اقدام به ایجاد و تشکیل کمیته یا هیئت موقت به حمایت و از دستگیرشدگان و زندانیان سیاسی دربند و فراخوان برای مشارکت عمومی امر ضروری است
اساساً احزاب و سازمان ها ی کنونی نمیتوانند نقشی چندانی در آزادی دستگیر شدگان و زندانیان سیاسی دربند داشته باشند نتیجه و بازتاب مبارزه سیاسی این احزاب را میتوان در سازش، معامله و مذاکره با حکومت مرکزی و همچنین درگیر با بحران و کشمکشهای درون تشکیلاتی و دعوا و نزاع سر تقسیم پست های کلیدی، کسب کرسی و جایگاه شخصیتی مشاهده و ارزیابی کرد. در چنین شرایطی توده های مردم باید فکری به حال خودشان بکنند و راه حل اساسی و چاره‌ای درست علیه سیاست جنایکارانه رژیم اسلامی ایران بیندیشند.
به انتظار نشستن و امید بستن به چنین احزاب و سازمان های که بتوانند به صحنه فعالیت سیاسی برگردند و نظام جمهوری اسلامی ایران را سرنگون کنند و یا ماشین سرکوب و جنایتکارانه رژیم را متوقف سازند و راه حل و چاره‌ای اساسی بیندیشند خوش خیالی و خالیبافی است.
اگرچه اقداماتی از سوی شخصیت‌های منفرد، افراد و محفلهای رنگارنگ نیز در خصوص اعتراض به سیاست جنایتکارانه رژیم انجام گرفته است اما نتیجه ای از این شکل از مخالفت ها و اعتراضات که اساسا “احساسی”، “عاطفی”، “مقطعی” و “خودسازماندهی” هستند حاصل نشده است. و بنا به دلایل زیر تأثیر چندانی نداشته و یا بی تأثیر بوده است:
- ناهماهنگی و ناهمگونی به لحاظ سیاسی و اجتماعی
- خودسازماندهی و عدم تشکل یا اتاق فکری واحد برای
- سازماندهی و رهبری کردن اعتراضات
- عدم استراتژی، برنامه‌ای هدفمند و برخوردار نبودن از یک خط فکری واحد
- عملی نکردن خواست و مطالبات
- پیگری و تعقیب نکردن نتیجه بیانیه ها، قطعنامه ها، امضا ها و هشتک و مشتک ها
در چنین شرایطی که ماشین سرکوب و جنایتکارانه رژیم اسلامی ایران بطور فاجعه باری توده های مردم را یکی یکی زیر گرفته است اقدام برای ایجاد و تشکیل کمیته و یا هیئت ( مستقل) اگر بطور موقت هم باشد امر ضروری است تا بتوان اقدام‌های اساسی را در دستور کار قرار داد این هیات مستقل باید بتواند تمام افکار و دیدگاهای متفاوت را در خود جای دهد و بطور شفاف توده های مردم را متقاعد سازد. باید آگاهانه و با همکاری و هماهنگی همدیگر و با مشارکت عمومی فارغ از وابستگی سازمانی و تشکیلاتی دور جدید و نوینی از اعتراضات و اعتصابات تاثیرگذار را در سطح گسترده و سراسری برای پایان دادن به وضعیت تحمیلی و فاجعه بار و همچنین توقیف و انهدام ماشین سرکوبگرانه و جنایتکارانه رژیم جمهوری اسلامی ایران طرح ریزی و سازماندهی کرد.
باید صدای زندانیان سیاسی و دستگیر شدگان باشیم به یاری آن‌ها بشتابیم به هیچ وجه و تحت هیچ شرایطی دستگیرشدگان و حتی خانواده آن ها را تنها نگذاریم. ضمن پشتیبانی و حمایت های همه جانبه از دستگیرشدگان می بایست که اعتراضات جمعی و اعتصابات تاثیرگذار و تجمع های گسترده و اعتراضی سراسری و بین المللی را بسیج و سازماندهی کرد. باید ریشه‌ای و پایه‌ای روی این مسلئه کار کرد و برای آن طرح و برنامه‌ریزی نمود.
اختلاف سیاسی و دید گا های متفاوتی در بین فعالین و جنبش های مختلف اجتماعی موجود است اگرچه اختلاف نظر یک امر طبیعی است ولی در چنین شرایطی نباید افکار و اختلافات سیاسی مانع اتحاد و همبستگی توده های مردمی شود. باید آگاهانه موانعی را که سر راه وحدت و همبستگی طبقاتی و توده‌ای قرار گرفته‌اند کنار زد. باید فرقه گرای را کنار زد و برای یک هدف مشخص و معین که دفاع از زندانیان سیاسی و دستگیرشدگان است صفوف خود را متحد ساخت و به پراکندگی و چند دستگی های موجود پایان داد و بر مبنای تجارب عملی و سیاسی به ریشه مسایل پرداخت.
میتوان از تجربیات همدیگر استفاده کرد و اعتصابات و اعتراضات گسترده ای را هم سازمان داد. در داخل تجمعات گسترده و وسیعی را در جلو بیدادگاها و زندان های رژیم اسلامی ایران سازماندهی کرد .از تجربیات همدیگر و دستاوردهایمان میتوان برای ارتقا و همکاری و اتحاد عمل بیشتر گام های جدی تری را برداشت. اگر ما برای آزادی همطبقه ای هایمان و زندانیان سیاسی دربند نتوانیم اقدام مثبت و جدی تری را از خود نشان دهیم مشخصاً رژیم جمهوری اسلامی فشار مضاعف و فاجعه بار تری به جامعه تحمیل خواهد کرد.
با شعار دادن ( نه به اعدام، زندانی سیاسی آزاد باید گردد و… )، جمع‌آوری امضاء ، طومار های دسته جمعی، هشتک و مشتک ها (میلیونها هم باشد) و با بیان “احساس” و “عاطفه” و “همدردی” نمیتوان نظام جمهوری اسلامی ایران را سرنگون کرد یا به عقب نشینی وادار کرد. این روش و سبک کار هیچ کمکی نمیکند و علاوه بر اینکه جوابگو نیست دردی را دوا نخواهد کرد و نمیتواند پاسخ سیاسی و مناسبی باشد. هرکسی میتواند پشت کامپیوتر بشیند و در عرض چند دقیقه بیشتر از هزاران امضاء جمع‌آوری کند یا به اشکال گوناگون هشتک و مشتک بسازد. شاید این شیوه از کار و فعالیت برای جمعی یا محفلی مشخص و معین دلخوشیی باشد و برای این دسته از عزیزان مبارزه تلقی شود ولی در اساس کمکی نمیکند و بی تأثیر است. باید از اشتباهات و تجربیات خود درس گرفت و تاکتیک و شیوه کار فعالیت و مبارزه را علیه رژیم سرتاپا درنده جمهوری اسلامی ایران تغییر داد و راهکار های علمی، عملی، سیاسی و اساسی تری را سازماندهی و در دستور کار قرار داد.
در پایان باید گفت:
با اتحاد، همبستگی، همبستگی بین اللملی و گسترش موج عظیم اعتراضی چه در دراخل و چه در خارج از کشور با خودآگاهی سیاسی این امکان را فراهم ساخت که بتوان با مشارکت جمعی و توده ای ماشین سرکوبگرانه و جنایتکارانه رژیم اسلامی ایران را توقیف و منهدم کرد.
اندازه و تاثیر و درجه نفوذ توده‌ای این اعتراضات در راستای اهداف مشترک میتواند فشار سیاسی بیشتری به سیاست سرکوب و جنایتکارانه رژیم اسلامی ایران وارد نماید. ارایه راه حل صحیح و ضروری برای حل این مسئله میتواند نقش تعیین کننده ای داشته باشد.
اسماعیل خودکام
۱۷.۰۲.۲۰۱
