اخباروگزارشات کارگری ۱۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۰
زنده باداول ماه مه روزهمبستگی جهانی کارگران علیه نظام سرمایه داری
اتحاد اتحاد رمزپیروزی ماست
فراخوان تجمع سراسری کارگران خط و ابنیه فنی راه آهن برای روز جهانی کارگر ۱۱اردیبهشت
در اعتراض به عدم پاسخگویی دولت به خواسته هایشان
مکان: مقابل ایستگاه ها و ساختمان مدیریت
«همراه داشتن ماسک الزامی است»
– تجمع کارگران راه آهن شمال غرب(زنجان) در آستانه اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران
– اعتراض به تعطیلی روز کارگر روی کاغذ
– نیروهای انتظامی بر روی اهالی معترض روستای درتنگ کهمان نسبت به تصرف اراضیشان آتش گشودند
– تجمع اعتراضی جمعی از بازنشستگان ارتش نسبت به زمین خواری شهرداری منطقه یک تهران
– بیانیه کانون نویسندگان ایران:گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
– قطعنامه عمومی به مناسبت روز جهانی کارگر ۱۴۰۰
– قطعنامه به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر( ۱۴۰۰ )
– روزکارگر، روز همبستگی جهانی کارگران، شادباش!
– ندای زنان ایران:روز جهانی کارگر، روز ماست!
– علی نجاتی:گرامی باد یک مه روز جهانی کارگر
– روزت مبارک کارگر زندانی !!
محمد حبیبی (عضو کانون صنفی معلمان)
*تجمع کارگران راه آهن شمال غرب(زنجان) در آستانه اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران
کارگران راه آهن زنجان(شرکت تراورس) در آستانه اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران برای دست یابی به مطالبات برحقشان دست به تجمع زدند.
*اعتراض به تعطیلی روز کارگر روی کاغذ
کارگر شرکت مخابرات:
گفتند روز کارگر باید سرکار حاضر باشیم و از اضافه کار هم خبری نیست
درهمین رابطه یکی از کارگران مخابرات شرکت سرمایه گذاری کارکنان ارتباطات ومخابرات(شسکام)نامه ای بشرح زیرمنتشرکرد:
از نیروهای شسکام هستم که در قراردادی که تو این سه سال امضا کردیم روز کارگر رو برامون تعطیلی لحاظ کردند که در صورت حضور اضافه کار محاسبه گردد.ولی الان سرپرست منطقه ۳اعلام کردند که باید حتما سر کار باشیم و اضافه کار هم‌خبری نیست.
*نیروهای انتظامی بر روی اهالی معترض روستای درتنگ کهمان نسبت به تصرف اراضیشان آتش گشودند
روز چهارشنبه ۸ اردیبهشت،اهالی خشمگین روستای درتنگ منطقه کهمان از توابع شهرالشترمرکزشهرستان سلسله دراستان لرستان با تجمع خانوادگی منجمله فرزندان خردسالشان دست به مقاومت دربرابرتصرف اراضیشان تحت لوای اجرای حکم دادسرای عمومی و انقلاب شهرستان سلسله زدند.
نیروهای انتظامی بسوی تجمع کنندگان منجمله بچه ها آتش گشودند وتعدادی از اهالی را زخمی ودستکم ۱۰نفر راهم دستگیرکردند وتلاش برای بازداشت تعدادی دیگر جریان دارد.
روز پنج شنبه ۹ اردیبهشت،جانشین فرمانده انتظامی استان لرستان در رابطه با بازداشت شدگان به خبرنگار رسانه ای گفت: «تعداد ۷ نفر از افراد مخل نظم و امنیت دستگیر و تلاش جهت دستگیری سایرین ادامه دارد.همچنین تعداد ۳ نفر از افرادی که با انتشار کلیپ مقرضانه در فضای مجازی قصد تشویش اذهان عمومی مردم را داشتند دستگیر شدند.»
*تجمع اعتراضی جمعی از بازنشستگان ارتش نسبت به زمین خواری شهرداری منطقه یک تهران
جمعی از بازنشستگان ارتش برای بنمایش گذاشتن اعتراضشان نسبت به زمین خواری شهرداری منطقه یک تهران دست به تجمع زدند.
براساس گزارش رسانه ای شده بتاریخ ۱۰ اردیبهشت،جمعی از بازنشستگان ارتش در اعتراض به اجرا نشدن حکم دیوان بر علیه مصوبه‌ی کمیسیون ماده پنج شهرداری منطقه یک تجمع کردند. آنها می‌گویند صاحب زمینی هستند که بخشی از مالکان با تبانی توانسته‌اند زمین آنها را در ازای تغییر کاربری زمین خودشان به شهرداری بدهند.
یکی از حاضران درتجمع گفت:ما جمعی از بازنشستگان ارتش هستیم که در سال ۶۹ در دفترخانه‌ای سند مالکیت به نام ما به صورت شخصی ثبت شده است. حدودا ۱۰ پلاک ثبتی هستیم که همه مفروض و مجزا شده‌اند و به نام تک تک اعضا سند صادر شده و مالکین مشاعی هر پلاک ثبتی هم مشخص است.
شهرداری منطقه یک متاسفانه با تبانی تعدادی از مالکین که ادعای هیات امنا و نمایندگی از بقیه را داشتند وارد توافقات غیرقانونی شدند و پلاک‌ها و زمین ما را بدون اجازه‌ی مالکین را توافق کردند که طی آن طرحی را به کمیسیون ماده ۵ بردند که یک تعداد از پلاک‌ها سرانه‌ی پلاک‌های دیگری برای تغییر کاربری شده است.
یعنی پلاک‌هایی کاربری مسکونی گرفتند و پلاک‌هایی را به صورت فضای سبز و سرانه و خدمات در این طرح در نظر گرفتند.
متاسفانه هر چه به شهرداری منطقه یک اعتراض و شکایت میکنیم، هیچ ترتیب اثری داده نمی‌شود و از طرفی رای دیوان را هم اجرایی نمی‌کنند. رای دیوان، شهرداری را نسبت به این طرح محکوم کرده و این مصوبه‌ای که کمیسیون ماده پنج تصویب کرده را کاری غیرقانونی دانسته و پنج بار به شهرداری منطقه‌ی یک ابلاغ شده که این رای را اجرا کند و حقوق مالکانه‌ی این افراد را در پلاک‌هایی که مالکیت شخصی داشته و نه تعاونی به آنها داده و نه ارگانی به آنها داده، مالکیت شخصی بوده و اصل سند را می‌خواهند بگیرند و در ثبت باطل کنند. شهرداری همچنان بر مصوبه‌ی خودشان اصرار دارند که این مصوبه باید اجرا شود.
ما چندین بار در مقابل کمیسیون ماده پنج و شهرداری منطقه یک و جلوی دفتر گلپایگانی تجمع کردیم و اعلام کردیم که ما مالکان سند مشاعی در هر پلاکی، موافق واگذاری زمین‌مان به طور رایگان به شهرداری نیستیم. چون طبق این مصوبه وقتی زمین‌های دیگری را تغییر کاربری به مسکونی دادند، گفته‌اند که چهار پلاکی که مالکین جداگانه و سند جدا دارد را سرانه کردند که سهم شهرداری شده است. یعنی ما اعم از جانباز و ایثارگر همگی باید بعد از ۳۰ سال زحمت به این دولت و ملت، زمین‌هایمان را به رایگان به شهرداری واگذار کنیم. این رای را از دیوان گرفتیم که شهرداری را محکوم کرده ولی زیر بار نمی‌رود و اجرا نمی‌کند. همچنان به ثبت نامه می‌زند و می‌گوید که زمین‌های اینها را به نام من – شهرداری – ثبت کنید.
اگر اینها مردان قانون هستند چطوری دارند بی قانونی می‌کنند؟ ما چطوری می‌توانیم حق‌مان را بگیریم؟ چرا اینها دارند به ما ظلم می‌کنند؟ اگر رای دیوان عدالت در این کشور جایگاهی ندارد آن دستگاه برای چه در این کشور فعالیت میکند؟ چرا کشورمان اینقدر بی‌قانون است؟
نزدیک ۳۸۶ جانباز و ایثارگر را بعد از ۳۰ سال، شهرداری با این طرح غیرقانونی اسیر کرده است. ما در اینجا منتظریم که مشکل حل و فصل بشود ولی متاسفانه هیچ گوش شنوایی نیست. همه دارند برای خودشان به‌هر نحوی شده به منافع خودشان فکر می‌کنند.
ما حکم استنکاف رییس شهرداری منطقه یک را گرفتیم. حتی پلاک‌هایی که الان مسکونی شده‌اند هم انفصال از خدمت شهردار منطقه یک را گرفته‌اند ولی هیچ کاری تا الان انجام نشده است. همچنان دارند از وضعیت کرونایی سوءاستفاده می‌کنند و مانع تجمع ما می‌شوند. ما چطور حرف‌مان را به دیوان برسانیم که رای شما اجرایی نمی‌شود؟
*بیانیه کانون نویسندگان ایران:گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
بیش از یک قرن است که کارگران سراسر جهان در اول ماه مه هر سال، روز جهانی کارگر را گرامی می‌دارند. روز جهانی کارگر، روز طبقه‌ای است که آفرینندگان اصلی ارزش‌اند اما تنها از بخش ناچیزی از این ثروت کلان بهره می‌برند. اگرچه این روز در دوران معاصر در اکثر کشورهای جهان تعطیل رسمی اعلام شده و کارگران به خیابانها می‌آیند و فریاد اعتراض خود را بر ضد استثمار و ستم بلند می‌کنند، در کشورهایی چون ایران، فقط به ذکر روز جهانی کارگر در تقویم بسنده شده است و هرگونه گردهمایی مستقل با سرکوب و زندان و پرونده‌سازی پاسخ داده میشود.
امسال کارگران ایران در شرایطی به استقبال اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) می‌روند که در سال گذشته روز به روز سفره‌هاشان کوچک‌تر شده، تورم لگام گسیخته زندگی میلیونها کارگر و زحمتکش را به مرز فروپاشی رسانده و فشار بیکاری، فقر و دستمزدهای ناچیز و تعویق در پرداخت همین دستمزدها، آنها را بیش از پیش از حداقل‌های اولیه‌ی زندگی محروم کرده است.
گذشته از مشکلات اقتصادی و سرکوب نظام‌مند آزادی بیان کارگران و فعالان کارگری، در سالی که گذشت شیوع کرونا نیز آنها را با ابعاد جدیدی از ستم روبه‌رو کرد. در شرایطی که بسیاری از نهادهای غیرتولیدی و تشریفاتی را به دلیل خطرات ناشی از کرونا تعطیل کرده‌اند، کارگاه‌ها و کارخانه‌ها نه تنها تعطیل نشده‌اند، بلکه همچنان یکی از کانون‌های اصلی بحران کرونا هستند. اگر سیاستی مردمی در میان می‌بود، باید کارگران را مرخص و نهادهای تولیدی را دست کم برای مدتی معین تعطیل می‌کردند، پرداخت‌ها به طور سراسری ادامه می‌یافت، و نیازهای اولیه‌ی کارگران از سوی دولتی که تمام منابع ثروت را در تصاحب دارد تأمین می‌شد؛ چنین رویکردی همراه با واکسیناسیون سراسری جامعه‌ی کارگری و بازنشستگان می‌توانست از همان ابتدا مانع از شیوع گسترده‌ی ویروس کرونا شود. با این همه، در مدتی که از این همه‌گیری می‌گذرد، کارکنان زحمتکش بخش بهداشت و درمان بوده‌اند که نه تنها به مبارزه‌ای مرگبار فراخوانده شده‌اند بلکه بار اصلی ناشی از بی‌توجهی متولیان حکومتی به جان مردم را به دوش کشیده‌اند.
کارگران ایران که در هر شرایطی ناگزیر از حضور در محل کارند، از حق تشکیل سازمان‌های مستقل محروم‌اند و پاسخ اعتراضشان به این بی‌حقی و ستم، پرونده‌سازی و حبس است. شمار بازداشت‌ها و احکام صادره برای کارگران و فعالان کارگری ظرف یکی دو سال گذشته گویای همین حقیقت تلخ است. در این میان، مسئله‌ی دیگری که مایه‌ی نگرانی روزافزون است وضعیت کارگران و فعالان کارگری محبوس در زندان‌هاست که به رغم رخنه‌ی کرونا به بندهای عمومی، از هیچ گونه حق مرخصی یا آزادی موقت برخوردار نشده‌اند. کارگران و زحمت کشانی که معاش و آینده‌ی خود را ازدست رفته می‌بینند و هرگونه چشم‌انداز بهبود در وضعیت نیز از آنها گرفته شده است، به پخش برنامه‌های حکومتی که شب و روز از وخامت اوضاع اقتصادی دم میزنند، نیاز ندارند. نیاز آنها محو سایه‌ی شوم و مرگبار فلاکت و فقر گسترده‌ای است که گریبان‌شان را گرفته و زندگی‌شان را به مرز نابودی کشانده است. از این جاست که کارگران نیز مانند همه‌ی گروه‌های اجتماعی برای بیان خواسته‌های برحق و رسیدن به مطالبات خود بیش از هر چیز نیازمند آزادی بیان و حق تشکل آزاد و مستقل هستند.
کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن عملی و رسمی حق آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروه‌های اجتماعی و همچنین آزادی بی‌درنگ و بی قید و شرط تمام زندانیان سیاسی از جمله کارگران و فعالان کارگری زندانی است، و ضمن تأکید بر این خواسته‌ها، روز اول ماه مه را به کارگران ایران شادباش می‌گوید.
کانون نویسندگان ایران
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۰
*قطعنامه عمومی به مناسبت روز جهانی کارگر ۱۴۰۰
امسال ما کارگران، معلمان، بازنشستگان و همه حقوق بگیران زحمتکش، بیکاران و همه محرومان جامعه در حالی به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر، کیفر خواست خود را در برابر بانیان ستم قرار میدهیم که مرگ و وحشت ناشی از ویروس کرونا و مصائب بی شمار و لاینحل اقتصادی و معیشتی و نبود کوچکترین روزنه ای برای بهبود شرایط موجود و بی تفاوتی جنون آمیز حکومتگران در برابر این وضعیت جهنمی، چنان سایه خود را بر بالای سر هست و نیست میلیونها انسان در سراسر کشور گسترانده است که برای ما توده های کارگر، زحمتکش و رنجدیده مردم ایران چاره ای جز در هم شکستن این وضعیت به نیروی متحد و سراسری اعتراضاتمان باقی نگذاشته است.
در این بین آن چیزی که ما شاهد و ناظر آن هستیم نه تنها بی تفاوتی حکومتگران در برابر شرایط موجود، بلکه تلاش دیوانه وار آنان برای حفظ و بقایشان بر تخت قدرت و رقابت بر سر آن، و بند و بست با قدرتهای بزرگ جهانی و رقیب، به هر قیمتی است.
در یک کلام، آن چیزی که امروز بر ما مردم ایران و پس از گذشت نزدیک به ۴۳ سال پس از انقلاب ۵۷ تحمیل شده است چیزی جز خیانت و تبدیل جامعه ای بزرگ با دارا بودن خیره کننده ترین ثروتهای زیر زمینی و منابع انسانی به زمینی سوخته از سوی اقلیتی ستمگر نیست.
به همین دلیل است که شعارهایی از قبیل”از بس دروغ شنیدیم، دیگه رای نمیدیم ” به شعارهای عمومی در اعتراضات جاری تبدیل شده است و می رود تا تحریم نمایشات مشمئزکننده انتخابات، توده ای و سراسری گردد.
برای ما اول ماه مه روز جهانی کارگر و روز معلم و دیگر روزهای تاریخی دیگر نمیتواند صرفا گرامیداشت چنین ایام ستودنی و یا اعلام کیفر خواست مان در برابر ستمگران باشد. ما برده نیستیم و تن به تداوم این وضعیت نخواهیم داد.
حکومتگرانی که از طریق سرکوب و ساز و کارهای حاکمیتی بر بالای سر مردم به غارت و چپاول ثروتهای اجتماعی و استثمار گسترده کارگران و حقوق بگیران زحمتکش مشغول هستند باید بدانند که نیروی متحد کارگران و دیگر مزدبگیران زحمتکش در مقابل شرایط موجود با قدرت خواهد ایستاد.
از اینرو، ما تشکلها و گروه های امضا کننده این قطعنامه با هشدار به حکومتگران برای پایان دادن به شرایط موجود که بطور غیر قابل انکاری در تمامی ارکان زندگی اقتصادی و سیاسی اجتماعی کشور به کلافی سر در گم و بن بستی لاعلاج بدل شده و جامعه ای هشتاد میلیونی را در فرایند فروپاشی و اضمحلال قرار داده است ضمن تاکید بر سازماندهی عاجلانه اعتراضات سراسری و متحدانه، خواستهای حداقلی خود را برای شکل دهی به جامعه ای نوین و مبتنی بر تضمین پایه ای ترین حقوق انسانی به شرح زیر اعلام میداریم:
۱- افزایش فوری حداقل حقوق کارگران، معلمان و دیگر مزدبگیران شاغل و بازنشسته به بالای ۱۲ میلیون تومان در ماه و پرداخت بیمه بیکاری به کارگران و جوانان آماده به کار به میزان حداقل مزد، دستمزد کارگران و دیگر مزدبگیران زحمتکش باید توسط خود آنان تعیین و نهاد دولتی- کارفرمایی “شورای عالی کار” باید منحل گردد.
۲- واکسیناسیون کرونا باید فوراً و به صورت رایگان و همگانی انجام گیرد.مراکز کاری از جمله کارخانه ها و کارگاه ها، ادارات و سایر محیط ها در دوره های افزایش شیوع بیماری تعطیل شده و حقوق این ایام و بیمه بیکاری به تمام کارگران و کارمندان پرداخت گردد.همچنین تمامی زندانیان می بایست تا پایان دوران بحران کرونا یا آزاد گردند و یا به مرخصی فرستاده شوند.
۳- پایان دادن به امنیتی کردن اعتراضات سیاسی، صنفی و مدنی، لغو مجازات اعدام و شلاق، لغو کلیه احکام صادره علیه فعالان کارگری، معلمان و دیگر جنبش‌های آزادی‌خواه و برابری طلب و آزادی بی قید و شرط همه کارگران، معلمان و فعالان سیاسی و اجتماعی در بند.
۴- آزادی بی قید و شرط ایجاد تشکلهای مستقل، اعتصاب، اعتراض، راهپیمائی، تجمع، اندیشه و بیان، احزاب و مطبوعات.
۵- پرداخت فوری مطالبات معوق کارگران، بازنشستگان، معلمان و کارمندان بخش خصوصی و دولتی همراه با خسارت دیر کرد و تصویب قانونی برای جرم انگاری عدم پرداخت حقوق و مزایا.
۶- تامین امنیت شغلی و توقف اخراج سازی‌ها، پایان دادن به هر نوع استخدام غیر مستقیم و غیر رسمی، برچیده شدن قراردادهای موقت و شرکت های تامین نیروی انسانی و پیمانکاری، لغو قوانین مناطق آزاد تجاری و ویژه اقتصادی و عدم افزایش مبلغ بیمه کارگران ساختمانی.
۷- قطع دست دولت از صندوقهای بازنشستگی، سپردن اختیار صندوق سازمان تامین اجتماعی و دیگر صندوقهای بازنشستگی به هیات امنایی از نماینده های منتخب اعضا، محاکمه غارتگران صندوقهای بازنشستگی و جبران خسارت‌های وارده به اعضا، الغای فروش سهام شرکتهای تابعه تامین اجتماعی (شستا).
۸- غارت و چپاول منابع عمومی و تخریب محیط زیست توسط باندهای مافیایی وابسته به مراکز قدرت باید فورا متوقف شود. به کلیه طرح های ضد محیط زیستی از جمله تخریب جنگل ها، کوه خواری، تجاوز به حریم دریا توسط ارگان های نظامی و دولتی و هرگونه طرح غیر کارشناسی انتقال آب به فلات مرکزی که به بهانه تامین آب شرب اما برای تامین آب مصرفی مورد نیاز کارخانجات فولادی متعلق به نهادهای قدرت و مافیای فولاد است باید فورا پایان داده شود.
۹- ممنوعیت کار کودکان و فراهم کردن امکانات زندگی و تحصیل رایگان با بالاترین استانداردهای آموزشی برای همه آنان فارغ از تعلق خانوادگی، جنسیت، قومیت و مذهب.
۱۰- استخدامهای غیر رسمی و پیمانی از قبیل حق التدریس در آموزش و پرورش و آموزش عالی کشور باید ممنوع و به استخدام رسمی تبدیل گردد، دانشگاهها و مدارس خصوصی و غیرانتفاعی برچیده شوند و آموزش و پرورش و آموزش عالی کشور مطابق با بالاترین استانداردهای جهانی تجهیز و سازماندهی گردند و تحصیل تا بالاترین مدارج آن رایگان باشد.
۱۱- قانون مشاغل سخت و زیان آور باید پرستاران را نیز در بر بگیرد و تمامی محیط های کار با بالاترین استانداردهای ایمنی تجهیز گردند.
۱۲- برچیده شدن حجاب اجباری و تمامی قوانین تبعیض آمیز نسبت به زنان، برابری کامل و بی قید و شرط حقوق زنان و مردان در تمامی عرصه های زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و خانوادگی.
۱۳- به رسمیت شناخته شدن حق شهروندی برای مهاجرین افغانستانی و دیگر مهاجران و منع هرگونه اعمال تبعیض آمیز علیه آنان.
۱۴-از آنجا که سیستم و دولت سرمایه داری چین یکی از هارترین نظام های سرمایه داری در جهان است و برای کسب سود هر چه بیشتر با استفاده از قانون آزاد چپاولگرانه و اجازه کنترل خودگردانی با استفاده از نیروهای امنیتی چینی، شرایط کار و زندگی برای کارگران و مردم منطقه جنوب به مراتب وخیم تر و غیر انسانی تر خواهد کرد، باید پیمان واگذاری منطقه جنوب به چین فورا ملغی گردد. هیچ پیمان و قرارداد مخفی از مردم نباید انعقاد گردد.
۱۵- اول ماه مه روز جهانی کارگر باید تعطیل رسمی اعلام و هر گونه ممنوعیت و محدودیت برگزاری مراسم این روز ملغی شود.
۱-انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه
۲-گروهی از فارغ‌التحصیلان بیکار دانشگاه رازی کرمانشاه
۳-گروهی از ورزشکاران رزمی کار کرمانشاه
۴-گروهی از جوشکاران و مونتاژکاران شهرک دولت آباد کرمانشاه
۵-گروهی از رانندگان تاکسی شهرک ظفر کرمانشاه
۶-سندیکای نقاشان البرز
۷-گروهی از کارگران لوله کش ساختمانی سقز
۸-گروهی از کارگران برق کار ساختمانی سقز
۹-گروهی از کارگران نقاش ساختمانی سقز
۱۰-گروهی از کارگران بیکار محله تپه شافعی سقز
۱۱-گروهی از کارگران بیکار محله بردبران سقز
۱۲-گروهی از کارگران بیکار محله تپه مالان سقز
۱۳-گروهی از کارگران بیکار محله کریم آباد سقز
۱۴-گروهی از کارگران نانوایی سنندج
۱۵-گروهی از کارگران کمربندی ۱۷ شهریور سنندج
۱۶-گروهی از کارگران بیکار خیابان فرح سنندج.
۱۷-گروهی از کارگران دستفروش سنندج
۱۸-گروهی از کارگران شهرک صنعتی سنندج
۲۰-گروه کوهنوردی زنان خانه‌دار سنندج
۲۱-گروهی از کولبران مریوان
۲۲-گروهی از کارگران مرغداری مریوان
۲۳-گروهی از معلمان مریوان
۲۴-گروهی از کارگران فصلی نقده
۲۵-گروهی از فعالین لغو کار کودکان تهران
۹اردیبهشت۱۴۰۰
*قطعنامه به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر( ۱۴۰۰ )
کارگران، مردم زحمتکش.
امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه (روز جهانی کارگر ) می رویم که نظام سرمایه داری کماکان در بحران ساختاری خود دست و پا می زند. نظام سرمایه داری در طول حیات خود برای بقاء انسانها را به تباهی کشانده تا اینکه بتواند چند صباحی عمر زالوسفتانه خود را طولانی کند. این روزها دولت های سرمایه داری جهانی در برابر رشد همه گیری ویروس کرونا مستاصل شده و برای مقابله با آن تنها راهشان این بود که مردم را بدون تامین نیازهای معیشت روزانه قرنطینه خانگی کنند. با قرنطینه خانگی مردم ، نظام سرمایه داری پیش از بیش دچار بحران مالی شد، به شکلی که امروز یارای مقابله با آن را ندارد. با آمدن این غول بی دست و پا ( کووید ۱۹ ) بحران ساختاری نظام سرمایه داری را در سراسر جهان صد چندان کرده است. نظامی که قرنهاست انباشت سود می کند در مقابل این ویروس به هراس افتاده و توان مقابله با آن را ندارد و امید به زنده ماندن را از دست داده است . نظام سرمایه داری بدون آنکه توانسته باشند بحران ساختاری قبل از ویروس کرونا را کنترل کنند ؛ بحران بیکاری و گرانی مربوط به این ویروس را نیز به بحرانهای او اضافه شده و در فکر بازگشت از قرنطینه خانگی مردم هستند.
کشور ما نیز از تغییر و تحولات حاکم بر اقتصاد جهان بدور نمانده و تاکنون نتوانسته از بحرانی که سالهاست گریبان اقتصاد کشور را گرفته رهایی یابد و بحران کرونا و بیکاری کارگران مربوط به این ویروس به آن اضافه شده است. بیکاری در جامعه ما همچنان بیداد میکند، سفره کارگران زیر سایه گرانی و تورم لجام گسیخته، دستمزدهای بشدت زیر خط فقر، عدم امنیت شغلی با رواج قراردادهای موقت و سفید امضاء و… به طوریکه طی سالهای اخیر تمامی برنامه های اقتصادی ارائه شده برای برون رفت از بحران ،کاملا تابعی از برنامه های ریاضتی دیکته شده از سوی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول بوده است. از قانونی کردن اخراج کارگران در قانون کار گرفته تا افزایش سن بازنشستگی به صورت پله کانی و پرداخت حقوق پله کانی به بازنشسته ها و…
با وجود تعرضات جبهه سرمایه علیه معیشت طبقه کارگر، هر چند کارگران بصورت پراکنده و گاها متحدانه و سراسری علیه بی حقوقی های اعمال شده اعتراض کرده اند. اما این اعتراضات نتوانسته آنچنان باید و شاید کارفرمایان و حامیانشان را به عقب برانند. به همین خاطر هم بوده که هر سال دولت و کارفرمایان بسته به اوضاع و احوال خودشان دستمزدها را تعیین می نمایند. ما می دانیم که طبقه کارگر در تعیین دستمزد هیچ گونه نقشی ندارد و تنها برای عریضه خالی نبودن جلسات سه جانبه گرایی است که آنها را به جلسات دعوت می کنند. سال ۱۳۹۹ این حقیقت برملا شد که حتی نماینده کارگران که از سوی شورهای اسلامی کار بعنوان نماینده ما کارگران در شورای عالی کار در جلسات شرکت می کنند. اگر هم مصوبات شورای عالی کار را امضاء نکنند هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و بدون امضای نماینده به اصطلاح کارگران بحشنامه شورای عالی کار جهت اجراء به تمام مراکز های مربوطه ابلاغ خواهد شد.
با توجه به وضعیت معیشتی کارگران و مردم محروم جامعه در این شرایط بحرانی که اکثریت کارگاه های کوچک بر اصل ویروس کرونا تعطیل و کارگران آن بیکار شده اند. ما کارگران امضاء کننده این قطعنامه خواست و مطالبات آنی کارگران را به شرح زیر رو به دولت حاکم بر ایران اعلام خواهیم کرد.
۱ – دولت سرمایه داری حاکم بر ایران باید همه تشکلهای که توسط خود کارگران تاسیس شده اند ؛ به رسمیت بشناسد و آنها را ثبت کند.
۲ – دولت باید برابری کامل زن و مرد را در تمام جوانب زندگی از جمله اجتماعی ؛ سیاسی ؛ اقتصادی به رسمیت بشناسد و به کلیه قوانین تبعیض آمیز علیه زنان پایان دهد.
۳ – لغو کلیه احکام غیر قانونی زندان، شلاق، تبعید و… علیه فعالین کارگری و معلمان و آزادی کلیه زندانیان سیاسی .
۴ – ممنوعیت کار کودکان و تامین هزینه خانواده های که نیاز به کار کودک دارند ، حق تحصیل رایگان برای همه کودکان از جمله کودکان اتباع خارجی .
۵ – توقف اخراج و بیکارسازی ها، لغو کلیه قراردادهای موقت و سفید امضاء و پرداخت بیمه بیکاری بدون در نظر گرفتن سوابق بیمه ای به کلیه کارگران بیکار از جمله کارگران ساختمانی تا مشغول به کار.
۶ – پرداخت بیمه بیکاری به کلیه کارگران بیکار که این روزها به خاطر ویروس کرونا کار خود را از دست داده اند تا پایان اعلام رسمی ویروس کرونا از سوی وزارت بهداشت.
۷ – ما کارگران بر این عقیده ایم که طبقه کارگر می بایست مستقیما در تعیین سرنوشت خود دخیل باشد و ضمن اینکه هرگونه تعیین تکلیف برای کارگران از بالا را امری غیر کارگری می دانیم، خواستار لغو اصل سه جانبه گرایی شورای عالی کار در تعیین دستمزد کارگران هستیم.
۸ – تعیین دستمزد دو میلیون و ششصد هزار تومانی از سوی شورای عالی کار را تحمیل مرگ تدریجی بر میلیون ها کارگر دانسته و خواهان افزایش دستمزدها متناسب با تورم موجود در جامعه هستیم.
۹ – دستور قرنطینه و در خانه ماندن مردم محروم جامعه و کارگران به خاطر جلوگیری از ویروس کرونا بدون تأمین معیشت میسر نیست. دولت باید با پرداخت حقوق کافی به همه مردم محروم و کارگران بیکارشده اقدام کند.
۱۰ – ما حمایت خود را از بازنشستگان که هر هفته روزهای یک شنبه در بستر خیابان هستند اعلام می کنیم و حمایت از بازنشستگان وظیفه همه کسانی می دانیم که خود را با طبقه کارگر تداعی می کند.
۱۱ – دولت حاکم بر ایران بجای روز کارگر یک هفته را بنام کارگر نام گذاری کرده است. این خیانت به طبقه کارگر است و باید لغو گردد.
۱۲ – اول ماه مه برابر با یازده اردیبشت باید کلیه مراکزهای کار تعطیل و در آن روز معیین کارگران بتوانند مراسم های خود را برگزار کنند.
این قطعنامه با یک مقدمه و ۱۲ بند به تصویب امضاء کنندگان زیر رسید و بنابه درخواست جمعی از کارگران صنف ها مختلف آن را در فضای مجازی منتشر خواهیم کرد.
۱ – عثمان اسماعیلی ۲ – علی حسینی ۳ – کاوه حکیمی ۴ – نجیبه صالحزاده ۵ – محمود صالحی ۶ – فردین میرکی ۷ یدالله صمدی ۸ – ریبوار عبدالهی ۹ – عمر شبانی
تاریخ نشر ساعت ۱۲ شب روز پنجشنبه مورخ ۹/۲/۱۴۰۰
*روزکارگر، روز همبستگی جهانی کارگران، شادباش!
سال ۱۴۰۰ مصادف با صدمین سالگرد برگزاری روز جهانی کارگر در کشور ما است. نخستین گردهمایی روز جهانی کارگر در ایران، به ابتکار اتحادیه مرکزی کارگران ایران در سال ۱۳۰۰ برگزار شد. با وجود رشد محدود طبقهٔ کارگر ایران در آن سال، ۸هزار کارگر و نیز کارکنان اداری که در ۱۶ سندیکا گرد آمده بودند، نخستین مراسم اول ماه مه در ایران را تدارک دیدند و سازماندهی کردند.
امروز در حالی به پیشواز جشن روز کارگر می رویم که اتحاد و همبستگی زحمتکشان در عرصه عمل هر روز بیشتر می شود و زحمتکشان این نیاز را بیش از سالهای گذشته درک کرده اند.
اتحاد ٤٥ هزار کارگر پروژه ای و اعتصاب سراسری ٤٠ روز شان در مرداد ١٣٩٩، زحمتکشان پروژه ای را به این درک رساند که:« اگر ما کار نکنیم، هیچ کس دیگری توان به حرکت درآوردن این چرخ را ندارد»
درک و ضرورت متحد شدن بازنشستگان در سراسر کشور که اعتراضات شان هر هفته کشور را می لرزاند و مافیای خیمه زده در سازمان تامین اجتماعی را به هراس افکنده است، پیامی روشن و رسا دارد:« حق مان را می خواهیم و اجازه فریبکاری و نابودی اندوخته هایمان را نمی دهیم»
این اتحاد، سیاست های صندوق بین المللی پول را که می خواهد زحمتکشان برده سرمایه دار باشند را به چالش کشیده است. افشای زیان های خصوصی سازی با سیاست های نئولیبرالیستی که به تعطیلی کارخانه های هپکو، ارج، ماشین سازی های تبریز… انجامید، چند سالی است که زحمتکشان آذراب، فولاد، هپکو و هفت تپه را به خیابان آورده است و دولت را مجبور نموده خصوصی سازی ها را به شیوه ای دغلبازانه بازهم به زمین کارگران بکشاند. اما هوشیاری زحمتکشان بی تردید این دغلبازی را نیز به شکست خواهد کشاند.
کارگران هم صدا با پرستاران و کادر پزشکی قهرمان، خواهان پوشش فوری واکسن‌ها، خدمات بهداشتی رایگان و همگانی مناسب سلامتی مردم و مقدم بر سود، لغو تجاری‌سازی و خصوصی‌سازی بهداشت و تأمین اجتماعی و پرداخت فوری مطالبات و کارانه ها و پاداشی همسان با تلاش این عزیزان را می‌طلبد.
پیام زحمتکشان در سال ١٤٠٠ اتحاد و همبستگی علیه خصوصی سازی و بیکار نمودن کارگران و نابودی صنعت است. امواج پر خروش « نان و سندیکا » از سال گذشته اوجی بی سابقه یافت و حضور پرشور زنان زحمتکش در اعتراضات چشم نوازتر از سالهای قبل شده است.
در روز کارگر، این جشن جهانی زحمتکشان خواستار آزادی فوری خواهران و برادران نویسنده، وکیل، کنشگران مدنی و به ویژه اسماعیل گرامی و اسماعیل عبدی هستیم. سرکوب و سانسور نمی تواند از خیابان آمدن زحمتکشان جلوگیری کند. ندای تفرقه، این شیوه معمول سرمایه داری نیز راه به جایی نخواهد برد.
نان و سندیکا حق ماست و از آن نمی گذریم چون از آبادانی و سربلندی کشور کارگریمان، نخواهیم گذشت.
کارگر، معلم، پرستار زحمتکشان ایران اتحاد اتحاد
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
بازنشستگان سندیکای کارگران بافنده سوزنی
بازنشستگان فلزکارمکانیک
بازنشستگان صنعت چاپ
١٠ اردیبهشت ١٤٠٠
*ندای زنان ایران:روز جهانی کارگر، روز ماست!
اول مه، روز جهانی کارگر ، روز اعتراض به تمام مصائبی که حاکمان سرمایه برای بشریت ساخته اند .
دنیایی دون شان انسان که همگان را به تنفر و خشم فرو برده است .
دنیایی پر از فقر ، تجاوز ، تبعیض و استثمار که از تاب تحمل، خارج شده است .
روز کیفرخواست صف زندگی علیه نابودی سرمایه است.
حق انتخاب را از زنان سلب کردند . زنان از حرمت انسانی برخوردار نیستند حتی پوشش اختیاری ندارند و حاصل تبلیغات و نگاه متجاوزگرانه از بلندگوهای رسمی علیه زنان ، شده جنایت و خشونت هر روزه ای که حتی به کودک ۱۷ ماه هم رحمی نیست .
زندگی را برای مان جهنم کرده اند و جواب اعتراض و مطالبه ، تنها احکام سنگین و زندان و شکنجه و حتی به خون کشیدن آسمان و زمین و خیابان است و از زندگی کودکان در پرواز ” کفش قرمزی ” جنایت به جا می ماند .
میلیونها انسان را در میان پاندومی کرونا محروم از دارو ، درمان و واکسیناسیون استاندارد و همگانی رها کردند .
زندگی را در میان سونامی تورم و گرانی و بدون تامین ابتدائی ترین امکانات برای رفاه و مسکن ، از همگان سلب کردند .
هیچ اختیاری برای تعیین مزد کار هم برایمان باقی نگذاشته اند . انسانها را تنها به بردگان مزد بدل کرده اند که تحت شنیع ترین استثمار قرار دارند به طوری که معیشت و منزلت معلم ، پرستار و بازنشسته را به یغما برده اند.
اجازه نمی دهیم زندگی فرزندانمان را هم مثل چندین دهه با اعدام و زندان و فقر و بی حقوقی رقم زنید!
ما همه انسانیم و حق زندگی برابر در تمام عرصه های شخصی و اجتماعی داریم.
ما ستم دیدگان آپارتاید جنسی حاکم همراه با دیگر هم سرنوشتانمان امسال فریاد میزنیم :
منزلت معیشت و دستمزد متناسب با تورم و بالای ۱۲ میلیون تومان حق ماست.
واکسیناسیون رایگان و استاندارد و همگانی فورا اجرا شود.
همه احکام زندان و تبعید و اعدام فورا لغو شده و همه زندانیان سیاسی آزاد شوند.
سلامتی جان و رفاه هزاران زندانی که به دلیل فقر و بی تامینی بنا به جرایم عمومی در زندان هستند ،باید تضمین شود.
همچنین ما کسانیکه درد تازیانه تبعیض جنسیتی و دیگر نابرابری های اقتصادی و اجتماعی را با پوست و گوشت خود لمس کرده ایم از کارگران هفت تپه، پایتخت اعتصابات جهان و مبارزات پرشور فولاد اهواز و دیگر کارگران آموختیم که تنها راه برون رفت از منجلابی که سرمایه داری حاکم برای همه مردم ساخته است اداره شورایی است و تحقق خواسته های به حق ما تنها در سایه اتحاد سراسری و با برپایی شوراهای مردمی مان محقق خواهد شد.
ما زندگی و اختیار سلب شده مان را بازپس می گیریم .
دیگر نمی خواهیم برای جان و زندگیمان یک درصد مفت خور سرمایه تصمیم بگیرند.
اول ماه مه امسال نه فقط دادخواه زندگی به تاراج رفته مان هستیم، بلکه بر پرچم اول مه امسال طنین”اداره شورایی”نقش بسته است.
زنده باد اول ماه مه
ندای زنان ایران
اردیبهشت۱۴۰۰
*علی نجاتی:گرامی باد یک مه روز جهانی کارگر
رفقای کارگر، اول ماه مه، روز جهانی ما کارگران، روز همبستگی و اتحاد طبقاتی ما است.
ضمن تبریک روز جهانی کارگر به همه کارگران ایران و جهان، این روز برای طبقه ی ما، روز اعتراض واعلام خواسته کارگران و مزد بگیران برای رهایی از این شرایط اسفناک، تبعیض آمیز و استثمارگرانه در کل جامعه است.
ما در روز حهانی کارگر با صدای رسا اعلام میکنیم که تنها طبقه کارگر است که میتواند در مقابل تمامی سیاست ها و برنامه های اقتصادی و اجتماعی که ضد انسان و انسانیت است مقابله کند و آلترناتیو طبقه کارگر، تنها آلترناتیو ی است که می تواند نوید دهنده رهایی از تبعیض ، نابرابری و استثمار انسان از انسان باشد.
در این روز طبقه ما ، طبقه کارگر در سراسر جهان قدرت عظیم خود را در مقابل دولتمردان، صاحبان سرمایه و خریداران نیروی کار که از کار و تولید ما سودهای کلان را به جیب میزنند واموال عمومی را برای منافع شخصی، به مالکیت خصوصی در آورده اند، گرد هم می‌آییم تا بر علیه ستم و استثمار، تبعیض و نابرابری، فقر و بی خانمانی، بیکاری و تمامی مناسبات ظالمانه اعلام کنیم که این دنیای وارونه باید زیر و رو شود و روی پاهای خود بایستد تا زندگی شایسته ای را برای تمامی افراد جامعه فارغ از رنگ و نژاد ، مذهب و ملیت و جنسیت، رقم بزند.
طبقه سرمایه دار حاکم در قدرت، شرایطی را ایجاد کرده است که هم طبقه هایمان با معظلات و مشقات فراوانی برای زنده ماندن مجبور به هر کاری شده اند.
گذشته از تحمیل حقوق های چندین برابر زیر خط فقر بر کارگران و مزدبگیران، بخشی وسیعی از کارگران و زحمتکشان و فرودستان، ناچاراً برای زنده ماندن و تامین معیشت و داشتن لقمه ای نان، مجبور به کولبری، سوختبری و دستفروشی و حتی تن فروشی، و زباله گری شده اند تا برای زنده ماندن لقمه ای نان به دست آورند.
این جامعه ای است ( جامعه وارونه) که ستمگران، غارتگران اختلاص گران و چپاول گران سرمایه دار در این کشور رقم زده اند.
طبقه حاکم ( سرمایه داران و مفت خوران و کاسه لیسان این سیستم) برای داشتن سود هر چه بیشتر تلاش کرده و تلاش خواهند کرد که نقاق و چند دستگی را در میان کارگران ایجاد کنند تا طبقه کارگر در صف واحد متشکل و منسجم نشود.
هر درجه از ایجاد تفرقه و تشتت و پراکندگی بین کارگران، مساوی است با ادامه و تشدید استثمار، فقر و فلاکت و نداری و… و ادامه حاکمیت ظالمانه سود پرستان.
طبقه سرمایه دارد با ایجاد تفرقه بین کارگران شاغل و کارگران بیکار، زن و مرد ، پیرو جوان ، تفرقه بین ملیت های مختلف، برجسته کردن یک ملیت و زبان خاصی نسبت به دیگر ملیت ها و دیگر زبان های مادری، بر جسته کردن یک فرهنگ در تقابل با دیگر فرهنگ ها، ایجاد رقابتها و رویکرد های فردگرائی، به وسیله تمام دستگاه های رسانه ای و تبلیغاتی موجود خود، تلاش کرده و تلاش خواهد کرد که در اشکال مختلف از اتحاد و همبستگی طبقاتی کارگران با دیگر مزد بگیران و فرودستان و مدافعین طبقه کارگر جلو گیری کند تا زمینه های همکاری و اتحاد برای همبستگی و همیاری در راستای رسیدن به آزادی، برابری و رهایی را مانع ایجاد کند.
بیماری کوید ۱۹، جان انسانهای بیشماری را گرفته و میگیرد.
باعث و بانی این مرگ و میرها، سیاستهای ضد انسانی سرمایه داران و سودپرستان در قدرت است که تمامی امکانات اجتماعی و درمانی را که پولی ( کالایی ) کرده اند .
در صورتیکه دسترسی به امکانات درمانی و پزشکی در جامعه کاملا باید رایگان و در اختیار تمامی مردم باشد نه محلی برای کسب سود و انباشتن سود سرمایه داران.
اقدام برای واکسینه کردن رایگان و فوری تمام آحاد جامعه باید در دستور مراکز بهداشتی و درمانی قرار گیرد تا جلوگیری شود از کشتار عامدانه کارگران و فرودستان جامعه، توسط سود پرستان سرمایه دار.
سال گذشته نیزسال سختی برای کارگران، بازنشستگان، زحمتکشان و اکثریت مردم در ایران بود، اما در همین شرایط سخت، کارگران و زحمتکشان جسورانه دست به اعتصاب و اعتراض و گردهمائی زده اند.
گرچه کماکان دستگیری، زندان و شکنجه، شلاق و بیکاری و اذیت و آزار توسط حضرات در قدرت، با کمک نیروهای نظامی و قضایی! تعطیل ناپذیر عایدمان شده، اما موفق شدیم اعتصابات را به خیابانها بکشانیم و صدای اعتراض و خواستهای خود را به گوش هر چه بیشتر مردم رسانده و همبستگی و همراهی آنها را جلب کنیم.
سندیکاهای کارگری، سندیکای هفت تپه، سندیکای شرکت واحد و دیگر کمیته های کارگری و فعالین کارگری ، کانونها و نهادهای بازنشستگان و معلمان و زنان و دانشجویان نزدیکتر و همسوتر شده است.
البته نکته مهم در چنین شرایطی مبارزه فقط با سرمایه داران حاکم و کنونی نیست، بلکه در مقابل تمامی آلترناتیوهای سرمایه داری خارج از قدرت هوشیار بود و با آنها هم باید مبارزه کنیم.
خواست ما در روز اول ماه مه امسال نیز تامین معیشت همگان و تضمین یک زندگی درخور انسانی است، همه مردم باید از امکانات درمانی و آموزشی رایگان برخوردار باشند، زندان و شکنجه باید برچیده شود، تبعیض و نابرابری زنان و خشونت علیه آنان متوقف و ممنوع شود. تمامی ملیت ها مختلف ساکن ایران و همچنین مهاجرین باید از حقوق برابر در تمامی شئونات زندگی برخوردار باشند.
عزیزان و رفقای کارگر و زحمتکش، برای رسیدن به یک جامعه انسانی و تضمیمن زندگی همراه با رفاه، آزادی و شادی، لازم است که تشکل ها کارگری و دیگر نهادهای اجتماعی خود را ایجاد کنیم و در اقدام به ایجاد تشکل مستقل و سراسری بکوشیم.
کارگران و مردم زحمتکش؛
منافع مشترک ما فراوان است برای بدست آوردن آنها، باید توازون قوا را تغییر دهیم.
ما می‌توانیم این شرایط را عوض کنیم.
مبارزه ما تنها به یک روز، آنهم روز جهانی کارگر _ اول ماه مه_ خلاصه نمی شود، بلکه مبارزه ما روزانه و به طور مداوم باید در راستای کسب منافع طبقاتی، بی وقفه در جریان باشد.
آلترناتیو ما کارگران در ایران، یک آلترناتیو ی است که منافع تمامی کارگران و زحمتکشان و مزد بگیران و فرودستان جامعه را فراهم کند، حاکمیتی که خود در آن نقش داشته باشیم ، مشورت و تبادل نظر کنیم و خود در اجرایی کردن آن دخالت گر باشیم.
حاکمیتی که هیچ کسی در حاشیه آن نیست، بلکه تمانی آحاد افراد جامعه از تمام طبقات و اقشار جامعه، با هر اندیشه و عقیده ای، خارج از ملیت، نژاد و جنسیت، مذهب و هر زبانی، در اداره کشور و سرنوشت آن دخالتگر، تصمیم گیرنده و اجرا کننده می توانند باشند.
جامعه ای که هیچ کس در حاشیه نیست، و تمام امتیازات ویژه ای که مبنای تبعیض آمیز را دارند را بی معنی خواهد کرد.
در آلترناتیو کارگران، تمامی احاد افراد جامعه با برخورداری از تمامی امکانات در راستای تسهیل شرکت و دخالتگری در تعیین سرنوشت و نیازهای جامعه و با حضور جمعی ، اداره و مدیریت شورایی را امکان پذیر می کند.
در هر کجا که هستیم باید متشکل شویم، سازماندهی کنیم و متحدانه، آلترناتیو خود را پی ریزی کنیم و به کل جامعه نشان دهیم که آلترناتیو ما برای حاکمیت آتی، داشتن جامعه ای سالم و شایسته است که داشتن نان، کار آزادی، رفاه شادی و آبادی، تنها بخش کوچکی از آن چیزی است که به دست خودمان ساخته میشود.
رمز پیروزی ما در گروسازمانیابی و تشکل یابی و اتحاد ماست.
اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران را به همه کارگران و زحمتکشان بار دیگر تبریک میگویم.
کارگران جهان متحد شویم.
فعال کارگری سندیکای ، علی نجاتی
پنجشنبه ۸ اردیبهشت۱۴۰۰
*روزت مبارک کارگر زندانی !!
محمد حبیبی (عضو کانون صنفی معلمان)
صدایش کمی خش دارد.گرم و است گیرا.مثل طبع جنوبی اش .با همان سلام اول ؛آدمی را جذب می کند.انگار رفیق گرمابه و گلستان.
همان دیدار اولمان در اوین ،اگر چه کوتاه ،اما رد پایش را گذاشت در خاطرم. تازه از انفرادی امده بود . از یک انفرادی طولانی .
امان از این انفرادی های طولانی که ذهن پر می شود از همه خاطرات زندگی.تا خالی شود ،زمان می برد .تو هی راه میروی در هواخوری و هی چرخ میزنی در گذشته تا تمام شود این خیال لایتناهی.اما مگر می شود؟ زمان می برد.
وقتی پرسید :بیکاری اذیتم می کند.اشکالی دارد اینجا مشغول کارشوم؟
فهمیدم اش .برای او که همه عمر کار کرده بود برای گذران زندگی ،کار خالی می کرد انبان ذهن اش را.
گفتم نه .چه اشکالی دارد.
مشغول شد و من میدیدم تلاش هر روزه اش را .خیلی زود پیشانی اش به عرق می نشست و صدای خش خش نفس هایش شنیده می شد.اما کار می کرد بدون گلایه.
وقت های بیکاری چرخ می زدیم در حیاط کوچک هواخوری ،سیگاری می کشیدیم و گپ می زدیم .ان موقع ها هنوز شاپور احسانی راد بود.
خیلی زود رفت و باید زمان می گذشت تا درست یکسال و نیم بعد دیداری کنیم که سرآغاز رفاقتی پایدار شود.بشود عمو شاپور.
در تهران بزرگ بود که هم بند و هم اتاق و هم سفره شدیم.رفیق گرمابه و گلستان ،اینبار بدون انگار…
صدایش خش دارد و مثل همیشه می خندد.از شرایط بند می پرسم که می دانم بدتر از گذشته است.حمام های همیشه سرد در بهار و تابستان و قطعی اب هر روزه حتی برای ده ساعت.حشراتی که نمی گذارند شب ها و در اندک سکوت روزانه کمی راحت باشی.
می دانم پیرمرد اذیت می شود اما مثل همیشه می خندد.
بی اختیار ذهنم می رود به روزهای گذشته. به مهربانی های پدری برای بچه های آبانی.
میوه ها را یکی یکی پوست می کند و می گذارد زیر تختش.سهم هر کداممان راجدا.
می گردد، یکی یکی تا پیدایمان کند و سهممان را بدهد.سهم من ،سهم علیرضا ،متین ،پویا…
مواظب است،سهم هرکس نه کم شود و نه زیاد.برابری مطلق.
وقتهایی که جارو بدست اتاق را تمیز می کند ،اعتراض می کنم که عمو بچه ها خودشان تمیز می کنند.اما گوشش بدهکار نیست.کار خودش را می کند.یکدنده مطلق…
با این پیرمرد دوست داشتنی ،شاپور احسانی راد،روزهای زیادی کتاب خواندیم و راه رفتیم و گپ زدیم.با این پیرمرد زندگی کردیم و نگاهش کردیم که همیشه درصف اول کار و تلاش است ، همیشه آن جلو ایستاده است برای اعتراض .اما نه برای خود که برای منافع جمع . ان هم بی سرو صدا ، بی هیچ نیازی به هیاهو ی رسانه.
نگاه کردیم و یاد گرفتیم و فهمیدیم که اصالت به قدمهای استوار است ،حتی اگر شانه هایت به جبر زمانه کمی خم باشد. یاد گرفتیم که اصالت یعنی بی نیازی از سوت و کف های مجازی …
حالا از راه دور به پاس استواری قدم هایش کلاه از سر بر می داریم و زیر لب زمزمه می کنیم : که روزت مبارک پیرمرد دوست داشتنی .روزت مبارک کارگر زندانی .
