در حاشیه سالگرد دوم قیام ۱۴۰۱ از دیدگاه کمونیزم رادیکال و نسل چهارم
سالگرد دوم قیام ۱۴۰۱ تضاد دیدگاهها و برداشتها در مورد این واقعه تاریخی نه تنها کاهش نیافته بلکه فرموله تر و شفاف تر شده .چه در تضادی که بین راست و چپ سیاسی می بینیم و چه در میان طیف مدعیان چپی که از توده ایستها اغاز می شوند و به راه کارگریها و فدائیها و نهایتا به انواع کمونیزمیستهای کارگری ختم می شوند و چه اکثریتی از فعالین چپی که به هیچ حزب و سازمانی تعلق حس نمی کنند و نظر خود می دهند و در حد خود به مبارزه اجتماعی و سیاسی ادامه می دهند.
این تضاد برداشتها کاملا طبیعی است همانطور که در تحلیل هیچ واقعه تاریخی چیزی چنین نبوده و همچنان سر ماهیت قیام ۵۷ نبرد فکریست و همچنان در مورد مصدق السلطنه یا “انقلاب مشروطه” یا حتی رژیم پهلوی و خمینی اشتراکی وجود ندارد.
این اختلافها و تضادها ریشه در نبرد طبقاتی و گرایشات مادی جامعه داردو طبقات و لایه های اجتماعی و حتی لایه های درون هر طبقه اجتماعی طبیعتا بدنبال منافع خود و پشت لنز منافع خود این ثیام ها را برسی می کنند و تحلیل می کنند.
لذا حکم اول این طبیعی دانستن تضادهاست و به جهت فرهنگی توسعه فرهنگ مناظره و دیالوگ بدون فحاشی و اتهام زنی و توصیه به رعایت تمدن در بحثها.
در میان کمونیستها و چپها هم هنوز عده ای این قیم را “انقلاب” می نامند و عده ای از همان ابتدا انرا قیام نامیدند .عده ای انرا “انقلاب زن زندگی ازادی” عده ای “جنبش زن زندگی ازادی “
من بعنوان یک کمونیست منفرد که تحربه تلخی از تحزب در چپ ایرانی داشته ام و مدعی بوده ام که این سه نسل کمونیزم ایرانی همه در بحران هستند و بیرون هم نخواهند امد و لذا بازنگرنی کمونیزم در ایران به پایه گذاری کمونیزم نسل چهارم مشروط است از همان ابتدای اغاز این قیام تاکیید داشتم که باید وجود گرایشات طبقاتی در این قیام را دقیق بررسی کرد و بیخودی جو گیر تبلیغات بلندگوهای امپریالیستی و “انقلاب مخملی سازی” نشد و به شعارها دقت کرد کلمات را درست بکار برد و نشان داد که هر شعار و کاربرد هر کلمه بواقع تعیین کنند است همانطور که در قیام ۵۷ یا “انقلاب مشروطه” دقیقا چنین بود.
اما اینجا در استانه سالگرد قیام ۱۴۰۱ مستند به نوشته هایم(*) که برخیش را در ذیل این مقاله می اورم نه تنها بطور شفافی ماهیت این قیام و نقاط ضعف این قیام را توضیح دادم بلکه پیش بینی کردم که این قیام بسیار ساده شکست خواهد خورد و رژیم رویش سوار خواهد خورد و راست خارج کشوری تلاش خواهد کرد انرا بدزدد و مال خود بداند که اینها هم پیش بینیش کار سختی نبود اگر مغیارها و ابزارهای سنجش عقلی را بکار بگیریم.
قیام ۱۴۰۱ قیامی خودجوش بود و گرایشات مختلف داخل کشوری متاسفانه در بستر نبود سازماندهی و نداشتن تئوری جامع در چپ جامعه افتادند دنبال مدیای امپریالیستی که شب و روز جهت می داد و اون شعارها را تکرار کردند بدون درک واقعیت اون شعارها و توان و قدرت قیام را در یک ماراتون تحلیل بردند و عرج تظاهرات خیابانی به اعتصاب عمومی و قیام مسلحانه توده ای اتفاق نیافتاد و لذا پی زدن سیستمیک جامعه اغاز شد و دور وحشتناک سرکوبها دستگیریها و سپس اعدامها و زدن ریشه امید در نسل جوانی که کم تجربه و مدعی وارد صحنه شده بود و مدعی بود نسلهای قبلی احمق بودند و اینها خیلی فهیم هستند!
خوب در استانه دوم قیام ۱۴۰۱ حامعه و ما اینجا ایستادیم. همچنان باید برای نیازهای پایه زندگی هر چند وفت بریزیم تو خیابان چند تا شعار بدیهم و فرار کنیم یا دستگیر شویم و روز از نو!
چند تا عکس و فیلم در انتر ناسیونال صهیونیستها نشان دهند و بیرون ایرانیها هم بخود ببالند و که کارستانی شده و بعد درو شدن دوباره و چند باره ارزوها و امیدها.
این روزها شاهد تظاهرات و اعتصابات پرستاران در ایران بودیم که اینهم تظاهراتی دفاعی است اینهم بسیار ساده امکان سرکوب دارد اینهم دچار همان معضلهاست که اعتراضات معلمان و بازنشستگان و کارگرهای پتروشیمی و شرکت واحد و دانشجویان و زنان و غیره و غیره. اینها چرخه های جامعه مستاصل است و تکرار ها و نیهیتا شکستهای بعدی و ناامیدیهای نسل جدیدی که نتوانست از نسل قدیم خوب بیاموزد و خواست چرخ را از ابتدا اختراع کند.
فرهنگ جهان سومی و سنتی بخشیش همینست که تمایل دارد بزند زیر میز و شکلی از استیصالش را با نفی تحارب گذشته نشان دهد .گذشته از اینکه رژیم اسلامی در داخل و دستگاه تبلیغاتی امپریالیستها و ضهیونیستها از خارج کشور با قدرت در حال شکل دهی اذهان و حتی خواستهای جامعه هستند تا مبادا دوباره کلمه ای و جمله از کمونیزم و سوسیالیزم خواهی در زبانها بچرخد حتی کمونیستها هم در خودسانسوری پیشتاز هستند و تلاش دارن طوی حرف بزنند که “مردم رم نکنند”!
در استانه دومین سالگرد قیام ۱۴۰۱ خواننده را به ارشیو نوشته هایم رجوع می دهم اگر منحکاو است و اگر خسته است از این دورهای باطلی که اینهمه پتانسیل انقلابی و رادیکال را در ایران در سرنگونی انقلابی این نظام کثیف سرمایه داری که نامش رژیم اسلامیست و فردا نامش چیز دیگر بدور نگه داشته.
درست است که می گویند انقلاب را نمی شود پیش بینی کرد اما من پیش بینی می کنم انقلاب خودش منتظر رشد عقلانیت کمونیستی و سازماندهی جنبشی است که بواقع با گفتمان کنونی در راست و چپ مرسوم ایرانی فاصله گرفته باشد.
انقلاب منتظر یک زیر و رو شدن جدیست در مبانی فکری کمونیستها و پایان دوران خود فریبی ها و چرخیدن بدور گذشته های شکست خورده و درس نگرفته!
زنده باد مبارزه برای ازادی برابری و حکومت کارگری!
سرنگون باد نظم سرمایه داری چه نوع اسلامیش چه نوع “غربیش”!
_(*)برخی مقالات این نویسنده در حاشیه قیام ۱۴۰۱:
نگاهی به منشور آزادی رفاه برابری , نگاهی فراتر از نظم سرمایه داری
اول ماه مه امسال طبقه کارگر باید منشور خود را جلوی قیام مردم ارائه دهد!
رویائی “منشورها” اثبات دیگری بر صحت نظریه نبرد الترناتیوها و رد “انقلاب همه با همی”
رژیم اسلامی بدنبال زدن و قلع و قمع کردن قیام ۱۴۰۱
“آزادی حجاب” چرا رژیم اسلامی در مقابل مردم فعلا عقب کشیده؟
سال ۱۴۰۲ و درسهای قیام ۱۴۰۱
قیام ۱۴۰۱ و معضل تداوم و پیروزی
نیاز قیام امروز در ایران به اتحاد کمونیستها حول شعار “آزادی-برابری-حکومت کارگری”
“آزادی برابری” شعار نیم بند اتحادیه آزاد کارگران ایران در سالزوز قیام ۱۴۰۱!
“انقلاب مهسا” یا انقلاب برای پایان نظم سرمایه و حاکمیت طبقه کارگر؟ مسئله اینست!
استیصال نئوتوده ایزم زیر جلد “کمونیزم کارگری” در دفاع از توهمی بنام “انقلاب زن زندگی آزادی
