٣٢ سال قبل در حالی که فعالین کارگری در شهر سنندج برای هر چه باشکوه تر اول ماه مه خود را اماده می کردند؛گردان شوان یکی از گردان های رزمنده، سیاسی که با منشی طبقاتی سالهای پر افتخار خود را با جنبش کمونیستی و سوسیالیستی گره داده بودند و هر کدام از این عزیزان پرچم سرخ کارگران سوسیالیست را در باور و ارمانهای کمونیستی خود، نگهه داشته بودند؛ جنبش کارگری در کردستان و در قلب شهر سنندج در مقابل هارترین رژیم سرمایداری جمهوری اسلامی؛ خود را برای نبرد طبقاتی آماده می کردند؛ گردان شوان در جنگی نابرابرو تراژدی که رژیم صدام و جمهوری اسلامی در کردستان عراق به پا کرده بودند، به خاک افتادند و این برای جمهوری اسلامی پیروزی بزرگی محسوب شد.
جانباختن کمونیستهای گردان شوان اگر چه برای جمهوری اسلامی در یک مقطع” ارامشی برای خود کسب کرده بود و با این خیال پایان مبارزه و نبرد طبقاتی است؛ اما در کردستان مردم فهیم و کارگران پیشرو در شهر سنندج بار دیگر نشان دادند که راه و ارمانی که این کمونیست ها، که امروز در خاک خفته اند نه تنها به فراموشی سپرده نمیشه بلکه راه سوسیالیسم و کمونیست را برای جامعه ایران اسان تر و عزم و اراده ی توده ها را برای تشکل یابی در یک سنگر طبقاتی هموار کردند.
اگر در روزهای اواخر سال ١٣٦٦ هجری شمسی، فضای شهر سنندج، فضای غم و اندوهی برای مردم کردستان بود و جمهوری اسلامی در حالی که ١٢ تن از رفقای گردان شوان را به اسارت خود در اورده بود و در سطح شهر انها را در یک اتوبوس در جلوچشمان مردم نمایش می داد؛ مردم شهر سنندج با کینه و نفرت به این جنایت جمهوری اسلامی می نگریستند و نه تنها در ارده مردم تاثیر مخربی نگذاشت، بلکه کارگران و پیشروان شهر سنندج به روال سالهای قبل خود را برای اول ماه مه اماده می کردند، جلسات منظم و تقسیم کاری برای اول ماه مه وتلاش برای هر چه باشکوه تر کردن این روز مشغله ی تک تک فعالین کارگری آن دورە بود.
چند روز قبل از اول ماه” مه” در تمام محلات شهر سنندج تراکت و تبلیغات کارگری و سوسیالیستی پخش گردید به طوری که جمهوری اسلامی هراسان و گیج کرده بود، در اردیبهشت سال ١٣٦٧ شهر سنددج کاملا فضای کمونیستی به خود گرفته بود و این حرکت عظیم کارگری توان و انرژی بیشتری به مردم شهر سنندج و خانواده جانباختگان گردان شوان داده بود.
سرانجام مراسم اول ماه مه سال ١٣٦٧ در دبیرستان رنچ اوری در قلب شهر سنندج به شیوه ی با شکوه و مستقل و سوسیالیستی که سخنرانی، خواندن قطعنامه،سرود و نمایشنامه کارگری به خود گرفته بود برگزار گردید و در سال ١٣٦٨ نیز با شکوه تر از سال قبل مراسم اول ماه مه برگزار گردید و این حرکت عظیم نشان از آن بود که ارمانی که جانباختگان گردان شوان انتخاب کرده بودند و برایش جنگیدند؛ کارگران و زحمتکشان کردستان نیز جسورانه و بدون هیچ تزلزلی به این راه عزیزان ادامه دادند و امروز جنبش کارگری در کردستان همراه و هم نظر با درس های کمونیستی و سوسیالیستی ان دوره می باشند که کمونیست های کردستان و به ویژه رفقای گردان شوان پرچم دارش بودند.
هدف از این نوشته اگر چه یادی است از کمونیستهای گردان شوان؛ اما تاکید و وفاداری به آرمان و باورهای است که این عزیزان به طبقه کارگر و مارکسیسم داشتند هست.
اگر به مارکسیسم و کمونیست اعتقاد داریم و اگر هنوز مبارزه طبقاتی در منش و باورهایمان موج می زند، باید سیمای رفقای گردان شوان، رنج هایشان و هر انچه در کردار انها بود سرمشق مبارزه خود قرار دهیم.
متاسفانه بعد از مرگ رفقای گردان شوان و انشعاباتی که تاکنون در ” کومه له ” اتفاق افتاده؛ هر کدام با بیانی غیر کارگری و کمونیستی از این عزیزان یاد می کنند و بیشتر تلاش دارنداز زاویه ی ناسیونالیستی و محلی به زندگی نامه ی انها بپردازند؛ در حالی که ستراتیژی کمونیستی هر کدام از این عزیزان جانباخته برای جنبش کارگری مشخص است و کسی نمی تواند این حقیقت را پنهان کند.
هر کدام از این جریانات واگر جناح راست ” کو مه له” را هم به آنها اضافه کنم؛ امروز هیچ کدام از انها از باورهای سوسیالیستی این عزیزان دفاع نمی کنند؛بلکه با سازش و زیر لوای همکاری با جریانات ارتجاعی محلی، امروز سیاست دیگری را تعقیب می کنند که با سنتهای کمونیستی و رادیکالی جانباختگان گردان شوان هیچ گونه همخوانی ندارد؛ انها شعور طبقاتی مردم کردستان به ویژه خانواده جانباختگان گردان شوان را دست کم گرفته و با یاد کردنهای که بیشترتبدیل به یک آیین خشک شده هر سال این جریانات با روایت های غیر طبقاتی از این عزیزان یاد می کنند.
بهترین گرامی داشتن از رفقای جانباخته گردان شوان و برای ادامه راه این عزیزان، باور به کمونیست و سوسیالیسم و مبارزه طبقاتی است که تک تک عزیزان گردان شوان به ان باور داشتند و تا آخرین لحظه های شیرین زندگی شان به سوسیالیسم و به کمونیست وفادار ماندند.
هرسال توسط حکومت اقلیم کردستان مراسم های به مناسبت فاجعه ی شیمیای ٥ هزار مردم بی دفاع مردم حلبجه برگزار می شود در حالی که خون رفقای گردان شوان امیخته با ٥ هزار انسان بی گناه شد، این سوالی است که هیچگاه پاسخ نمی گیرد و کومه له که سالها با اتحادیه میهنی دوست و رابطه صمیمی دیپلماسی دارد این سوال را مطرح نکرد که چرا نام رفقای گردان شوان که هم زمان با ٥هزار انسان بی دفاع جان باختند هیچ وقت نامی از انها را نمی اورد و در اقلیم کردستان یادگاری از این عزیزان وجود ندارد؟ عزیزان جان باخته گردان شوان، غم تمام انسا نهای رنج دیده را در سر داشتند و این افتخار بزرگ؛ همیشه نصیب کمونیست های است که سر فرازانه به جنگ نابرابری رفته اند.
در پایان یاد عزیزان گردان شوان همراه با ٥٠٠٠ هزار انسان بی دفاع مردم حلبجه را گرامی می دارم.
٢٤ اسفند ١٣٩٩
