در روز اول “مه” طبقه کارگر در سراسر جهان؛ همصدا و متحد باردیگر در صف میلیونی خود قرار می گیرند و در این روز بین اللملی قدرت طبقاتی خود را به نمایش می گذارند.
شعار جدی و خواست مبارزاتی این طبقه؛ پایان دادن به ستم و نابرابری است در کل جوامع طبقاتی.
در ایران تحت حاکمیت رژیم هار سرمایداری که جمهوری اسلامی با چهار دهه زور گویی و قلدری خود هر روز نان سفره طبقه کارگر را خالی می کند و بعنوان رژیمی استثمارگر، به زندگی و معیشت این طبقه اشکارا تعرض می کند و از طریق دستگاهای سرکوبگرش امنیت و اسایش این جنبش را به خطر انداخته؛ جا معه ای که پر از تضاد ودر خود شکل عصیانگری به خود گرفته؛ هر روز سیمای اعتراض در چهره ی به خشم آمده توده ها را می بینی، در چنین جامعه ای که طبقه کارگر، در جریان اعتصاب و اعتراض خود، امید و مبارزه طبقاتی را ارمغان فردای انقلاب را دست نشان می کند؛دیگر جنبش های درون جامعه را در صف متحد خود فرا می خواند.
اول ماه” مه” اگر چه برای طبقه کارگر فرصت و امکان خوبی است برای پیشروی و دست یافتن به خواست و مطالبات حیاتی، اما از سوی دیگر فرصت مناسبی است برای شکل دادن به یک حرکت توده ای و سراسری در جامعه که پایه های نظام طبقاتی را به هم ریخته و در شکل اعتصاب گسترده توجه جامعه بین اللملی را به خود جلب نماید.
اگر چه اول مه بعنوان یک سنت طبقاتی هر سال به شیوه های مختلف توسط کارگران و رهبران عملی این طبقه در گوشه و کنار ایران برگزار می شود و این روز تاریخی را گرامی می دارند؛ اما هدف نهایی رهبران عملی این طبقه و ماهیت اول مه در مبارزات کارگران ایران، دست یافتن به انقلاب کارگری است که جامعه ایران را تحت پوشش خود قرار دهد، از روزی که جمهوری اسلامی حاکمیت ننگین خود را کوبیده؛ طبقه کارگر در ان جامعه ،دست روی دست نگذاشته؛ بلکه در مقابل این رژیم ضد کارگری همیشه در نبرد طبقاتی بوده، این درک آگا‌‌‌هگرانه که جنبش کارگری در مانیفست خود ثبت کرده، تلاش چندین دهه مبارزه طبقاتی است که تا کنون به تاریخ این جنبش افزوده.
هر سال با نزدیک شدن اول ما مه، توسط فعالین سیاسی چپ و کمونیست و مدافعین حقیقی جنبش کارگری، مقالات و رهنمودهای ارزنده ای رو به جامعه کارگری ایران ارائه داده می شود که هر کدام از انها مسیر روشنی را برای طبقه کارگر هدایت می کند، اما آنچه برای همگان روشن و قابل دفاع و پشتیبانی است، بایستی مسیری را دست نشان کنیم که گامی به جلو تر جنبش کارگری را به جلو برد، اگر امروز شعار اعتصاب در مبارزه پراتیکی این طبقه، رژیم سرمایداری را متوجه خود کرده و می توان از ان تجربه ها کسب کرد، اما برای پیوستن این نوع اعتصابات، نباید تنها در محل کار به ان اکتفا کرد، بلکه پیوستن خیل میلیونی بیکاران، و توده عظیم مردم در محلات فقیر نشین و کلا مردم معترض و به جان امده را در این اعتصابات کارگری دخیل داد ؛ در این اعتصابات است که با یک برنامه مشخص و فرموله شده می توان مطالبات حیاتی که مربوط به زندگی و گذران این طبقه هست از رژیم و صاحبان سرمایه گرفت.
اعتصاب توان و نیرو را از رژیم می گیرد، وقتی اعتصابی شروع می شود صاحبان سرمایه ناچارند نیروی سرکوبگرش را به میدان بیاورد، این نیرو امکانات لازم را باید در اختیار گذاشت و از دید سیاسی رو به جامعه جهانی بازتاب پیدا خواهد کرد و از طرف دیگر اعتصاب ماهیت ضد کارگری رژیم را بیشتر به جامعه معرفی می کند، رژیمی که هر روز نان سفره طبقه کارگر را قطع می کند و کارگر اعتصابی را به زندان و زیر شکنجه قرار می دهد، رژیمی که با دردهای انباشته شده جامعه بی تفاوت بوده و هر روز مصیبتی را برای توده های مردم می آفریند؛قطعا بایستی با خشم توده ها روبه رو بوده و تا زمانی که چنین ماهیتی در ذات این رژیم باشد،اعتصاب،اعتراض در جامعه ایران وجود خواهد داشت و در نهایت باید این رژیم به نیروی متحد توده ها به زباله دان تاریخ انداخت و از بنیانش جامعه ای به دور از ستم و استثمار ساخت که بشریت درآن به آرامش و رفاه دست یابند.
اهمیت و جایگاه اول مه برای طبقه کارگر تنها ردیف کردن چند خواست و مطالبه کارگری نیست، اول مه به جنبش کارگری نظم و دیسیپلین می بخشد که چگونه در یک صف مشترک طبقاتی خود را سازمان داد برای فردای حکومت کارگری، در روز اول مه جنبش کارگری پیمان وفاداری را با همزنجیران خود تازه می کنند که با عزمی راسخ و با اراد ه ای محکم و بدون هیچ تزلزلی در مقابل رژیم و صاحبان سرمایه به جنگ طبقاتی رفته و پراکندگی را در صفوف خود بزدایند.
امسال طبقه کارگر ایران در شرایطی به استقبال اول مه می رود که بیماری کرونا جان هزاران انسان را در ایران گرفته و اکنون توده های محروم جامعه بیشتر از همه در معرض این بیماری کشنده قرار می گیرند، از طرف دیگر بیماری کرونا بهانه ای شد برای رژیم سرمایداری اسلامی تا از این طریق جلو اعتراض و اعتصابات کارگری که روزانه در جامعه ایران اتفاق می افتد بگیرد، اما کارگران و مردم ستم دیده ایران هرگز مرعوب چنین سیاستی نشدند و اعتراضات توده ای و کارگری در این یک سال گذشته که بیماری خطر کرونا جهان را تنیده؛ ادامه داشته و پرچم آزادی و برابری بر دوش این طبقه اگاه همیشه در اهتزاز بوده.
جمهوری اسلامی برای ادامه حیات ننگین خود و برای منافع طبقاتی اش، خود را سازمان داده تا هر چه بیشتر ثروت و سامان، که به نیروی عظیم طبقه کارگر خلق شده به تاراج برد و با ترفندهای سیاسی خود به حاکمیت ضد کارگری خود ادامه دهد.
خواست و مطالبات کارگران، در اول مه امسال باید خواست عاجل باشد و رژیم و کارفرمایان موظف اند در مقابل انچه در قرار و قطعنامه های اول مه گنجانده می شود تامین و پاسخ عملی خواست کارگران باشند، خانواده های کارگری و تمام اقشار کم در امد جامعه بایستی فوری واکسینه شوند و سلامتی توده های مردم باید تضمین گردد، برگزاری اول مه امسال امکان پذیر است به شرطی که بهداشت و سلامتی همدیگر را در متینگ یا رژه خیابانی رعایت گردد، و این مسئله بر می گردد به سازمان دهی رهبران کارگری در محل کار و زندگی، به امید هر چه باشکوه تر اول مه و به امید دست یافتن به خواست های بر حق که مهمترین خواسته افزایش دست مزد کارگران است که امسال جنبش کارگری در اولویت کار خود قرار داده.
زنده باد اول مه
زنده باد حکومت کارگری
١٧ اپریل ٢٠٢١
