شوی بی رونق “رقابتهای انتخاباتی ” در حالی انجام می شود که جامعه متنفر از رژیم است و ۶ کاندید رژیم حتی به اعتراف مهمل بافانی مثل علی علیزاده ربطی به طبقه کارگر و زحمتکشان ندارند و دعواهاشان در عین اشتراک کلی است روی سرکوب روی سانسور و روی ادامه سیاستهای نئولیبرال بانگ جهانی.
رژیم اسلامی در بدر دنبال کشاندن مردم به صندوقهای رای است تا برای خود وجهه بخرد.
زباله معلوم الحالی بنام پزشکزاد که زمانی در کرسی مجلس احمدی نژاد را برای تاخیر در قانون حجاب اجباری و دستگیری زنها مواخذه می کرده حالا شده “اصلاح طلب” در مقابل ۴ کاندید “اصول گرا” که همه سابقه جنایت و حمایت از جنایت دارند و دعواهشان سر لحاف ملانصرالدین است یعنی منافع مردم.
همه اینها توافق دارند که برای “رشد اقتصادی” باید بیشتر مردم تاوان بدهند .فرمولهای همه انها مستقیم یا غیر مستقیم تداوم سیاستهائی است که از زمان رفسنجانی پایه گذاشته شده و به رشد بی در و پیکر فقر برای مردم و تمرکز ثروت برای بخشی از حامیان رژیم انحامیده.
اما درست مثل همه ادوار مضحکه انتخابات رژیم نمایشنامه نخ نمای “باز کردن فضا بطور محدود و حتی ازاد سازی برخی زندانیان را دنبال می کند.
توماج صالحی که چندی قبل حکم اعدام گرفته بود امروز حکمش لعو شد تا رژیم به مردم نشان دهد که مقادیری کوتاه امده و بخشی از نارضائیان را شاید پشت پزشکپور در صنودقها بکشاند.تردیدی نیست که بگیر و ببندهای خیابانی را کاهش خواهند داد و حتی مقادیری از دستگیریها بخاطر “بد جچابی ” عقب خواهند نشست.
اینها بخشی است از نمایشنامه ای که رژیم مجبور است طی چند هفته قبل انتخابات اجرا کند.
بسیاری فکر می کنند که انتخابات رژیم به دور دوم کشیده شود چرا که خودشان هم می دانند حتی کاندید اولشان بالای ۵۰ در صد کل رای را نخواهد اورد.
لذا در این دوره رژیم به مردم نیاز دارد.
اما این ماجرا فقط در ایران نیست در همه “دموکراسیهای غربی” هم ماجرا همینست در دوران انتخابات حکومتها مقادیری “شل می دهند” تا مردم را به پای صندوقها بکشانند.
اینجاست که باید هوشیار بود و مراقب جان توماج و سایر زیر اعدامیها بود .شکی نیست این شل دادن رژیم کاملا تحت کنترل و موقت است.
تکلیف این رژیم تا یکسره نشود این نوسانات را با طراحی ادامه خواهند داد
