخت بهای واردات با طلا و نفت خام یک مسّکن موقت است، و بیش از آنکه نشانۀ چاره یابی باشد نشانۀ استیصال است. چرا که واضح است میزان ذخیرۀ طلای ایران محدود است و در شرایط فعلی مطلقا منبع افزایشی ندارد؛ و همچنین نه فقط به سبب تحریم خرید نفت از جانب اتحادیۀ اروپا، بلکه در نتیجۀ دشواری های تجاری ای که در اثر تحریم ها ایجاد شده تقاضا برای نفت ایران سیر نزولی دارد. ادامه‌ی خواندن→

چهارشنبۀ گذشته، دوم نوامبر، در اوکلند (Oakland)، شهری بندری در ایالت کالیفرنیا، دهها هزار نفر به اعتصاب عمومی دست زدند. آخرین اعتصاب عمومی در امریکا شصت و پنج سال پیش، در ۱۹۴۶، و از قضا در همین شهر اوکلند روی داده بود. ادامه‌ی خواندن→

ماجرای توطئۀ لشگر قدس در خاک امریکا برای ترور سفیر عربستان در واشنگتن، مستقل از راست یا دروغ آن، چرخشی در سیاست امریکا نسبت به ایران را رسمیت می دهد. در هفتۀ گذشته، نخست دادستان کل امریکا لشگر قدس و رهبران رژیم را رسما متهم این توطئه شمرد. بعد هیلاری کلینتون اعلام کرد که امریکا تحریم های شدیدتری علیه ایران را اعمال خواهد کرد و از “جامعه بین المللی” هم می خواهد که چنین کند. و سرانجام شخص برک اوباما اعلام کرد که شواهد این توطئه را در اختیار دولت های بزرگ قرار داده تا اقدامات شدیدی را برای انزوای بین المللی ایران دنبال کنند، و افزود که برای تنبیه ایران از به کار گیری هیچ گزینه ای، یعنی حتی گزینۀ نظامی، روی گردان نیست. این آغاز سیاست تازه ای در قبال رژیم ایران است که طبعا ظرف همین سه چهار روز اخیر طراحی نشده است. ادامه‌ی خواندن→

کار رژیم قذافی در لیبی هنوز تمام نشده ولی بزودی خواهد شد. هنگام نوشتن این سطور، سرت و بنی ولید و چند شهرک دیگر هنوز مقاومت می کنند و قذافی هم پیدایش نیست؛ اما قدرت های بزرگ، و نه فقط اعضا ناتو، با کنفرانس پاریس فاتحۀ قذافی را خوانده اند و قهوه اش را سر کشیده اند. اعلام زودرس و پرهیاهوی “پیروزی” مدتهاست که تاکتیک حیاتی ای برای کسب پیروزی واقعی در جنگ های “پسامدرن” شده است. رسانه هانه های جهانی نیز صحنه سازی سقوط طرابلس به دست شورشیان را ضبط و پخش کردند؛ بسیار حرفه ای تر از ده سال پیش، که جان سیمسون، خبرنگار بی بی سی، در رأس واحد نظامی ای از احزاب جهادی پیاده وارد کابل شد؛ و با “اکشن” به مراتب بیشتری از صحنه سازی سقوط مجسمۀ صدام حسین در بغداد در هشت سال و نیم پیش. تفاوت ها، اما، تماما کمّی است و از این لحاظ کیفیتا چیز تازه ای در لیبی اتفاق نیفتاده است. ادامه‌ی خواندن→