امروز خنده هایم را دزدیدند،
امروز نفسم به تنگ آمد،
امروز همه نیرو و انرژی ام،
همه کرانه هایم و دریاهایم،
همه چشمه ها و معدن هایم
همه کشتزارها و دشت هایم
همه جاده ها و پل ها و رگ هایم،
امروز چشم بادامی ها به آهستگی خانه ام را تسخیر کردند.
*
امروز روز جهانی تآتر بود اما همه سالن ها بسته،
امروز را میخواستم جشن بگیرم و نمایش ببینم اما”
اکنون در دنیایی زندگی می کنیم که به آهستگی
با یک ویروس کوچک نفس دنیا را می گیرند
و با یک امضا کشوری را پیشکش می کنند
تا در مسند زورگویی ماندگار بمانند
*
اما من از چه بگویم؟- خنده هایم را سالهاست از من دزده اند
از اشکهایم؟- سالهاست خشکیده است
از خانه ام؟- سالهاست از من دور است
از زادگاهم؟- از بی آبی و تشنگی در حال جان کندن است
دیگر چه برایم مانده؟- مُشتی واژه
اگر دزدانِ حقیقت با پاک کن واژه هایم را از صفحه هستی محو کنند
کلماتم را به باد می سپارم،
کلماتم در کُنج کشو و جعبه نمی ماند
در فضای مجازی پخش می شود
باد تند و سیال است
شاید در جایی شاخه امیدی برویاند
باد امید می رویاند، همه امیدم به باد است.
*.
بیست و هفت مارس ۲۰۲۱- پاریس
مهستی شاهرخی
