در والا نگاه داشتن پنجاه و چهارمین سال حماسه سیاهکل
پنجاه و چهارمین سالگشت حماسه سیاهکل را در پیش رو داریم. پنجاه و چهار سال پیش آزاده انسان های که “نه گفتن” به خود کامه گان یعنی کسانی که زندگی میلیون ها انسان زحمتکش را یکجا خرج رفاه و عیش و عشرت خود و اطرافیانشان میکنند را سرمشق خودکرده و با سری افراشته و عزمی آهنین عملا با دست خالی به جنگ حکومتی سرکوبگر با ارتش چند صد میلیونی و سلاح های پیشرفته، رفتند. آن جان های شیفته نیک میدانستند که بازنده حتمی این جنگ یکطرفه خواهند بود.اما، آنان نه برای رسیدن تغییرآنی حکومت و بقدرت رسیدن خود، بل سخت براین باور بودند که میباید طلسم تضاد حاکم بر جامعه ( تضاد قدرت مطلق حکومت با قدرت مطلق تسلیم و سکوت حاکم بر جامعه) را شکسته و طرحی نو برای بزانو درآوردن دیکتاتوری حاکم (حکومت اقلیت) و برقراری حکومت اکتریت (کارگران و زحکتکشان) بیاندازند. آنان جان خود را “فدای” کسانی کردند که “خلق” می نامیدندشان و از این رو نام “فدایی خلق” را بر خود گذاشتند. فدا کردن جان زلالشان ابدا بمعنای مذهبی آن یعنی جان در راه “ایمان و عقیده” گذاشتند نبود. چرا که نیک میدانستند که هم “ایمان” و هم “عقیده” بار مذهبی داشته و مذهب “افیون” خلق هست و تفکر کرختی و تسلیم حاکم بر اکثریت مردم جامعه در مقابل دیکتاتوری حاکم ناشی از سلطه خرافات و مذهب القا، شده بر آنان هست و بس. برخلاف مغرضان و ناآگاهان، نه این مبارزه یک “مبارزه جدا ار توده ها” بود چرا که خواست آن آزاده انسان ها نه مبارزه برای گرفتن قدرت بود (و نیک میدانستند که انقلاب نه کار پیشاهنگ توده، بل کار توده هاست و آنان میخواستند تسلط تفکر کرختی، سترون بودن، و تسلیمی که همین مغرضان بر جامعه تزریق کرده بودند را از بین ببرند) و نه حمایت از “خلق” بمعنای مسخ شده آن از جانب این مغرضان یعنی “پوپولیستی” بودن. چرا که آگاهان بخوبی میدانند که تفکر پوپولیستی به آنانی گفته میشود که با تبلیغ خواست های مردم و گنجانیدن آن در برنامه سیاسی خود در راستای دریافت رای آنها (بعبارتی دنباله روی از توده ها) روانه کار و زار انتخاباتی برای بدست آوردن قدرت میشوند. “فدایی خلق” نه سر انقلاب کردن و بقدرت رسیدن داشتند و نه دنباله رو خلق بودند. بل در پی شکستن مطلق تسلیم و ترس اکثریت مردم جامعه در راه شکست مطلق زور و سرکوب و قدرت حاکمه بودند و بس.
پنجاه و چهار سال از آن روز تاریخی میگذرد و در حالی که تنها وحشت قدرت مطلق کنونی (وعاشقانه سیستم سرمایه داری) از روی اوری مردم بخصوص جوانان به راه و اندیشه فدایی خلق هست، این راه و اندیشه والا و اثرگذار در نزد بسیاری که این نام را برخود نهاده اند لوس شده و تبدیل به خریدن وجهه برای خود و همفکرانشان.
رهروان سازمان چریکهای فدایی خلق ایران وظیفه مبرمی برای نشان دادن واقعی راه مبارزه و اندیشه به جامعه داشته و ما برآنیم که در توان خود این مهم را به انجام رسانیم.
