برگی از تاریخ جنبش کمونیستی ایران- دهه ی ۶۰،
ﺍﺳﻨﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ »ﮐﻮﻣﻠﻪ« ﺑﺎ » ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ«
ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﻫﺎﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﺍﺯ: ﺭﻓﻴﻖ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﮐﺎﺋﺪﭘﻮﺭ
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ
ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﻋﻤﻠﻲ ﺷﻌﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﻗﺪﻡ ﻭ ﭘﻲ ﮔﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺮﺑﺎﺯ ﻟﻐﻮ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺁﻧﺪﺳﺘﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ – پیش ﺍﺯ ﺗﺼﺮﻑ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺼﺮﻑ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ- ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺍﻃﻼﻉ ﻭ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﺷﮑﺎﺭﺳﺎﺯﻱ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺻﻴﺎﻧﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ
پرﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﻭ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺍﻧﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﻣﻨﻴﺘﻲ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻱ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﺩ –ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻋﻠﻞ ﺁﻥ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ توده ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮﺩ– ﺣﺘﻤﺎ ﻭ ﺑﻲ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻓﻲ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﮔﺮﺩﺩ. ﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻭ ﺍﻗﺴﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻫﺎﻱ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺩﻱ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻟﻐﻮ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻭ ساﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﺮﺍﻕ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺩﻭﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺧﻮﺩ ﻓﻲ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻭ ﻗﻴﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺳﺮﻱ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﻣﻮﺍﺯﻳﻦ ﺍﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎﻳﻲ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﮔﺮﻱ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻧﻘﺾ ﻭ ﻟﮕﺪﻣﺎﻝ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ. ﮐﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻳﮏ ﺷﻌﺎﺭ ﺻﻠﺢ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﻃﻠﺐ ﻗﻄﻊ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﻮﻣﻲ ﺭﺳﻤﺎ” ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺻﻠﺢ ﻭ ﻫﻤﮑﺎﺭﻱ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺤﺎﺭﺏ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺍﺭﺗﺠﺎﻋﻲ ﻣﻨﻌﻘﺪ ﺳﺎﺯﺩ. ﻭﻟﻲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﺭﻳﺸﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ – ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﻴﻮﻩ ﻟﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺷﻌﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻫﻤﻪ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺍﺭﺗﺠﺎﻋﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ برﻳﻢ. ﻟﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۰۴-۵ ) ﭼﻨﺪﮐﻠﻤﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ( ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﮔﺰﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﻓﺸﺎﮔﺮﺍﻧﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻨﺸﻮﻳﮏ ﻫﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻓﻌﺎﻝ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺗﻴﮏ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﺎﻱ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ) ﻥ.ﮎ.ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺣﺰﺏ ﺑﻠﺸﻮﻳﮏ- ﮒ.ﺯﻳﻨﻮﻭﻳﻒ ( ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺮﺯ ﻣﻌﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ، ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻲ ﻗﻴﺪﻭﺷﺮﻁ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻱ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ » ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻟﺖ« ﻳﺎ ﻧﻪ » ﻋﺒﻮﺭﮐﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ« ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﺮﺡ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺮﺯﻫﺎﻱ » ﻣﻠﻲ« ﻳﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﻧﺒﺮﺩ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﺑﻄﻲ ﺑﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ – ﮐﻤﺘﺮ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ. ﻭﻟﻲ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ. ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺗﻀﺎﺩﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﻌﻴﻨﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺍﻳﻦ ﻳﺎ ﺁﻥ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻋﻘﺪ ﺍﺗﺤﺎﺩﻫﺎﻱ ﺗﺪﺍﻓﻌﻲ ﻭ ﺗﻌﺮﺿﻲ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ » ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻨﮓ ﺍﺭﺗﺠﺎﻋﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﻨﻲ« ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺗﻲ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ »ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻗﻴﺪﻭﺷﺮﻁ« ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ. ﻭﻟﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﻓﺸﺎ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺍﺑﻄﻲ ﺑﻲ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﻳﮏ » ﺑﻲ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﻲ« ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ؟! ﻟﻐﻮ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﻋﻴﺎﻥ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎﻥ » ﻭﺍﺭﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ« ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﺎ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﭘﺲ ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﻡ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﻟﻐﻮ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ. ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﻣﻼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﮐﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﻔﺎﻇﺎﻥ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﭘﺮﺩﺍﺯﺍﻥ ﺑﺪﺍﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ »ﻫﻤﻪ ﺍﭘﻮﺯﻳﺴﻴﻮﻥ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻋﺮﺍﻕ ﮐﻤﮏ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ.« ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ، ﺷﻴﻮﻩ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺷﻴﻮﻩ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻲ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﻣﻴﻞ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻤﮑﻲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻻﻳﺰﺍﻝ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺘﮑﻲ ﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻟﻐﻮ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﻟﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻘﺎﺗﻲ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺭﺍ ﻃﺮﺡ ﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺣﻞ ﻧﻤﻮﺩ. ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺰﺏ ﻳﮑﭙﺎﺭﭼﻪ ﻟﻨﻴﻨﻲ –ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺯﻳﺮ ﻧﺎﻡ ﻣﻮﻧﻮﻟﻴﻨﻴﺴﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻘﺎﺩﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ – ﺣﺰﺑﻲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺭﻭﮐﺮﺍﺗﻴﺴﻢ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺭﻭﻱ ﮐﻮﺭﮐﻮﺭﺍﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ ! ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ، ﺣﺰﺑﻲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﻣﺒﺎﻧﻲ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ– ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﻲ ﻃﺮﺡ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ » ﻣﻤﮑﻦ« ﻭ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺸﺎﺟﺮﺍﺗﻲ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺍﻋﻀﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻮﺩﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﻢ ﻭ ﮐﻴﻒ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺴﺘﻘﻼ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ-ﺍﻣﻨﻴﺘﻲ ﻭﻳﮋﻩ، همه چیز
ﺩﺭ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ.
«سانترالیسم ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ» ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻭﺿﺎﻋﻲ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭ ﻳﮏ ﺷﺮﻁ ﺁﻥ ﻟﻐﻮ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ “ﺳﺮ” ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ، ﻟﻐﻮ ﺩﺳﺘﺠﺎﺕ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻭ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺧﺎﺹ، ﻟﻐﻮ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ
ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩ.
ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮐﺘﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﻲ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ. ﻟﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﻣﺜﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻤﺪﻩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻫﻤﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﺽ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﭘﻠﻤﻴﮏ ﻫﺎ، ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ، ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﺣﺰﺏ ﺑﻠﺸﻮﻳﮏ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﻟﻨﻴﻦ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﻋﻤﻞ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻭ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎﺕ، ﻋﻤﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺭﻫﺒﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﻤﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺩﻋﺎﻫﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻳﺎ ﮐﺎﺫﺑﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻴﺰﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺍﺯ ﺑﻌﻀﻲ ﺟﻬﺎﺕ ﻋﮑﺲ ﺁﻥ ﺭﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ! ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﭼﺮﻳﮏ ﻫﺎﻱ ﻓﺪﺍﻳﻲ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺣﺰﺏ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۵۹ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ) ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﺭﺷﺪ ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﺣﺰﺏ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺍﺭﺷﺪ ﺱ.ﭺ.ﻑ.ﺥ.ﺍ، ﻓﺮﺥ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ. ( ﮐﻮﺷﺶ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺣﺘﻲ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻌﻴﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﻏﻠﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ »ﺍﻳﻦ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ
ﺷﺮﻃﻲ ﺍﻳﺠﺎﺏ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.« ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ ! ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺑﺮﻣﻼ ﺷﺪ ! ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮏ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻓﻌﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ، ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ: ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﻫﺎﻱ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ. ﻭﻟﻲ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺻﺪﻣﺎﺕ ﺟﺪﻱ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱ ﻭﺍﺭﺩﻧﺴﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻠﻞ، ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻟﻐﻮ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﺳﺮﻱ، ﮐﻤﻴﺘﻪ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ، ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻠﻴﻪ ﺍﺣﺰﺍﺏ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎ –ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺠﺎﺯ ﺍﻣﻨﻴﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ– ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ. ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩ توﺿﻴﺤﺎﺕ ﻻﺯﻣﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺿﻤﻴﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻧﻤﻮﺩ. ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﺭﺳﻤﻲ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻧﺒﻮﺩﻩ بلکه ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻨﻲ ﻭ ﺳﺮﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﺎ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﺪﺍﺭﮐﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻋﻤﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭﺳﻤﻲ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺳﺎﻝ ۶۰ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﺋﻴﺰ ۶۱ ﻭ ﭘﺎﺋﻴﺰ ۶۴ ﺑﺪﻳﻨﺴﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺯ ﻣﺘﻮﻥ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﻟﻐﻮﻱ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻭ
ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﭘﺮﺍﺗﻴﮏ ﺁﻥ، ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﻨﺎﺩﻱ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
-۱ ﭼﻨﺪ ﺳﻨﺪ ﺍﻭﻟﻴﻪ ، (۱۳۶۱)
ﺩﺭﺳﺎﻝ ۱۳۵۹، ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﺭﺗﺠﺎﻋﻲ، ﻣﻮﺝ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﻭ ﺷﻮﻭﻳﻨﻴﺴﻢ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﻃﻠﺒﻲ، ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﻓﺖ. ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ ۵۷-۸ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ ﺩﺭ ﺻﻔﻮﻑ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺭﺧﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺗﻲ ﮐﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺑﺎ ﻋﺪﻡ ﻭﺿﻮﺡ ﻣﺒﺎﻧﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺳﻄﺢ ﻧﺎﺑﺎﻟﻎ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﻭ ﻫﺠﻮﻡ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﺎﺕ ﻳﮏ ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺩﻓﺎﻉ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺍﺳﺎﺱ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﻃﻠﺒﻲ ﺑﺮ ﺟﻨﮓ ﺩﻭ ﺟﺒﻬﻪ ﺍﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻥ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ » ﺗﻬﺎﺟﻢ« ﻭ » ﺗﺠﺎﻭﺯ« ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﻭﻟﺖ »ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﺎﺭﻓﻲ« ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺭﺍ – ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺿﺪﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ – ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻳﺎ »ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ« ﺳﺎﺯﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ »ﺟﺒﻬﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﺴﺘﻘﻞ« ﻳﺎ »ﺟﺒﻬﻪ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺩﻓﺎﻉ« ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﺷﺎﻥ ﺣﺘﻲ ﺷﺮﻡ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭﻳﺘﻨﺎﻡ، ﮐﺮﻩ ﻭ ﺁﻟﺒﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺘﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﻭ »ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮔﺮﺍﻥ« ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻬﻴﻴﺞ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﮏ ﺧﻂ ﻣﺸﻲ ﺑﺎﻟﻨﺴﺒﻪ ﺟﺎﻣﻊ ﺗﺒﺎﺭﺯ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻌﮑﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻭ ﺗﻌﺮﺽ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﻱ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺖ ﻫﺎ، ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺭﺗﺠﺎﻋﻲ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺗﺒﺪﻳﻞ »ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺍﻧﻘﻼﺏ« را ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ
«انارشیست و پاسیفیست» (ﭘﺎﺳﻴﻔﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﻓﺎﻉ) ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ «ﺁﺏ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺁﺳﻴﺎﺏ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ … »- ﺍ.ﻡ.ﮎ ﻭ ﺡ. ﮎ . ﺍ. »ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺿﺪ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ«)… ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﻓﺎﻉ ﻃﻠﺐ ﮐﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﻮﻭﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﻋﻠﻨﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺟﻨﮓ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﺪ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺤﮑﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺷﻮﻭﻳﻨﻴﺴﻢ ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﻃﻠﺒﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺑﻮﺩ. ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻋﻠﻴﻪ
ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺒﺎﻧﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ – ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺗﻌﻤﻴﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻗﻄﻌﻲ ﺑﺮﺳﺪ. ﺧﻮﺩ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻓﻘﻂ ﭘﺮﭼﻢ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﮔﺮﻱ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ. ﺍﻳﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﺍﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﻢ ﺑﻮﺩ. ﭘﻴﮑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ : »ﺁﻳﺎ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻠﻴﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻋﺮﺍﻕ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﮑﺸﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﻭ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﻧﺪ؟ ﻧﻪ! ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻴﻬﻦ، ﻣﻴﻬﻦ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ، ﺩﻭﻟﺖ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺍﺳﺖ. ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻣﻴﻬﻦ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺩﺷﻤﻦ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩﻱ ﺍﺳﺖ. ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪ.« ﺍﻳﻦ ﭘﺮﭼﻤﻲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻴﻞ ﻣﺮﺗﺠﻌﻴﻦ، ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﻭ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﻓﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﻴﻞ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻣﺘﺤﺪﺍﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮﺩ: ﺗﻮﺩﻩ ﺍﻱ – ﺍﮐﺜﺮﻳﺘﻲ – ﺳﻪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺗﺎ…. ﺍﻳﻦ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﺭﺍ »ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ« ﻭ »ﺁﺏ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺁﺳﻴﺎﺏ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘﻲ« ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻃﺒﻘﻪ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ »ﺣﻼﻝ« ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺭﺗﺠﺎﻋﻲ، ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ، ﺑﺮﺍﻱ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﻢ ﻭ ﺗﺤﮑﻴﻢ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﻫﺪﻑ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺑﻼﻭﺍﺳﻄﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ، ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺍﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ، ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﮐﺎﺭﮔﺮﻱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﺖ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﺧﺮﺩﻩ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺕ ﻧﺎﭘﻴﮕﻴﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻣﺸﺎﺟﺮﺍﺕ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﺣﺰﺍﺑﻲ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺘﻲ، ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻟﻴﺒﺮﺍﻝ ﺿﺪﺍﻧﻘﻼﺑﻲ،ﮐﻮﺩﺗﺎﻱ ﺳﺎﻝ ۶۰ ﺑﻮﻗﻮﻉ ﭘﻴﻮﺳﺖ. ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﺧﻔﻘﺎﻧﻲ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻭ ﺳﺮﮐﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ. ﻭ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺲ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﻲ ﺑﺮﻭﺯ ﮐﺮﺩ.
ﻫﻴﭻ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﻲ ﻣﺒﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﻲ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻭ ﺣﺘﻤﻲ ﺭﻓﻴﻘﺎﻥ ﻧﻴﻤﻪ ﺭﺍﻩ، ﮔﺮﺍﻳﺸﺎﺕ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺳﺴﺖ ﻋﻨﺼﺮﺍﻧﻲ ﮐﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﻟﮕﺎﻡ ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﮑﺜﻲ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﮐﻪ ﺍﻧﻬﺪﺍﻡ ﻣﻌﻨﻮﻱ ﻭ ﻣﺎﺩﻱ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﺨﻄﺌﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﺰﻳﻪ ﻭ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﮔﻲ ﻣﺤﺾ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺧﺼﻠﺖ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﮑﻞ ﮔﻴﺮﻱ ﻗﻄﻌﻲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺗﺤﮑﻴﻢ ﺗﺎﮐﺘﻴﮏ ﻫﺎﻱ ﭘﺮﻭﻟﺘﺮﻱ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ ﻭ ﻣﺘﺤﺪﮐﺮﺩﻥ ﮐﻠﻴﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻭﺍﻗﻒ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻱ ﺑﺲ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﻄﻌﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﺩﻓﺎﻉ ﻃﻠﺐ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍ.ﻡ.ﮎ.
ﻭ ﺑﻌﺪأ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺳﺎﻝ ۶۰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ، ﭘﻴﺸﺮﻭﺗﺮﻳﻦ ﺍﻋﻀﺎ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺍﻱ (ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻲ ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﻲ) (ﮎ.ﺍ.ﻡ.ﻝ.) ﻣﺘﺸﮑﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ «ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ» ﺭﺍ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﺎﻧﺘﺮﻳﺴﺖ ﻫﺎ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﮐﻲ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ «ﻧﻘﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺍ.ﻡ.ﮎ. ﻭ ﮐﻮﻣﻠﻪ» ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺍ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﺪﻱ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ، ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺪ ﺣﺘﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻢ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻭﺍﻻﻱ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻧﻮﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻃﺮﺡ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺍﺩﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﺟﺰﺋﻲ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺣﺰﺏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻳﮏ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻤﺪﻩ ﺁﻥ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﮐﺎﺫﺑﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﮑﺎﺭ ﻭ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ »ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﻢ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ« ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ » ﻧﻘﺪ« ﻭ ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑﻪ ۱۰۰ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻮﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﮑﺎﺭ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﺮﻳﻪ »ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺍﺳﻼﻡ« )ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ۱۳۶۲ ( ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺑﻪ ۸۲ ﺩﺭﺻﺪ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﺷﺪﮔﺎﻧﺶ ﺟﻮﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﻧﺎﺑﻮﺩﻱ »ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﻢ« ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻥ ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ” ﻣﺎﻧﻊ ﺍﻟﺠﻤﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻱ ﮐﻪ ﺻﻼﺡ ﻧﻤﻲ ﺩﻳﺪ ﺣﺘﻲ ﻳﮏ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺯ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺍﻭﻝ ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ )ﺭ.ﮎ. ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﮐﻨﻨﺪﻩ.( ﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ، ﻳﻌﻨﻲ ﺳﮑﻮﺕ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻨﺪ ﺍﻳﺪﺋﻮﻟﻮﮊﻳﮑﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻳﮏ ﺭﻭﺵ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺎﺑﺪ، ﻋﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﻢ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ » ﻧﻘﺪ“ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺩﻗﺘﻲ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﮕﻴﺮﻱ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻮﻳﮋﻩ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﮐﻪ ﺭﺍﺑﻂ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻣﺬﮐﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﺎ ﻣﺴﮑﻮﺕ ﮔﺬﺍﺭﺩﻥ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺳﻨﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۱
ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻭ »ﺍ.ﻡ.ﮎ«.
ﺑﺎ ﺩﺭﻭﺩﻫﺎﻱ ﺳﺮﺥ!
ﺭﻓﻘﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻭ ﺍ.ﻡ.ﮎ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ ۶۰ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺭﺳﻴﺪ. ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ »ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ« ﻭ ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﮐﺎﺭ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺟﻬﺖ ﻭﺣﺪﺕ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ، ﻧﻘﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﮐﺎﺭ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻬﻴﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﻳﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﻭﺣﺪﺕ ﺩﻭ ﺗﺸﮑﻴﻼﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ
ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﺳﻮﺋﻲ و داشتن ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ (ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﻭ ﺣﺪﺍﻗﻞ) ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺮﮊﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺳﺎﺯﻳﻢ. ﭼﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﮐﻪ ﺭﻓﻘﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻄﻠﻊ ﺍﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻳﮏ ﻧﻘﺪ ﻣﮑﺎﻧﻴﮑﻲ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﺍﻳﺠﺎﺑﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲ ﺑﻮﺩ، ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ »ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ« ﺩﭼﺎﺭ ﮐﻨﺪﻱ ﮔﺸﺘﻪ، ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﮐﺸﻴﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻘﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺭﻓﻘﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ. ﺭﻓﻘﺎ! ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﮐﺎﺭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﮐﻪ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﻭﺣﺪﺕ ﺗﺌﻮﺭﻳﮏ ﺟﻨﺒﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺟﻨﺒﺶ ﻡ.ﻝ. ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ ﻋﻤﻠﻲ ﻭ ﺭﻭﺩﺭﺭﻭﻱ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﺎ ﺿﺪﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﻳﻦ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﺍﻥ ﺣﺎﺋﺰ ﺍﺭﺯﺵ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺩﺭ ﻣﻘﻄﻊ ﮐﻨﻮﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻲ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﺡ ﻣﻄﻠﺐ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﻧﻘﺎﺋﺺ ﻣﻀﻤﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ. ﺑﻨﻈﺮ ﻣﺎ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺣﺪﺕ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ )ﻭ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﻧﻲ ﺗﺎﮐﺘﻴﮑﻲ ﻭ ﺗﺸﮑﻴﻼﺗﻲ(، ﺗﻼﺷﻲ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﻭ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻨﻮﻧﻲ ﺿﺮﻭﺭﻳﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﺎﺕ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻧﻘﺎﺋﺺ ﺟﺪﻱ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺿﻤﻦ ﻧﻘﺪ »ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ« ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ ﻭﺣﺪﺕ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ ﻻﺍﻗﻞ ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺕ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﺪﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ. ﭘﻴﺶ ﺑﺴﻮﻱ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻲ ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﻲ
ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ۶۱
ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺳﻨﺪﻱ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻳﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻣﺎ » ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﻔﻲ“ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺣﺘﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻢ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺣﺰﺏ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻘﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺪ ﺭﺍ، ﻧﻘﺪﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﺡ ﻧﻬﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺑﻮﺩ، ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ.
ﺩﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺻﻼﺣﺎﺗﻲ ﮐﻪ »ﻃﺮﺡ ﻧﻬﺎﻳﻲ« ﺍﺭﺗﻘﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻡ.ﻝ. ﺍﺻﻼﺡ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ اﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻱ.ﻣﻘﺪﻣﻪ » ﻧﻘﺪﻱ ﺑﺮ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﮐﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﻭ ﺍ.ﻡ.ﮎ.«
ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ۶۱
ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻘﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻨﺪﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﮐﻨﻨﺪﻩ ﺣﺘﻲ ﻧﺎﻣﻲ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻳﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﻴﺲ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﮑﺎﻧﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﻣﻨﻴﺘﻲ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺑﺮﻭﻧﺪ. ﺟﻬﺖ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺒﺮﻣﻲ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺍﻣﺮﻱ ﻋﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺎ ﻫﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﺩ ﻣﺪﺩ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺪﺍﻓﻊ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﻬﺖ ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺭﺍ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ … ﺍﺯ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﻲ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﻲ ﺧﺒﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻩ، ﺗﮑﺜﻴﺮ ﻭ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻱ ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﻤﮏ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﮐﻮﻣﻪ ﻟﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺍﻣﺮﻱ ﻋﺎﺩﻱ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻌﻬﺬﺍ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﺁﻥ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻭﺿﻊ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ »ﺍﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻥ« ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ. ﻭﻟﻲ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ » ﻧﻘﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ« ﻭ »ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ« ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﻣﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺁﻧﻬﺎ، ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻋﻠﻴﻪ »ﭘﻮﭘﻮﻟﻴﺴﻢ« ﮐﺬﺍﻳﻲ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ »ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ« ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻓﻘﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻳﺎ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﻨﻴﻢ »ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻤﺮﮔﺎﻥ ﮐﻮﻣﻠﻪ« ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ »ﺑﻤﺜﺎﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﮐﻮﻣﻠﻪ« ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﮑﻠﻲ ﺭﺍﻩ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﮐﻨﻴﻢ! ﺍﻳﻦ ﺣﺘﻲ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﺴﻢ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻣﻨﺸﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺻﻞ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ
ﻗﺮﺍﺭﻧﺪ:
ﺳﻨﺪ ﺩﻭﻡ
ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ، ﺭﻓﻘﺎ! ﺗﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﻭﺿﻊ ﺍﻣﻨﻴﺘﻲ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪﻱ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ
ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻳﻢ. ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﻉ ﻭﻗﺖ ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎﺯﻳﺪ. ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻡ-ﻝ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ
۳۰ ﻣﺮﺩﺍﺩ ۶۱
ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ:
ﺳﻨﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۳
ﺑﺎ ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻋﻼﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺰﻳﺖ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ
ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻉ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﻴﻢ.
ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻮﻣﻠﻪ
۸ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ۶۱
ﭘﺲ ﺍﺯ ۳۰ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﮐﺰﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﺳﻨﺪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۴
ﺑﺎ ﺩﺭﻭﺩ ﭘﺲ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﻣﺮﮐﺰﻳﺖ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺭﻓﻘﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻤﺮﮔﺎﻥ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ
ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ.
۲۸ ﺷﻬﺮﻳﻮﺭ ۶۱
ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺿﺪ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﺩﺭ ﺯﻣﺮﺓ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻱ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ. ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻪ ﮐﻠﻲ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺭﮊﻳﻢ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ- ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ- ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻗﻴﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻃﻲ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﻱ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪ. ﻳﻌﻨﻲ ﻳﺎ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﻳﺎ ﻋﺪﻡ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﻗﺒﻼ” ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﺟﻨﮕﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﺍﻗﻌﺎ” ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ. ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﺤﺪﻭﻳﺖ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺎ ﺳﺎﺯﺩ! ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩﻫﺎﻱ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﻣﻲ ﮐﺸﻴﺪ، ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲ ﮐﺮﺩ.
ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ »ﻧﻘﺪ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ«…ﻭ»ﻃﺮﺡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﺰﺏ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ« ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮﮔﺰ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻗﻀﻴﻪ
ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﭘﻮﺭﺗﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻲ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺍﺳﺖ!
ﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﺻﺮﺍﺣﺘﺎ” ﺷﺮﺍﻳﻂ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﻤﮏ ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎﺑﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻧﺤﻼﻝ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺳﺎﺯﻳﻢ.
ﺷﻤﺎﺭﻩ ۵
ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ
ﺭﻓﻘﺎ! ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﮐﻠﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ و با اصول اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﻲ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻋﺪﻡ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﭘﻴﮕﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺍﻧﺪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ. ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻣﺎﺭﮐﺴﻴﺴﺘﻲ ﻟﻨﻴﻨﻴﺴﺘﻲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ
ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻭﺭ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺭﺍﺑﻂ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻄﻠﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ )ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺎﺩﺭﻧﺪ( ﺑﻪ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﮐﺲ ۶۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﺮﺝ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﺩ!!! ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺑﻂ اﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﻧﻮﺷﺖ، ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ.
… ﻋﺰﻳﺰ ﺭﻓﻘﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻴﺎﻥ ﻭ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﻳﺎ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻳﺪ. ﻭﻟﻲ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﺣﺪﻭﺩ ۶۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ. ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﻭ ﻳﮏ، ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﺎ ﺗﺬﮐﺮ ﺩﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ” ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺰﺏ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﺗﻴﻎ ﺍﻧﺪ. ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺍﻧﻘﻼﺏ. ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ! ﮐﻤﮏ
ﻣﻲ ﮐﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻴﺪ. ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ. ﻣﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ. ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻭ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ. ﺍﮔﺮ ﭘﻮﻝ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻻﺍﻗﻞ ﺍﻭﻟﺶ ﻳﮑﻲ، ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ
ﺷﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺎ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ!
۶۱ ﻣﻬﺮ…..
ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺝ، ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭﺕ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﺎﺩﺕ ﻧﺮﻭﺩ. ﻭﺍﺿﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﭼﻴﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻨﺰﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻮﻝ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﻟﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺧﺮﺝ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺳﺎﺯﻧﺪ. ﺁﻥ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺿﺪ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﻴﮏ ﺍﻳﻦ ﺟﺒﻨﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﭼﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺪﮎ ﻣﻲ ﮐﺸﺪ. ﻣﺎ ﻧﻴﺎﺯﻱ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ. ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺘﻔﮑﺮﻱ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺳﻲ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﮐﻤﮏ ﻫﺎﻱ ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ »ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺍﺵ« ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻣﺤﻮﺭ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻭ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﺍﻧﻘﻼﺏ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻱ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻫﺮ ﺭﻓﻴﻖ ﻣﺒﺎﺭﺯﻱ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻭ ﭘﻲ ﮔﺮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻨﺠﻤﻠﻪ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﮐﻮﻣﻠﻪ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﮐﻤﻴﺘﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺷﻤﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ.
ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺧﻴﺮ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻮﻣﻠﻪ(۱۳۶۴-۵)
ﻧﺎ ﺗﻤﺎﻡ
»»»»«««
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻱ ﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻋﺮﺍﻕ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ (ﺍﺯ ﭘﺎﻳﻴﺰ ۶۴ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮ) ،ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﺟﻤﻼﺕ ﺑﺎﻻ و با دستگیری رفیق داریوش کایدپور ناتمام ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
«اینچنین بود که اپورتونیسم سانتریستی با پرچم “مبارزه ضد پوپولیستی اش!!” همه ی انتقادات و پلمیک های زنده و سازنده ی آنزمان کمونیستها را نادیده و ناشنیده گرفتند و گویی بر این نظر باطل بودند که پیوند سوسیالیسم علمی با طبقه ی کارگر، حلوا حلوا کردن سوسیالیسم سانتریستی شان از طریق یک رادیو در خاک عراق است!!
هنگامیکه یکی از پر تلاش ترین کادرهای جنبش کمونیستی، رفیق داریوش کایدپور، تصمیم به رفتن از کردستان عراق به تهران میگیرد و در این رابطه به امکانات کومله تدارکاتی- تشکیلاتی همان حزب مصنوعی کمونیست دراز میکنند، با جواب منفی روبرو میشود.
«ما به اینها دفتر میدهیم، اینها علیه ما نقد مینویسند.»- ابراهیمعلیزاده
و وقتیکه خبر دستگیری رفیق داریوش در بانه به معظم الله، بت بزرگ همان حزب میرسد، با اشاره تحقیری میگوید:
« این هم رفت»، مزاحمی برفت!!
این اظهارات پشت پرده کادرهای حزبی علیه کمونیستها، شکوفه های ابتذال، دناعت و بو گندوی ناشی از انشعابات است، که از درون چنین جریاناتی بیرون میخزند.
امثال آقای علیزاده که سالها بر درب اداره ی استخبارات عراق میکوبیدند، به سیاق بورژوازی از کمونیستهای ایران ده میطلبیدند زیرا آموخته اند که همچون. بورژوازی و اپورتونیسم «وقتی به میدهند، ده بطلبند.- انگلس»!
