«مرگ پایان زندگی نیست»
متاسفانه کمال محمدی در دوم فوریه ی ۲۰۲۵میلادی، بعد ظهر از روز یکشنبه بر اثر بیماری سرطان حیات را بدرود و چشم از جهان فرو بست…
برای ما رفقای قديمی مرگ «کمال محمد» لحظه‌های تلخ، پایان یک رفاقت، پایان لحظه‌های باهم بودن در مبارزه با جمهوری اسلامی و راهپیمائی های اعتراضی و آکسیونها ی «زن، زندگی، آزادی» جلسات سیاسی، مبارزه علیه نابرابرها، همچنان هوای همدیگر را داشتن،گاها لبی با هم تر کردن و چند بیت شعر را خواندن بود…
کمال محمدی ۴۵ سال در همراهی با کومله سازمان حزب کمونیست ایران مشغول مبارزه بود عاشق قلم و کتاب بود ذوقی برای شعر نوشتن و قصه های کوتاه داشت، از آثار او کتابی از خاطرهای تلخ و شیرین مبارزات سیاسی بجا مانده است، کمال رویای سرنگونی جمهوری اسلامی با امید به رسیدن جامعه‌ی برابر و انسانی زندگی می کرد…
حقیقت اینکه تسلیت، تسلای درد نیست التیامی برای تسکین درد عزیز از دست رفته نیست. چهار دههٔ رفاقت از لحظه‌های تلخ و شیرین از رفیق قدیمی یادگار های بجا ماندنی از او زدودنی نیست.
مرگ دردناک است اما همه چیز نیست، پایان زندگی نیست، با خاطرات شیرین او ادامه دارد…
برای بازماندگان عزیز از دست رفته نه تنها احساس همدردی بلکه آرزوی صبوری می کنم،
چیزی بگو
انگار که دل را از جانت برداشتند
انگار که هوش از سرت پريده
صورتت هنوز رنگ زندگی‌ست
چیزی بگو
برای آخرین بار
تو که از طوفانها گذاشتی
ای قهرمان قصه های تلخ و شيرين زندگی…
۳ فوریه ۲۰۲۵میلادی “شمی صلواتی
