به دنبال فراخوان شورای سازماندهی کارگران پیمانکاری نفت، از روز ۲۹ خرداد، درست یک روز پس از نمایش انتخابات ریاست جمهوری، کارگران قراردادی نفت، گاز، پتروشیمی و نیروگاه ها اعتصابات خود را شروع کردند و خیلی سریع بیش از ۷۰ شرکت و مجتمع نفتی و صنایع زیردستی به اعتصاب پیوستند . این اعتصاب سراسری نه تنها کارگران نفت و گاز و پتروشیمی و نیروگاه ها که از فراخوان دهندگان اعتصاب بودند را در بر گرفته است، بلکه تاکنون کارگران فولاد و بعضی مراکز دیگر نیز به آن پیوسته اند و انتظار می رود بخشهای دیگر کارگری، معلمان و حقوق بگیران کم درآمد به زودی به آن بپیوندند.
این اعتصاب آنچنان قدرتمند شروع شده و به پیش می رود که علاوه بر به تحرک در آوردن اکثر بخشهای جامعه در داخل، توجه جهان را نیز به خود جلب کرده است. در داخل از طرف بخشهای وسیعی از کارگران، تشکلهای کارگری، معلمان، بازنشستگان، فعالین کارگری و خانواده ها و مادران دادخواه و هنرمندان مورد حمایت و پشتیبانی قرار گرفته و در سطح بین المللی نیز از جانب “فدراسیون بین المللی پتروشیمی اینداستریال، پلاتفرم سندیکاهای کارگران سوئد، اتحادیه عمومی بخش نفت و گاز عراق و شبکه بین المللی سندیکایی همبستگی و مبارزه و شبکه سراسری نمایندگان محل کار انگلستان ” مورد حمایت واقع شده است.
اعتصاب سراسری کارگران نفت که تا کنون بیش از ۶۰ هزار نفر در آن شرکت داشته اند، چنان حمایت وسیعی در سط جهانی را به خود جلب کرده اند که در حال تبدیل شدن به مرکز ثقل شکل گیری یک انترناسیونال کارگری شده اند. امروز بعد از ۱۷۳ سال از طرح شعار “کارگران جهان متحد شوید” در میدان عمل این شعار در حال متحقق شدن است.
کارگران نفت ایران می روند تا کارگران جهان را متحد کنند!
مطالبات اعلام شده در بیانه شورای سازماندهی اعتصاب سراسری کارگران پیمانی نفت که شامل”افزایش حقوق به بالای ۱۲ میلیون تومان، ممنوعیت به تعویق انداختن پرداخت حقوق، قطع دست شرکت های پیمانکار و واسطه و برداشته شدن استخدامهای قراداد موقت و تأمین امنیت شغلی، برداشتن فضای امنیتی در محیط های کار” است، مطالباتی هستند که نه تنها به کارگران و مزدبگیران محروم دیگر مراکز کارگری، بلکه به اکثریت مردم جامعه مربوط می باشند.
گرانی و تورم لجام‌گسیخته و از کنترل خارج گشته، زندگی اکثریت مردم را تباه کرده و در نتیجه افزایش حقوق بالای خط فقر برای کارگران نقش و تاثیر بسزائی در ارتقاء سطح زندگی عموم مردم دارد. زیرا هیچ دولت و حکومتی نمی تواند سطح زندگی توده مردم را پایین تر از سطح حداقل حقوق کارگر نگهدارد.
ده ها سال است که با امنیتی کردن فضای سیاسی جامعه، حق اعتراض، تجمع و تشکلیابی را از کارگر و غیر کارگر سلب نموده و با سرکوب به مطالبات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی پاسخ می دهند. از اینرو مطالبات کارگران نفت، مطالبه عموم جامعه است و باید اعتصاب سراسری کارگران مورد حمایت قاطع عمومی قرار گیرد.
امروز بعد از حدود دو هفته از شروع اعتصاب سراسری، مقامات حکومتی و دولتی و کارفرمایان در حال بررسی و سبک، سنگین کردن قدرت سرکوب خود علیه کارگران اعتصابی هستند. طرح و برنامه می دهند تا با ایجاد تفرقه از طریق ارعاب و وارد آوردن فشار بر کارگران اعتصابی، اعتصاب را به شکست بکشانند.
روحانی و زنگنه وزیر نفت می گویند: قول افزایش حقوق کارگران رسمی می دهیم، اما کارگران قراردادی به ما مربوط نیست و کارفرمایان پیمانکار باید پاسخگوی کارگرانشان باشند!
همین پاسخ روحانی و زنگنه به سادگی و آشکارا بیانگر طرح های توطئه گرانه برای ایجاد شکاف و تفرقه میان کارگران رسمی و قراردادی از یک طرف و از طرف دیگر چراغ سبز نشان دادن به کارفرمایان چپاولگر برای اخراج بخشهایی از کارگران معترض و جایگزین نمودن کارگران جدید است تا بتوانند اعتصاب را به شکست بکشانند.
کارگران رسمی و قراردادی اعتصابی باید هوشیارانه با اتحاد و همبستگی قدرتمندتر چنین توطئه هایی را خنثی کنند.
بازگشت به مراکز کارگری و ادامه اعتصاب خود در محیط های کار یک اقدام اساسی برای مقابله با طرح های مرعوب کننده و تفرقه افکنانه کارفرمایان و حامیانشان است.
با هم بودن کارگران باعث بالا رفتن روحیه همبستگی می گردد و می توانند با تصمیمات جمعی و اقدامات میدانی طرح های ضد اعتصاب را خنثی کنند.
زنده باد اعتصاب سراسری همه کارگران
جوانمیر مرادی
۱۰/۴/۱۴۰۰
