این سرتیتر نوشته‌ای در سایت بی‌بی‌سی است.
ولی آیا مردم انتخاب دیگری دارند؟
حالا اگر در اروپا مردم از عصبانیت و یا نارضایتی از دو حزب سنتی حاکم لااقل به حزب‌های کوچک‌تری پناه می‌برند ولی در آمریکا چنین امکانی هم نیست. برای یک ابر قدرت این سوسول بازی‌ها و این بازی‌های دموکراتیک و چنگ و دعواهای چند حزب در حکومت بهیچ وجه مقبول نیست و دست و پا گیر و وقت و انرژی تلف کردن و جنگ اعصاب و آب به آسیاب ابر قدرت رقیب ریختن است! در مورد ابر قدرت‌های دیگر هم از قبیل چین و روسیه هم، چنین است. همگی کاپیتالیستی هستند ولی با عناوین مختلف.
آمریکا با عنوان دموکراسی پارلمانی و دو حزب حاکم آن تاکنون مخصوصا در سیاست خارجی آنقدر به هم نزدیکند که فرق چندانی نمی‌کند کی در راس حکومت است و سرمایه‌داران بزرگ آمریکا به هر دو حزب برای مبارزات (نمایشات و سیرک ۱۰۰ ها میلیون دلاری که هم مدیای رسمی و غیر رسمی و فضای مجازی و و و برای مدتی طولانی برنامه هایشان را پر می‌کنند.) آره به این کاندیدا های انتخاباتی کمک مالی می‌کنند و هر کی ببرد آنها (سرمایه‌داران) مثل همیشه برندگان واقعی هستند.
چهار سال قبل ترامپ در مقام ریاست‌جمهوری آمریکا آنقدر اعصاب خرد کنی کرده و مردم را عصبانی کرده بود که رای‌دهندگان آمریکا به جو بایدن پناه بردند. و این پیر مرد مریض، خودخواه و نالایق که دو جنگ بزرگ را در اوکراین و جنگ اسرائیل بر علیه فلسطین را در کارنامه خود دارد و دنیا را تا مرز جنگ جهانی دیگری پیش برده، به کلی اعتماد رای دهندگان (حتی سیاهپوستان، لاتین‌تبار ها، و عرب و مسلمانان) را از دست داد و هیچ شانسی برای کاملا هریس بیچاره (کاندید اجباری و تحمیل شده دموکرات‌ها) باقی نگذاشت که پیروز شود و چون دموکراسی پارلمانی است و انتخاب دیگری غیر از هریس و ترامپ نبود مردم آمریکا گفتند:
از طلا گشتن پشیمان گشته‌ایم
مرحمت فرموده ما را مس کنید
و ناچار دو باره به ترامپ رأی دادند.
و اگر تا چهار سال دیگر هنوز زنده بودیم شاهد تکرار این داستان خواهیم بود! می‌بخشید تا دو سال دیگر و شروعی دیگر!
–
حمید رحمانپور
۰۷.۱۱.۲۰۲۴
