کارشناسی ذوب شده، در نامه ای به سایت تنسیم به نقاط ضعف نمایش «مناظره» چنین اشاره دارد «مناظره ها باید دو کارکرد داشته باشند. یکی تولید هیجان اجتماعی برای مشارکت پذیر کردن مردم در انتخابات کند. دوم نامزدها بتوانند نقطه نزاعی بسازند که در محدوده امتیازات آنها یا محدودیت های طرف مقابل باشد.»
این همان چیزیست که طی چند روز گذشته در صدا و سیما به نمایش گذاشته شده است.
نخست در میزگرد فرهنگی، کارشناسی به کارشناس دیگر (مشاور پزشکیان) متلک می پراند و آن یکی هم این یکی را دروغگو می خواند و بدون هیچ پیش زمینه ای، میکروفون را از لباسش جدا کرده و به وسط صحنه پرتاب و میزگرد را ترک می کند. این حرکت داش مشتی گونه کارشناس فرهنگی نقل مجلس خیلی ها در شبکه های اجتماعی و سایت های غیر اجتماعی می شود.
آنچه در میزگرد رخ می دهد بخشی از سناریو تهییج و شانتاژ و نزاعی کردن مناظره است.
اما این به تنهایی نمی تواند مردم ناراضی را به صحنه بکشاند تا برگه رأی به صندوق ها بریزند. مهندسین پشت صحنه به خوبی می دانند پزشکیان که به عنوان بازارگرم کن این نمایش استخدام شده است، نه پیشینه موسوی و خاتمی و رفسنجانی را دارد و نه لازم است شال سبز به گردنش بیندازند. آن ترفند دیگر کارکرد ندارد.
عطریانفر به دو نکته شایان تأمل اشاره دارد. نخست اینکه «پزشکیان فصل مشترک موسوی، هاشمی و خاتمی» است. دیگر اینکه «ظاهراً با این حضور [پزشکیان]، جامعه منفعل، بریده و خسته از نظام اجرایی و سیاسی کشور که احساس می‌کردند که حق‌شان ضایع می‌شود و جماعتی در حال تصمیم‌گیری برای آنها هستند، مجدداً در حال بازگشت به صحنه هستند ولو اینکه آقای پزشکیان پیروز نشود». محمدجواد ظریف همیشه خندان هم که مثلا اصولگرایان چشم دیدنش را ندارند در گردهمایی در حمایت پزشکیان همین حرف را به شکل دیگری بیان می کند «در هشت تیر همه ما به پای صندوق های رای خواهیم رفت، شما هم همه را تشویق به مشارکت کنید.»
اما نارضایتی آشکار از تمامیت نظام، که خود را به روشنی در نمایش انتخاباتی بی رمق مجلس به نمایش گذاشت، با این حرف ها و تحلیل ها برطرف نمی شود، به همین خاطر، مهندسین نظام اقدام به تقسیم کار کرده اند. وظیفه اصولگرایان نگاهداشتن همین حداقل رأی در صندوق است. به همین خاطر، از قاضی زاده تا زاکانی دائما به روحانی پریده و از دولت دهه ۹۰ بدگویی می کنند. زاکانی پا را فراتر گذاشته و روحانی را به مناظره دونفره دعوت می کند، و پزشکیان را تهدید می کند که «ما با شما کار داریم».
اشکال در این است که تعداد حامیان این اراذل کمتر از چند درصد نیست، و بنا به گفته مقام معظم رهبری، این عدد و رقم باعث آبروریزی نظام است.
در تقسیم کار، وظیفه اصلاح طلبان، مشخص شده است. جمع آوری رأی در استانهایی که تحت ستم مضاعف بوده اند. به همین دلیل، در بند بند جملات پزشکیان، از «بی صدا» ها یادآوری می شود. در برنامه سلامت و آموزش و پرورش به مردمی که از حداقل امکانات بهره مند نیستند اشاره می شود. دائما نام بلوچ و کرد و ترک و عرب خوزستانی از زبانش جاری می شود. می خواهد سفره ای پهن کند که همه با هم پای آن بنشینند (حتما جملات گهربار خمینی یادتان هست که می خواست پول نفت را به سر سفره ها ببرد و یا احمدی نژاد که کاپشن می پوشید تا پوپولیستی خود را هم ردیف مردم جا بیندازد، از خاطرتان نرفته است).
در دو مناظره گذشته، سربازان «صف اول» در ایفای نقش موفق بوده اند. تا توانسته اند به هم گیر داده اند، و تا توانسته اند از سلاح تهدید «اجماع» صحبت کرده اند (ترجمان: اگر اصلاح طلبان منصوب نشوند، اجماعی در کار نخواهد بود).
به نظرم، این تازه اول کار است. هنوز تنور گرم نشده، و به اندازه لازم و کافی به پروپاچه هم نپیچیده اند. در مناظره چهارم و پنجم، بگم بگم ها شروع می شود. مهندسین انتخاباتی با ارزیابی افکار عمومی از مناظره سوم، درجه گرمایش آتش را کم یا زیاد خواهند کرد. آتش نباید آنقدر تند شود که همه را با هم بسوزاند (رأی منو پس بده ۱۳۸۸) و یا آنقدر بی رمق باشد که مردم کانال را عوض کرده و مسابقه فوتبال که یواش یواش دارد به نیم نهایی می رسد را تماشا کنند.
البته نباید دشمن را دست کم گرفت و فکر کرد که «تمومه ماجرا». اصلا اینطور نیست. برای جمهوری اسلامی فقط یک رأی بس است. خامنه ای پای صندوق برود و رأی بدهد. بقیه امت مسلمان هم می توانند بروند فوتبال ببینند تا چشمشان چهارتا شود.
در مورد خودمون؟؟ تا «اجماع» نباشد، ول معطلیم! و در بر همین پاشنه خواهد چرخید.
شاد باشید که دوران فروپاشی کلید خورده است
علی ناظر
۱ تیرماه ۱۴۰۳
۲۱ ژوئن ۲۰۲۴
