روز جهانی کارگر روز کیفرخواست میلیونها کارگر و مزدبگیر علیه نظام بردگی سرمایه داری است. اگر تاریخ این روز با مارش طبقه ای استثمار شده آغاز شد، اکنون و در دهه سوم قرن بیست ویک این روز با مارش ۹۹ درصدی ها در تمامی جوامع ابراز وجود میکند یعنی تبدیل شدن بخشهای دیگر جامعه به نیروی کارکن و محروم از رفاه و امنیت، محروم از ابتدایی ترین نیازمندیهای زندگی، محروم از سرپناه و بسیاری دیگر از نیازهای یک زندگی نرمال. در مقطعی از تاریخ حیات انسان زندگی میکنیم که نظام سرمایه داری از قبل به بن بست رسیدنش تمام دنیا را به فقر، ناامنی شغلی و ناامنی زندگی، آلودگی بیش از حد محیط زیست، جنگ های نیابتی در چهار گوشه جهان و آخرین مورد مرگبارش کوید ۱۹، کشانده است. این یعنی پایان و مرحله گندیدگی و لجن پراکنی این نظام به روی انسانهای این کره خاکی و آبی. این روز در نظام اسلامی حاکم بر ایران، اعلام کیفرخواست کل جامعه علیه مافیای غارت و چپاول حاکم بر این کشور است.
تصویری که اشاره شد در ایران تحت حاکمیت باندهای اسلامی، توحشی به تمام معنا علیه همه شهروندان است. روز جهانی کارگر در ایران تنها اعتراض و اعلام کیفرخواست یک طبقه اجتماعی معین یعنی طبقه کارگر علیه نظام بردگی سرمایه داری نیست بلکه اعتراض تمامی بخشهای مختلف نیروی کارکن و محروم از طبیعی ترین وابتدایی ترین مطالبات و خواسته هایشان علیه مافیای اسلامی سرمایه است. اعتراض به فقر زیر خط گرسنگی است، اعتراض به احکام زندان، وثیقه و شلاق است، اعتراض علیه زن ستیزی اسلامی حاکم است، اعتراض به پدیده کودکان کار و خیابان، اعتراض به سرکوب و اعدام و اعتراض به تباهی به تمام معنا از سوی حاکمان و باندهای مفتخور و استثمارگر است.
حاکمان اسلامی مفتخور مدافع سود و سرمایه در ایران اوضاعی را برای نیروی کارکن و کل مردم بوجود آورده اند که پاسخ به آن تنها با اعتراض، اعتصاب و ابراز خشم و تنفر برای پایان دادن به آن قابل تصور است. روز جهانی کارگر روزی است که می توان خشم و عصیان کل جامعه علیه غارتگران هستی و دسترنج مردم را به نمایش گذاشت. کیفرخواست فعالین جنبش کارگری و تشکلهای این جنبش و کیفرخواست تمامی بخشهای مختلف مردم علیه وضع موجود، بیشتر از هر زمانی می تواند کل نظام اسلامی را هدف بگیرد. از مقطع دی ماه ۹۶ به این سو حکومت سرکوبگر اسلامی با بیشترین اعتراضات، اعتصابات و تجمعات اعتراضی دیگر روبرو بوده است. شبکه باندهای اسلامی غارت هستی و دسترنج کارگران و کل جامعه با خشمی عظیم به وسعت تمامی کشور روبرو هستند. روز جهانی کارگر در ایران می تواند نقطه عطفی سرنوشت ساز در ابراز خشم و تنفر کل جامعه علیه وضع موجود باشد.
با توجه به محدودیت هایی که ویروس کرونا بوجود آورده است می توان در اشکال مختلف، در شبکه های اجتماعی و از هر امکانی که مقدور و ممکن است طرح خواست دستمزدهای بالای ۱۲ میلیون که از سوی بسیاری از تشکلهای کارگری طرح شده است می تواند پرچم خواست و مطالبات کل جامعه علیه فقر در روز جهانی کارگر باشد. شعار آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی، خواست برچیدن اتهامات امنیتی علیه فعالین کارگری و دیگر فعالین عرصه های مختلف اجتماعی و دهها مطالبه دیگر را می توان با ابراز خشم و تنفر نسبت به شبکه باندهای اسلامی حافظ سود و سرمایه در هر شکل و قامتی در روز جهانی کارگر فریاد زد و به نمایش گذاشت. انتشار قطعنامه ها مبنی بر خواست و مطالبات کارگری، خواستهای معلمان، بازنشستگان، کارمندان، پرستاران و بخشهای مختلف خدماتی که سنتی جا افتاده در روز جهانی کارگر است یکی دیگر از جلوه های روز جهانی کارگر است.
جشن و شادی، پخش شیرینی، تبریک روز جهانی کارگر به همدیگر و هر آنچه که می تواند ستونهای نظم ضد انسانی حاکم را به لرزه درآورد، جلوه های دیگر این روز است.
در یک کلام مطالبه اصلی روز جهانی کارگر در ایران در نهایت یعنی پایان دادن به نظام بردگی و برچیدن بساط جانوران اسلامی سرمایه.
۱۱ فروردین ۱۴۰۰
۳۱ مارس ۲۰۲۱
ایسکرا ۱۰۸۶
