سالها بعد، فرانسه در تصمیمی مشابه و برای خوشامد ج.ا. به دفتر مرکزی مجاهدین خلق ایران یورش برد، مریم رجوی، و اعضای عالیرتبه آن سازمان را دست بسته به بازداشتگاه منتقل کرد. این حرکت با اعتراض شدید هواداران مواجه شد، تا به آن حد که برخی اقدام به خودسوزی کرده و شعله خشم آنها تا به آن حد رسید که بازداشت شدگان با سلام و صلوات به خانه های خود بازگشتند.
ج.ا. حال، در زمانیکه در ضعیفترین و تدافعی ترین مرحله حیات خود قرار دارد، سفیر فرانسه را به وزارت امورخارجه احضار کرده و «در اعتراض به میزبانی فرانسه از گروهک تروریستی منافقین» موضعگیری کرده است.
از این حرکت نبایستی به آسانی گذشت، چرا که ماهیت دولت های مختلف فرانسه بارها ثابت شده که اهل مذاکره و معامله و سازش هستند، و اگر بدانند که ج.ا. حاضر است هرچه روی میز دارد را تقدیم کند ولی ضعیفتر از آنی که هست نشود، بدون شک، سناریو های گذشته تکرار خواهد شد، و موجی علیه مجاهدین به حرکت درخواهد آمد.
از سوی دیگر، همه اینها می تواند تنها بخاطر گرهمائی هواداران مجاهدین در سالروز ۱۹ بهمن باشد.
هرکدام که باشد، ج.ا. و فرانسه در حال بده بستان بر سر ژتون مجاهدین هستند.
آنچه که نمی فهمند اینست که مشکل دیگر مجاهدین و رضا پهلوی و اپوزیسیون خارج از کشور نیست، مشکل در داخل کشور، بخاطر اعتراضات، اعتصابات همگانی، عصیان زنان، و کانون های شورشی است که در حال قوام گرفتن است.
