اعلامیه سازمان راه کارگر بمناسبت ۸ مارس روز جهانی زن

سازمان راه کارگر
March 05, 2019

             اعلامیه سازمان راه کارگر بمناسبت ۸ مارس روز جهانی زن

صد و نه سال از نامگذاری ۸ مارس به عنوان روز جهانی زن در کنگره بین المللی زنان سوسیالیست در دانمارک میگذرد. کنگره ای که در آن کلارازتکین کمونیست آلمانی به پاس مبارزات دلیرانه زنان کارگر آمریکا ،  تأسیس چنین روزی را پیشنهاد کرده بود. در طول این سالها، علیرغم برخی عقب نشینی ها و پس رفت های مقطعی در برخی کشورها، در مجموع دستاوردهای جنبش زنان مثبت و خیره کننده بوده است، تا جایی که چهار دهه قبل سازمان ملل نیز ناگزیر از برسمیت شناختن ۸ مارس به عنوان روز جهانی زن گردید.
مبارزه زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب برای برچیدن تبعیضات جنسیتی در متجاوز از یک قرن اخیر، توانسته دستاوردهای عظیمی در  زمینه حق اشتغال  و آموزش، حق رای، حق طلاق و سرپرستی فرزند، حق سقط جنین و گرایش جنسی و غیره به ارمغان آورد. موفقیت اخیر زنان ایرلند در دو رفراندم عمومی برای تثبیت حق سقط جنین برای زنان و نیز حق ازدواج همجنس گرایان حکایت از این نوع پیشرویهای تدریجی دارد. ضمن اینکه در برخی مناطق و کشورها شاهد عقب نشینی هایی در حوزه حقوق زنان بوده ایم که ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی نمونه ای از آن محسوب می شود.
در ایران سنت مبارزه برای حقوق فردی و اجتماعی زنان به انقلاب مشروطه برمیگردد. مبارزه علیه  مشروعه طلبانی نظیر شیخ فضل الله نوری و شکل گیری نخستین نشریات و انجمن های مستقل زنان به این دوره برمیگردد. زنان ایران به همت نیروهای چپ حتی تجربه تظاهرات و برگزاری روز جهانی زن در سالهای قبل از کودتای ۲۸ مرداد ۳۲ را داشتند. میتینگها و راهپیمایی هایی که در آن ،هزاران زن آزاده شرکت میکردند. در دوران اختناق شاهنشاهی با مبارزات مردم ، حکومت مجبور به عقب نشینی و پذیرش  بخش محدودی از حقوق فردی زنان گردید ،ولی زنان کماکان از حق برگزاری هشت مارس محروم بودند و قوانین و مناسبات مردسالار و تبعیض آمیز در جامعه و حکومت ،  حاکم بود .
همین وضعیت در طول چهاردهه حاکمیت جمهوری اسلامی نه تنها تداوم یافت، بلکه به مراتب بر تبعیضات جنسیتی و سرکوب حقوق فردی و اجتماعی زنان افزوده شد. انقلاب ۵۷ که با اهداف سترگی چون استقلال، آزادی و عدالت اجتماعی طومار رژیم سلطنتی را درهم پیچیده بود، خیلی زود دریافت که با روی کار آمدن یک رژیم قرون وسطایی، باید شاهد یک ارتجاع تمام عیار باشد، که بیش از هر قشری زنان تاوان آنرا پس میدهند.

اهداف آن انقلاب عظیم دو غائب بزرگ داشت: سکولاریسم و فمینیسم. انقلابیون و مردم جویای رهایی، غافل بودند که بدون جدایی کامل دولت و سیستم آموزشی از دین و نیز بدون برسمیت شناختن حقوق کامل نیمی از جمعیت کشور یعنی زنان، نمیتوان به آزادی دست یافت. بدین ترتیب با روی کار آمدن رژیم اسلامی نه تنها استبداد سیاسی و بهره کشی طبقاتی ادامه داشت، بلکه تبعیضات جنسیتی، ملی و مذهبی نیز تداوم یافت و حتی شدت گرفت. تبعیضات سیتماتیکی که به آپارتاید جنسیتی انجامید و  رسما زنان را از اشتغال و تحصیل در بسیاری حوزه ها محروم کرد و حتی برخی از حقوق ناچیزی که با مبارزاتشان به حکومت شاه تحمیل کرده بودند ،  را نیز از آنها گرفت.

بی دلیل نبود که تنها سه هفته بعد از پیروزی قیام ۲۲ بهمن، خمینی فرمان حجاب اجباری را صادر کرد و خیل گله های حزب الهی با شعار "یا روسری یا توسری" به اذیت و آزار گسترده زنان و دختران کشورمان پرداختند. اینجا بود که در ۱۷ اسفند ۵۷ – درست در روز جهانی زن – صدها هزار تن از زنان آزاده به خیابان آمدند تا اعتراض خود را به فرمان حجاب و تضییق حقوق زنان اعلام کنند. آنها با شعارهای زیبایی چون: "ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم" و یا "آزادی جهانیه، نه شرقیه نه غربیه " اولین سنگرهای مقاومت و نافرمانی زنان در برابر رژیم اسلامی را بنا کردند که علیرغم افت و خیزهایی طی چهار دهه تداوم داشته است. متأسفانه در آنزمان نیروهای سیاسی مدعی آزادی و برابری، توجهی به اهمیت عظیم آن تظاهرات تاریخی نکردند و با توجیهاتی نظیر اینکه : مسئله روز نیست و یا مسایل زنان خودبخود در جامعه آرمانی آینده حل و فصل می شود و یا اینکه مبارزه طبقاتی و یا ضدامپریالیستی الویت دارد!! تلاشی برای تقویت جنبش و تشکلهای مستقل زنان انجام ندادند. با این همه، جنبش زنان ایران در طول چهار دهه گذشته بویژه در سالهای اخیر توانسته نه تنها مهر خود را بر جنبشهای اجتماعی ایران بکوبد بلکه سبب ایجاد تحولات  مثبت هم در مواضع و سیاستهای احزاب و تشکلهای چپ و ترقیخواه شود و هم آنها را به مشارکت فعالتر در این جنبش برابری طلبانه ترغیب نماید.
با این همه، ما سوسیالیستها معتقدیم مادام که نظام سرمایه داری در جهان و ایران برقرار است نمیتوان علیرغم همه پیشرویهای کوچک و بزرگ، امر رهایی کامل زن و مرد را متحقق نمود و ضروریست مبارزه با تبعیضات جنسیتی و سایر تبعیضات اجتماعی با مبارزه طبقاتی کارگران و زحمتکشان گره خورد. مبارزه با فرهنگ مردسالار حتی در جوامع سوسیالیستی آتی نیز باید تداوم داشته باشد.
زنان نیمی از جامعه را تشکیل میدهند از اینرو جدا از مبارزات ویژه زنان برای حقوق فردی و اجتماعی خود، لازم است وزن آنها در رهبری و سازماندهی جنبشهای کارگری و سوسیالیستی متناسب با جمعیت زنان افزایش یابد.

هم اکنون زنان علاوه بر جنبشهایی مثل مبارزه برای آزادی پوشش و یا مبارزه برای حضور در استادیومهای ورزشی، در برخی جنبش های اجتماعی دیگر نظیر: جنبش معلمان، جنبش بازنشستگان، جنبش مالباخته گان، جنبش دفاع از محیط زیست و ... نیز نقش پررنگی ایفاء میکنند ، در جنبش کارگران صنایع و تشکلهای مستقل این جنبش، شاهد حضور ناچیز زنان هستیم که بی شک بخشی از آن  به سنت های مردسالارانه در این جنبش برمیگردد. با توجه به این ضعف بزرگ بوده که در دو ساله اخیر شاهد قدمهای مثبتی برای فایق آمدن بر این کمبود بوده ایم. حضور و سخنرانی زنان در دو حرکت بزرگ کارگری اخیر: یعنی نیشکر هفت تپه و فولاد ملی اهواز گویای توجه و اهمیت حضور زنان نه تنها به عنوان شرکت کننده در اعتصاب یا تظاهرات، بلکه به عنوان سخنگو و سازمان دهنده است.
   
با امید به موفقیت روزافزون جنبش زنان ایران برای پایان دادن به انواع تبعیضات جنسیتی، هشت مارس روز جهانی زن را شادباش میگوئیم و بهترین ها را برای سرافرازی این عظیم ترین جنبش فمینیستی خاورمیانه آرزو می کنیم.

نابود باد نظام مردسالار– پدرسالار، زنده باد برابری کامل زن و مرد
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری، زنده باد آزادی – زنده باد سوسیالیسم

کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
www.rahkargar.com
مارس 2019 – اسفند ۱۳۹۷