هفته گذشته گسترش جنگ صهیونیستها و حزب الله لبنان سطح درگیریهای این دو قطب ارتجاعی را در منطقه خاورمیانه بالا برد و جنایت بیشتر افرید.
ماجرا اینست که صهیونیستها توان ورود زمینی به جنوب لبنان را ندارند و مجبور شده اند برای فشار بر حزب الله از متدی استفاده کنند که خودشان در آن تبحر دارند یعنی عملیات تروریستی .
برای اولین بار صهیونیستها از انفجار پیجرها و بی سیمها و لوازم الکترونیک استفاده کردند و هزاران دم را که برخی کودک و افراد غیر نظامی بودند کشتند و مجروح کردند. دنیا به حیرت افتاد که تا چه حد رژیم کثیف صهیونیستی و اپارتاید اسرائیل از قید و بند پرنسیبهای موجود بشری بیرون است و تا چه حد امپریالیستهای غرب حاضرند به این رژیم کمک کنند در این جنایتها.
حزب الله لبنان نیز حملات موشکی خود را به مناظق غیر نظامی اسرائیل توسعه داد که به مناطق غیرنظامی و زیر ساختهای اسرائیل گسترش یافته و عملا این سر تروریستی منطقه خاورمیانه را به لبه جنگ و سیعتر منطقه ای نزدیک می کنند.
این اولین باری است که تروریزم از راه دور به این وسعت و خشونت در منطقه خاورمیانه استفاده می شود و نشان می دهد که کاربرد تکنولوژی جنگی تا چه اندازه بشریت را تهدید می کند.
منظقه خاورمیانه بعنوان بخش بسیار مهمی از نبرد جهانی بر سر کسب قدرت امروزه به مرکز اصلی جنایت بر علیه بشریت تبدیل شده و نگرانی اینست که این جنگ حتی از این سطح هم بالاتر رود.
رژیم صهیونیستی اسرائیل افسار پاره کرده و به جلو می تازد تا “قدرت بازدارندگی” قدیم خود را بازبیابد و همه شواهد دال بر اینست که ۷ اکتبر سال گذشته که نیروهای فلسطینی ساکن غزه به غزه ورود کردند به واقع تاریخ منظقه خاورمیانه ورق خورده و دیگر اسرائیل و صهیونیستها پشمشان ریخته و امکان بازگشت به موقعیت قبلی را ندارند و هر چند جنایت بیافرینند بیشتر در خون و جنایت خود غرق می شوند.
بنظر می رسد که راهی بجز پایان صهیونیزم و اپارتاید برای پایان این بحران وجود ندارد. این انفجارهای از راه دور صهیونیستها این بمبارانهای نقطه زن و موشکبارانها علامت پایان دوران و اغاز دوران دیگری در تاریخ بشریت است.
متاسفانه هر زمان که بشریت قدمی به جلو گذاشته می باست تاوان بدهد خون بدهد و نفله شود.تاریخ بیاد ندارد که هیچ روند گذاری با صلح و ارامش انجام شده و علتش مقاومت طبقات حاکم بوده و خواهد بود.
راستی اگر کمونیستها در ایران حاکم بودند و صهیونیستها هم در اسرائیل ایا ماجرا متفاوت بود؟
جکمتیستها می گویند که بله!اما من می گویم که صهیونیستها و امپریالیستها با اسلام سیاسی خصوصا در جنگ نیستند .شاخه های اسلام سیاسی از رژیم اسلامی تا طالبان تا القاعده و داعش همه ساخته ها و دستمالهای صهیونیزم و امپریالیزم غرب بوده اند که دوره ای افسار پاره کردند .مسئله بسیار ریشه دارتر است.
اگر کمونیزم و سوسیالیزم در ایران و منطقه خارمیانه قد الم کند و دنبال رهبری طبقه کارگر باشد اگر تلاش شود سرمایه داری به پائین کشیده شود و ازادی اکثریت جامعه تامین شود اتفاقا جنگ بسیار عمیقتری خواهد بود که ذات و ماهیت نظام سرمایه داری زیر سوال خواهد رفت و تردیدی نمی بینم که اون جنگ جهانی تر و وحشتناکتر از جنگ گنونی خواهد بود چرا که به درون اسرائیل و اروپا و امریکا سرایت خواهد کرد.
قدرت گیری کمونیزم و سوسیالیزم خواهی منطقه ای نخواهد ماند و احرالزمان واقعی تاریخ بندگی و استثمار بشر فراخواهد رسید و این صحنه ها که می بینم در مقابل اونزمان سیار کاریکاتوری خواهد بود.رژیم اسلامیها و طالب
باید واقعیت را به مردم ایران دنیا اعلام کرد اروی نهائی نباید گریخت بلکه باید اماده شد.
رستاخیز نهائی بردگان منطقه ای نخواهد ماند و سرمایه داران و جنایتکارانشان بسیار متحد تر وارد صحنه خواهند شد.
برای ساختن تاریخ واقعی انسان باید اماده شود که از دریائی از خون سختی عبور کند راه گیزی نیست و خودفریبی و دگر فریبی نباید کرد.
صحنه های کنونی که می بینیم ما را باید به فکر بیندازد.اگر حکومت صهیونیستی در مقابل مردم منطقه به بهانه مبارزه با حماس و حزب الله و رژیم اسلامی این حد درنده خوئی دارد تردید نباید داشت که امپریالیستها و سرمایه داران برای حفظ قدرت خود دهها برابر خواهند کرد.
راه مسالمت امیز برای پایان این تاریح وچود ندارد هر قدر خطر کمونیزم جدی تر شود خطر جنایت افرینی امپریالیستها و لاشخورهای منطقه ای سرمایه داران افزون خواهد یافت و زمانی را خواهیم دید که امثال حزب اللهی ها و طالبانها و داعشی ها کنار برادران صهیونیستشان یکپارچه بر علیه طبقه کارگر خواهند ایستاد.
این ماجرا بارها اتفاق افتاده و از رویاروئی نهائی نباید گریخت بلکه باید اماده شد و سازمان داد تا اون رورویاروئی کمتر تلفات داشته باشد.
صجنه های کنونی را خوب بیاد داشته باشیم و خود را اماده کنیم.پایان نظم کثیف سرمایه داری اخرالزمان بندگی در تاریخ بشریت است و انسان بالاخره متولد خواهد شد.دردی که باید با اگاهی و سازماندهی انرا تخفیف داد و از ان گریزی نیست.
